Een generatie voetballers verliest zijn vrolijke gezicht

• Jesse Wieten

"Ik hou van je Vlappie", roept Abdelhak Nouri naar Michel Vlap, terwijl hij met zijn vingers een hartje maakt. Het is de zomer van 2016. Op het trainingsveld van Oranje onder 19 in het Zuid-Duitse Ulm bedankt Nouri zijn medespeler op deze manier voor het terugschieten van een bal. Even zijn liefde tonen. Met een knipoog, maar gemeend.

Dat Nouri mogelijk nooit meer een hartje met zijn vingers kan maken, komt hard aan. Bij zijn familie en vrienden vooral, maar ook bij fans en teamgenoten, zo bleek vrijdagavond eens te meer bij het ouderlijk huis van Nouri in Amsterdam-Geuzenveld.

Drie zomers van huis

Nouri is het boegbeeld van een generatie, van een groep die de toekomst van het Nederlandse voetbal vormt. Luisterend naar namen als Donny van de Beek, Frenkie de Jong, Steven Bergwijn, Jari Schuurman en Sam Lammers. Het grootste talent was de kleine man van Ajax, zo vonden velen.

Met een deel van zijn lichting, de voetballers geboren in 1997, was Nouri de afgelopen drie zomers van huis. In 2014 veroverde hij zilver op het EK onder 17 in Malta en de afgelopen twee jaar strandde hij in de groepsfase van het EK onder 19 in respectievelijk Griekenland en Duitsland.

Nouri kende geen twijfel over zijn generatie. "Ik weet zeker dat we echt heel goed zijn. Je gaat zeker meer van ons zien."

Met deze jongens groeide hij op. Elkaar treiterend, elkaar opzwepend, elkaar motiverend en elkaar steunend. Met vriend Steven Bergwijn gaat hij het verst terug. Vanaf de F-jes speelden ze samen bij Ajax. In 2011 werden de twee gescheiden, toen Bergwijn Ajax verruilde voor PSV. "Maar de band tussen Stevie en mij is niet te breken", zei Nouri daarover.

Gehinderd door de ramadan stelde Nouri in de Griekse hitte teleur op het EK onder 19 van 2015. Een jaar later kwam hij in Duitsland een stuk beter voor de dag, met onder meer een magistrale assist tegen Kroatië en een rake vrije trap tegen Duitsland.

Meer nog dan zijn voetbalkwaliteiten viel echter zijn persoonlijkheid op. Hij voelde en nam verantwoordelijkheid. Op een prettige, natuurlijke manier was Nouri de absolute leider. En de anderen accepteerden dat. Ze luisterden naar hem. Wat hij zei, deden ze.

Hij motiveerde iedereen, met zijn gedrag, zijn humor, met een praatje, of met een whatsappje. Hij was een sociale leider. Niet voor niets maakte Aron Winter hem twee jaar op rij aanvoerder.

"Dat gaat bij mij vanzelf, zit in mijn systeem, altijd al gehad", vertelde Nouri. "Binnen het veld en ook daarbuiten. Ik houd in de groep alles bij en praat veel."

Daarnaast is Nouri een rustige, uiterst beleefde en vriendelijke jongen. Een jongen die zich excuseert als hij door het dragen van een kratje water geen hand kan geven. Zijn populariteit veranderde hem niet. De aandacht maakte hem niet anders. "Ik blijf vrolijk", zei hij. "Bij mij gelukkig geen hoogmoed en ook niet bij mijn familie."

'Ik gun het ze'

Dat Nouri als vaandeldrager van een sterke generatie twee jaar achtereen actief was op het EK onder 19 was een teken dat zijn ontwikkeling niet heel snel ging. Donny van de Beek werd twee jaar op rij opgeëist door Ajax en Frenkie de Jong was er de tweede keer ook niet bij.

De directe keuze tussen het eerste team van zijn club en spelen voor onder 19 hoefde Nouri niet te maken. Dat stak niet. "Jammer dat ze er niet bij zijn, want ik wil graag met zulke spelers spelen. Aan de andere kant ben ik blij voor hen. Ik gun het ze."

Nouri meende het, dat viel te lezen in zijn ogen. Hij mocht dan smachten naar een eerste optreden in het eerste van zijn club, hij mocht dan slecht slapen van een aanstaand debuut, zijn zelfvertrouwen leed er niet onder en zijn menselijkheid ook niet.

Zijn moment kwam op 21 september 2016. Zijn debuut tegen Willem II. Met een goal nog wel, uit een vrije trap. Een magische avond in de Arena. "Nouri, Nouri, Nouri", galmde door het stadion.

Fijne verjaardag

Op 2 april, op zijn twintigste verjaardag, mocht hij nog invallen tegen Feyenoord. Weer galmde het 'Nouri, Nouri, Nouri' door het stadion. Na afloop bleef hij als laatste hangen, nog even langs bij de fans. Hij gaf zijn shirtje weg, maakte een praatje en ging op de foto.

"Ik neem altijd tijd voor iedereen", vertelde hij. "De tijd die ik kan nemen, probeer ik te investeren in de mensen. Die zijn er voor jou en ik moet er ook voor hen zijn. Ik vind het alleen maar mooi om iets terug te geven. Vooral aan de mensen achter de goal, de gehandicapte mensen. Die pakken mij toch meer. Daar wil ik altijd langsgaan."

Zijn spaarzame kansen in het eerste zaten hem dwars. "Ik wil meer", gaf hij aan. "Natuurlijk. Logisch toch? Maar we zijn bezig. Ik kijk uit naar de toekomst." Dit moest zijn seizoen worden. Geen zomer met Oranje, maar een zomer bij Ajax.

Maar afgelopen donderdag kwam het verschrikkelijke bericht van Ajax. Met woorden van Edwin van der Sar die keihard aankomen. "Abdelhak is zo'n groot talent, maar helaas zullen we nooit weten hoe ver zijn ster gereikt zou hebben als dit niet was gebeurd."

Hartjes terug

Nouri maakte hartjes naar de mensen om wie hij gaf en kreeg de afgelopen week vanuit de hele wereld hartjes terug. Ook van zijn generatiegenoten. Van Michel Vlap, tot Frenkie de Jong, Jari Schuurman, Donny van de Beek en zijn grote vriend Steven Bergwijn. Van Ajax tot Feyenoord, PSV en sc Heerenveen.

Een generatie huilt om de toestand van zijn aanvoerder. Een generatie is zijn vrolijke gezicht kwijt. Voor altijd.

Maar Nouri zal hoe dan ook verbonden blijven aan deze groep. Hij wordt nooit vergeten. Als Van de Beek ooit in Oranje speelt, zal hij aan zijn maatje denken. Het hart van Nouri klopt voor altijd in de harten van velen en zeker in die van zijn generatiegenoten.

#StayStrongAppie