Irakees na opschorten inreisverbod: mijn vrouw en ik gaan vijf kinderen maken

• Bureau Washington

Het is de opgetogen reactie van Jalal al Farttoosi, een uit Irak afkomstige kapper in de buurt van Washington. Hij is blij met het nieuws dat dankzij een uitspraak van een rechtbank in San Francisco de opschorting van het inreisverbod blijft gehandhaafd. "Ik ga mijn vrouw naar Amerika halen en we gaan wel vijf kinderen maken!"

Twee weken geleden ondertekende president Trump een presidentieel decreet, waarin hij besloot mensen uit onder meer Irak voorlopig niet toe te laten. Dat raakte veel mensen, onder wie Jalal.

De in Irak geboren barbier opende vorig jaar zijn eigen kapperszaak. Sinds Jalal in 2010 als vluchteling naar Amerika kwam, staat hij zeven dagen per week te knippen om zijn American Dream waar te maken.

Eerst deed hij dat bij een kapper om de hoek en toen hij genoeg gespaard had, opende hij zijn eigen zaak. "Ik had met mijn vrouw in Irak afgesproken dat ze zich bij me zou voegen zodra ik alles op orde had", vertelt hij. "En ik heb het eindelijk voor elkaar."

Toen ondertekende Trump zijn decreet. "Ik was sprakeloos", zegt Jalal. "Het voelde alsof mijn leven uit mijn handen glipte."

Jalal werd 33 jaar geleden geboren in Irak. Hij was nog maar zes toen Saddam Hoesseins mannen zijn vader meenamen en vermoordden. "Toen ik later medicijnen wilde studeren, werd ik niet toegelaten. Mijn vader was een vijand van de staat. En zo vader, zo zoon, blijkbaar." In plaats daarvan studeerde hij Engels en knipte hij haren om bij te verdienen. Dat laatste deed hij al sinds zijn veertiende.

Toen de VS in 2003 Irak binnenviel, kwam hij voor het eerst in aanraking met Amerikanen. "Ik viel meteen op. Ik sprak als een van de weinigen Engels. Ze vroegen of ik als tolk wilde werken. Een baan vol risico’s, maar ik besloot het te doen."

Jalal liet zich in met wat in de ogen van veel Irakezen de vijand was. Het werk werd al snel te gevaarlijk voor hem. "Meerdere Irakezen die als tolk werkten, werden vermoord." Toen de Amerikanen zich in 2010 uit Bagdad terugtrokken, vluchtte Jalal daarom naar Amerika. "Sadam Hoessein is dood, maar nu leven er honderden Saddams. Het leven was ooit mooi in Irak, maar ik wilde zonder angst kunnen leven."

Hij liet zijn verloofde achter in Irak, zij studeerde ook Engels. "Het was liefde op het eerste gezicht." Ze trouwden vorig jaar in Beiroet, een veiligere plek voor een bruiloft dan Bagdad.

Moslim of jood

Jalal woont in een buitenwijk van Washington waar veel immigranten wonen en bijna uitsluitend op de Democraten gestemd wordt. Hij beseft dat veel mensen in andere delen van Amerika anders over vluchtelingen denken. "Maar ik wist gelijk dat ik goed zat. Amerika voelt als een grote familie", zegt hij. "De mensen accepteren je hier, of je nou moslim bent of jood."

In oktober vorig jaar startte Jalal de visumprocedure voor zijn vrouw. "We zouden over een maand of zes eindelijk samen zijn." Maar toen ondertekende de nieuwe president zijn vluchtelingenbesluit. "Een onzekere tijd", zegt hij.

Bloemen in plaats van bakstenen

Zijn familie in Irak waarschuwde hem. "Pas op, zeiden ze. Straks keren mensen zich tegen je omdat je een Irakees bent", vertelt hij. Maar het tegenovergestelde gebeurde. In plaats van bakstenen door zijn ruit, kreeg hij bloemen.

"Er stond een rij met mensen voor de deur, ik kreeg brieven en chocolade", zegt hij glimlachend. Jalal wijst naar zijn vriend Paul, die in de kapperszaak zit te wachten op zijn tweewekelijkse knipbeurt. "Hij schreef zelfs brieven naar plaatselijke politici en bracht me in contact met advocaten. He’s the man."

Paul Mills wuift de complimenten weg. "Hij vluchtte ooit vanuit Bagdad omdat hij daar niet vrij kon zijn. Nu zit hij vast in de Verenigde Staten. We horen een land van vrijheid te zijn maar die is hem en zijn vrouw ontnomen."

De bel rinkelt en de deur gaat open. Een buurtbewoner komt Jalal een knuffel geven. "Ik zag je in de lokale krant staan met je verhaal. Je bent beroemd", zegt ze. Jalal lacht naar haar. "Ik wil helemaal niet beroemd zijn, maar een normaal leven leiden. Ik wil dat mijn vrouw hier is."

De bel rinkelt opnieuw. De buurtbewoner steekt haar hoofd nog eens om de hoek. "Weet je, ik wilde nog zeggen: immigranten hebben dit land gemaakt. Zonder hen zijn we niets."