B.B. King was koning van de blues

Meer dan een halve eeuw lang heeft gitarist en singer-songwriter B.B. King een stempel gedrukt op de blues- en r&b-muziek. Hij bracht ruim vijftig platen uit, waarvan vele klassiekers zijn geworden. Tot zijn bekendste nummers horen: The Thrill is Gone, Sweet Sixteen, Please Love Me, You Upset Me Baby en You Don't Know Me.

King ontwikkelde een duidelijk herkenbare eigen speelstijl waarin invloeden uit de traditionele blues, jazz, swing en pop vermengd werden. B.B. King wordt gezien als een van de grootste bluesartiesten aller tijden. Het muziekblad Rolling Stone plaatste hem op de derde plaats in een lijst van de honderd beste gitaristen.

Lucille

King speelde altijd op Gibson-gitaren die hij Lucille noemde. Die traditie ontstond na een optreden in 1949 waarbij de zaal in brand vloog. Twee ruziënde mannen hadden een vat brandende benzine omgestoten, dat dienst deed als zaalverwarming. Toen King al veilig buiten stond bedacht hij dat zijn gitaar nog binnen lag. Met gevaar voor eigen leven ging hij terug het brandende gebouw in om het instrument te halen.

Later hoorde hij dat de mannen ruzie hadden om een vrouw met de naam Lucille. Hij besloot zijn gitaar zo te noemen om hem eraan te herinneren nooit meer zoiets doms te doen. Ook al zijn volgende gitaren noemde hij Lucille.

Memphis

Riley B. King werd geboren op een plantage in de Amerikaanse staat Mississippi. Al op jonge leeftijd raakte hij in de ban van zwarte muzikanten als T-Bone Walker en Blind Lemon Jefferson en de jazzartiest Django Reinhardt.

Op zijn twaalfde kreeg hij zijn eerste gitaar. Daarmee speelde hij op straat om wat bij te verdienen. Al snel werden dat clubs en soms trad hij op een avond in wel vier steden op. Toen hij begin twintig was, verhuisde hij naar Memphis, het mekka van de muziekindustrie. Hij werd daar opgevangen door zijn neef, de bekende bluesgitarist Bukka White, die hem hiep zijn gitaartechnieken te verfijnen.

Zijn doorbraak beleefde hij in 1948 toen hij optrad in een radioprogramma. Dat leverde hem een aantal vaste optredens op in Memphis en leidde uiteindelijk tot een vaste plek op radio WDIA, een station dat alleen zwarte muziek draait.

Zijn tien minuten durende Kings Spot werd al snel zo populair dat hij een heel programma kreeg. Hij presenteerde dat programma onder de naam Beale Street Blues Boy, dat al snel werd afgekort tot Blues Boy King en uiteindelijk tot B.B. King.

Grammy

In december 1951 bracht King het nummer Three O'Clock Blues uit dat de eerste plaats haalde in de r&b-hitlijsten. Het jaar daarop volgde de nummer 1-hit You don't Know Me. Kort daarna ging B.B. King voor het eerst op toernee door Amerika. In 1956 gaf hij maar liefst 342 concerten.

Zijn ster rees snel. In de jaren 50 was hij een van de belangrijkste namen in de rhythm-and-blues-muziek en ook internationaal een veel gevraagd artiest. Van 1951 tot 1985 stond King 74 keer in de r&b-hitlijsten.

The Thrill is Gone wordt wel als zijn grootste hit gezien. In 1970 kreeg hij een Grammy Award voor dit nummer dat het zowel in de reguliere als in de r&b-lijsten goed deed.

Andere onderscheidingen zijn een bijschrijving in de Rock-'n-roll Hall of Fame en de Blues Foundation Hall of Fame, diverse eredoctoraten en de hoogste burgeronderscheiding in de VS; de Presidential Medal of Freedom.

Eind jaren 80 bereikte hij een nieuwe generatie fans door met U2 de single When Love Comes to Town uit te brengen. In 2000 maakte hij samen met Eric Clapton het album Riding With The King.

Na die tijd bracht hij nauwelijks meer nieuwe albums uit, maar hij bleef zeer actief. Hij verscheen regelmatig in tv-shows en films en gaf nog steeds veel concerten. In 2012 trad hij op in het Witte Huis waarbij hij, samen met andere artiesten, president Obama met zijn gitaar begeleidde toen die een deel van het nummer Sweet Home Chicago zingt.

Diabetes

Hoewel B.B. King gezond leefde, hij rookte en dronk niet en was vegetariër, was het tourschema soms toch te zwaar. In april 2014 gaf hij zo'n slecht concert in de Amerikaanse stad St.Louis dat hij daar later zijn excuses voor aanbood. Hij noemde het drukke tourschema als oorzaak van het slechte optreden. Ook had hij zijn medicijnen tegen diabetes niet ingenomen.

De muzikant kreeg op latere leeftijd diabetes en zette zich sindsdien in voor de strijd tegen deze ziekte. Zo was hij te zien in diverse reclamefilmpjes voor producten voor diabetespatiënten.

King was behalve artiest ook zakenman. In 1991 opende hij zijn eigen Blues-club op Beale Street in Memphis. De formule bleek een succes en in de jaren daarop opende hij nog acht vestigingen in onder meer Los Angeles, New York, Nashville en Las Vegas.

In 2006 ging King op een wereldwijde afscheidstournee. Maar stoppen deed hij niet. Tot aan zijn dood stond de gitarist en zanger ruim 200 keer per jaar op het podium.

In april en mei 2015 belandde King een aantal keer in het ziekenhuis en ontstond een conflict tussen Kings dochters en zijn manager. Volgens de dochters onthield de manager hem zorg en hield hij vrienden en familie bij hem weg.