'Voor onze zoon is passende zorg straks te laat'
Jeugdzorg heeft te weinig oog voor het belang van het kind, zegt de Kinderombudsman. Kinderen worden te vaak doorgeschoven naar een ander loket, er is veel bureaucratie en gemeente-ambtenaren gaan soms ook op de stoel van de hulpverlener zitten.
Kinderombudsman Marc Dullaert heeft al honderden schrijnende gevallen gezien van ouders die vastlopen in de bureaucratie. Het zijn vaak kinderen met grote psychologische problemen die niet meer te handhaven zijn in een gezin. De ouders worden van loket naar loket gestuurd, maar een goede behandelplek voor hun kind komt er niet. De kinderen worden soms zelfs opgesloten in een psychiatrische inrichting, terwijl ze daar niet thuishoren.
Mamma waarom wil niemand mij?
Ook Marjo van Leur en haar 18-jarige zoon Thijs verging het zo. Thijs is autistisch en is erg depressief en suïcidaal. Hij valt officieel onder de jeugdzorg die de gemeente levert, maar die heeft geen idee wat ze met hem aan moeten.
Sinds januari zat hij in een beschermd wonen-project waar hij niet de begeleiding kreeg die hij nodig had. "Daar heeft hij eigenlijk een beetje de structuur en de moed verloren. "Mamma waarom wil niemand mij?", vroeg hij aan zijn moeder.
Loket
Volgens Van Leur is het sinds januari nog moeilijker geworden om hulp te krijgen. "De bureaucratie is enorm. Niemand neemt verantwoordelijkheid. Iedere instantie leeft op zijn eigen eilandje en kijkt naar wat er wettelijk verplicht is. Zodra ze ergens een regeltje in de wet zien waardoor ze kunnen zeggen dat deze patiënt niet bij hun loket moet zijn, wordt hij doorverwezen naar het volgende loket, maar daar gaat het natuurlijk precies zo."
De zoektocht naar passende zorg duurde voor Thijs te lang. Hij is recent opgenomen in een psychiatrische kliniek. "In de kliniek waar hij nu gedwongen is opgenomen, wordt hij nog ongelukkiger. Wij voelen ons machteloos", zegt Van Leur.
Zelf kiezen
Ook als Thijs eindelijk wel een indicatie krijgt waarmee hij recht heeft op een plek waar intensieve zorg is, zijn de problemen niet opgelost. Er zijn namelijk te weinig plekken waar jongeren zoals hij terechtkunnen. "Er zijn wachtlijsten voor deze specifieke zorg. Sommige wachtlijsten zijn zo lang dat jongeren daar jarenlang op staan."
"Er worden plekken bijgebouwd, dat heeft de politiek beloofd, maar daar kan hij niet meer op wachten", zegt Van Leur. Ze ziet geen toekomst meer voor haar zoon. "We hebben met hem afgesproken dat op het moment dat het voor hem niet meer haalbaar is, dat we er met z'n allen mee stoppen. Dat hij dan zelf mag kiezen of hij zijn leven voort wil zetten."