Posbankmoord: 'In één klap was ik mijn man kwijt en was ik weduwe'

"Ik heb geen afscheid van mijn man kunnen nemen, hij was te zwaar verminkt." De vrouw van de vermoorde Alex Wiegmink staat geëmotioneerd in de rechtbank als ze vertelt over het verlies van haar man, veertien jaar geleden.

Vandaag werd 13 jaar geëist tegen de verdachten Frank S. en Souris R. Gisteren werd al bekend dat de twee niet worden vervolgd voor het laten verdwijnen van het lichaam van Alex Wiegmink. Die zaak is verjaard.

"De kinderen missen een vader. Hun vader", gaat ze verder. "De buurman leerde ze banden plakken." De drie zoons hadden geen onbezorgde jeugd meer. Ze kregen professionele hulp.

"De laatste keer dat ik mijn vader zag, was toen hij langsreed, toeterde en zwaaide toen ik op vrienden stond te wachten", neemt zoon Sander het woord over van zijn moeder. De dagen nadat het lichaam van zijn vader werd gevonden, leefde hij in een roes. "Ik nam de zorg voor mijn twee broertjes op me en hield me sterk voor ze." Hij heeft nog steeds moeite om angst en verdriet te tonen, zegt hij.

Hij mist zijn vader. "Bij diploma-uitreikingen, toen ik mijn eerste huis kocht. Bij het klussen in huis. Ik weet nu dat ik geen topschilder ben." Hij noemt zijn vader lief. "En zorgzaam, hij had soms een kort lontje, maar bakte de beste pannenkoeken en was bovenal mijn vader."

Zijn broertje Freek kan zich de dag van de verdwijning ook goed herinneren. Hij was 11. "Ik hoorde de volgende ochtend dat mijn vader was overleden. Op dat moment stortte mijn wereld in." Hij besloot om wel gewoon naar school te gaan, want hij wilde niet thuis zijn met allemaal vreemde mensen over de vloer.

Freek kreeg veel hulp, maar dat hielp hem niet. "Hoe goed de hulp ook bedoeld was, niemand weet hoe het is om je vader zo te verliezen. Ik zocht mijn toevlucht in eten, en werd nogal een dik jongetje." Ook werd hij een moeilijke puber. "Daar heb ik spijt van."

Jos, de jongste van de broers, was 8 toen zijn vader werd vermoord. "Ik heb mijn hele jeugd moeten ervaren hoe het niet hoorde. Papa weg: dat hoort niet." Hij vertelt dat hij altijd de vraag moest beantwoorden waarom het in zijn gezin niet 'zoals het hoorde' was. "Op de basisschool werd ik gepest. Ik miste een vader die me kon leren om voor mezelf op te komen."

Ook de broers van Alex waren aanwezig in de rechtszaal. Broer Leo vertelt dat hij na de dood van Alex veel bij zijn gezin over de vloer kwam. "Wat een angst hadden ze daar. Dat hebben jullie op je geweten. Iemand vermoorden om een auto. Dan kun je alleen maar gewetenloos zijn."

Een van de verdachten, Frank S, reageert op de verklaringen. "Het is hartverscheurend wat ik hoor. Wat kan ik zeggen? Het spijt me. Maar daar komt Alex niet mee terug."