Oud-patiënt Klaus Ross gelooft nog steeds in behandeling
Hij ziet de wereld om zich heen steeds kleiner worden. Zo beschrijft Klaas Tulp (66) de situatie waarin hij zich bevindt. 'Ik zit in een proces van loslaten", zegt hij. Hij beperkt zich tot wat lezen en muziek luisteren. De Matthäus Passion bij voorkeur en het pianospel van dochter Sibrecht.
In februari van dit jaar werd bij de docent geschiedenis alvleesklierkanker geconstateerd. Hij koos voor een operatie, ondanks de wetenschap dat zijn ziekte ongeneeslijk is. "Ik ging ervoor en gaf die operatie het voordeel van de twijfel."
Daarna was het advies een chemokuur. Tulp informeerde zich, zocht het internet af. De Rotterdamse professor Casper van Eijck van het Erasmus MC adviseert patiënten met deze vorm van kanker om kurkuma te gebruiken. De specerij werkt volgens hem effectiever dan chemotherapie.
Daarop zocht Tulp verder naar andere behandelingen. "Ik heb tegen mezelf gezegd: ik wil nog een kans hebben te overleven." In zijn zoektocht kwam hij uit bij Duitse behandelcentra, want "daar mag meer dan hier".
Op 2 mei zat hij bij Klaus Ross. Eerder hadden ze telefonisch contact en had Tulp met twee mensen gesproken die door Ross waren behandeld. "Die waren hoogst positief."
Verschillende infusen
In een intakegesprek van twee uur, waarin hij zijn medische informatie overlegde, kwam Ross met het voorstel voor een behandelprogramma van tien weken. Tulp en zijn vrouw huurden een vakantiewoning in Limburg en waren iedere werkdag in het behandelcentrum in Bracht. "Je komt 's ochtends binnen op je eigen tijd. Drinkt eerst een kopje thee of koffie, wordt verwelkomd door Ross in een heel relaxte sfeer."
In een ziekenhuis bij het centrum was de aansluiting voor het infuus aangebracht. "Klaus heeft een netwerk en werkt samen met een ziekenhuis en een laboratorium om de bloedwaarden vast te stellen. Hij heeft een heel professioneel netwerk om zich heen", zegt Tulp.
Tulp vertelt dat hij verschillende infusen kreeg. Met wisselende samenstelling. Met vitamines, kurkuma, DCA en de glucoseblokker 3-bromopyruvate.
Vertrouwen in Ross
In de weken dat Tulp de behandeling onderging, zag hij zo'n twaalf tot vijftien mensen. Met de andere patiënten kreeg hij een sterke band tijdens de uren dat ze in een makkelijke stoel aan het infuus lagen. "Je praat over van alles. Allemaal hadden we via-via van Ross gehoord. Sommigen hadden hun huis verkocht om de behandeling bij Ross te kunnen betalen. We waren allemaal even positief over hem. Dat wil je als patiënt ook zijn. Want het gros van de mensen die naar de kliniek gingen, was in feite opgegeven."
Tulp had vertrouwen in de man die hij naast genezer ook een mens noemt en die hem mentaal steunde. "Hij zei bijvoorbeeld: 'wanneer je weet dat morgen de wereld vergaat, dan moet je weten dat je vandaag ook een boom kunt planten'. Dat is een uitspraak van Luther en die heb ik goed onthouden. Ik heb hier in de tuin een sering geplant."
Uitzaaiingen
Toch stopte hij met de behandeling, vanwege aanhoudende diarree. "Dat komt meer voor bij patiënten met alvleesklierkanker." De behandelaar en zijn patiënt spraken af dat ze later de draad weer zouden oppakken. In het ziekenhuis van Tulp's woonplaats bleek uit een scan dat de kanker was uitgezaaid. "Daar wisten ze dat ik bij een kliniek in Duitsland was geweest. Ze reageerden neutraal."
Vanuit het ziekenhuis belde hij met Klaus Ross en vertelde dat men hem had geadviseerd zijn rust te nemen. "Dat vond hij een goed idee."
Stamceltherapie
Enige tijd later gebeurde er iets opmerkelijks. Klaus Ross mailde zijn Nederlandse patiënt. Hij bood een andere therapie aan. Het betrof een stamceltherapie waarbij Ross cellen van lammeren zou inspuiten. Dat zou in drie keer, om de veertien dagen, gebeuren.
De alternatieve behandelaar had er geen ervaring mee. "Hij zou voor het eerst deze therapie toepassen. De vrijdag voor die rampweek (waarin Ross drie patiënten verloor) heeft hij dat bij mij gedaan." Tulp reisde naar Duitsland en kreeg twee injecties. "Een was om calamiteiten tegen te gaan. De tweede was gericht op het genezingsproces."
De volgende week stierven drie patiënten die in het centrum in Bracht waren behandeld. Een van hen kende Tulp goed van die lange uren aan het infuus. "We zullen moeten afwachten wat er is gebeurd. Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk."
'Geen geldwolf'
De Inspectie voor de Gezondheidszorg heeft hem gebeld met de vraag om inlichtingen. Hij werkt graag mee aan het onderzoek. "Ik heb tegen de inspectie gezegd dat ik iemand ben die zal pleiten voor zijn behandelaar."
Hij gelooft nog altijd in de behandeling. Ross betekent veel voor hem, hij heeft hem gesteund. Of Tulp het aan hem te danken heeft dat hij er nu nog is en kan genieten van zijn muziek en boeken weet hij niet. Voor hem telt dat Ross er voor hem was.
Wat hem steekt in de berichten van de laatste weken is dat hij en de andere patiënten voor zijn gevoel worden weggezet als domoren. "Er wordt over je heen gewalst."
De kuur die hij volgde, kostte hem zo'n 7000 euro. "Zet dat nou eens af tegen een chemotherapie." Ross wil mensen helpen, is zijn overtuiging en wordt niet gedreven door geldzucht. "Hij is geen geldwolf, het is een eenvoudige man, zonder uitspattingen en luxe. Ik heb hem gevraagd wat hem dreef. Hij zei dat hij mensen wil helpen."
Maar niet iedereen is te spreken over Klaus Ross en zijn behandelingen. De man van Astrid de Bruijn wilde zijn kanker door Ross laten behandelen, om een chemokuur te voorkomen. Eenmaal in het behandelcentrum krabbelde het echtpaar terug: "Ross hoefde niets te weten over mijn man. We hadden alles bij ons, CT-scans en meer. We hoefden niets achter te laten, hij zou het bespreken met zijn team. Dat vonden we heel gek. Want je wil toch wat hebben om te bespreken", zegt De Bruijn.
Ze vond het hele behandelcentrum er ook slecht uit zien. "Ik keek een kamertje in en zag daar een wit kettinkje aan een TL-buis hangen. Daar hing dan een infuuszak aan. Ik kreeg gelijk de kriebels", zegt ze. Ook werd er schimmig gedaan over de behandelmethoden: "Er werd uitgelegd dat de behandelingen nog niet waren goedgekeurd in Duitsland en Nederland, maar bijvoorbeeld wel in Amerika. Daarom mochten we het er buiten de kliniek niet over hebben."
Uiteindelijk zag het echtpaar, na overleg met de huisarts, van de behandeling af. De man van De Bruijn is inmiddels overleden.
