Chris en zijn maten roeien de oceaan over richting Rotterdam: 'Het is niet zonder risico'

Ze moeten het zestig dagen met elkaar zien uit te houden op een roeiboot. En misschien zelfs wel negentig. Want bij slecht weer of tegenwind op de oceaan, maakt de boot van Chris van Amersfoort en zijn drie maten natuurlijk minder vaart. De oversteek van New York naar Rotterdam, waarmee de roeiers zes ton willen binnenhalen voor het Ronald McDonaldhuis, is niet zonder gevaar, zegt Chris. "Maar: we zijn goed voorbereid. En de boot kan alles hebben. De vraag is: kunnen wij dat ook?"

Het is woensdagmiddag, 14:30 uur. Nog een minuut of dertig en dan vaart de roeiboot Alexia weg uit New York. Op de spierkracht van vier mannen gaat het richting Rotterdam, over de eindeloze watervlakte die Atlantische Oceaan heet. Het is een tocht van dik 6000 kilometer.

Chris van Amersfoort maakt op de valreep nog even tijd om Rijnmond te woord te staan. Maar niet te lang, kondigt hij aan. Want er moet, telefonisch, ook afscheid genomen worden van het thuisfront. De commandant van de bedrijfsbrandweer van Tata Steel kan zijn gezin de komende tijd weinig spreken. Zijn mobieltje heeft op zee immers geen bereik. Oké, er is een satelliettelefoon aan boord. Maar die is vooral voor noodgevallen.

Zo min mogelijk rugpijn

Chris en zijn maten - allemaal vijftigers - hebben er zin in. En na 2,5 jaar voorbereiding durven ze te zeggen dat ze er helemaal klaar voor zijn. "We hebben een goeie boot, een prima conditie, zijn mentaal in orde en we hebben genoeg voedsel bij ons."

De maaltijd zal de komende maanden uit gevriesdroogde ingrediënten bestaan. "En we hebben 360 snackpacks bij ons. Dat zijn repen met chocola, pinda's en gedroogd fruit. Al met al gooien we er per dag zo'n 6000 calorieën in."

Zoet water? Dat maken ze zelf. Aan boord is apparatuur om van het zoute vocht dat hen omringt iets drinkbaars te maken. De boot is sowieso voorzien van allerlei technisch vernuft, zoals zonnepanelen voor de opwekking van elektriciteit en ergonomische roeizitjes, die de mannetjesputters zo min mogelijk rugpijn moeten bezorgen.

Ongeneeslijk ziek

Eigenlijk zouden ze de oversteek met z'n vijven maken. Maar een van de mannen moest afhaken, vertelt Chris. "Hij is ongeneeslijk ziek en kan deze uitdaging jammer genoeg niet meer aan."

De ploeg die zich aan het avontuur waagt, is sowieso een heel andere dan oorspronkelijk de bedoeling was. "De plannen voor deze tocht bestaan al jaren, maar door de coronatijd en persoonlijke omstandigheden van mensen is er van alles veranderd", zo vat Chris het verhaal samen.

De mannen die de komende tijd misschien wel tot vervelens toe in hetzelfde schuitje van 10,5 bij 2 meter zitten, varen volgens een Spartaans schema: twee uur roeien, twee uur rusten. Komen ze in een storm terecht dan leggen ze hun schuit met een parachute-anker stil. "En dan gaan we in de cabine zitten wachten op betere omstandigheden."

Kapseizen? Dat kan natuurlijk gebeuren. Maar de Alexia is zo ontworpen dat ze in een mum van tijd weer rechtop staat. "We zullen het heus wel eens moeilijk krijgen onderweg", zegt Chris net voordat hij ophangt. "Maar dan denken we aan thuis. En aan de ouders die een kind in het Sophia Kinderziekenhuis hebben en noodgedwongen in het Ronald McDonaldhuis logeren. Zij hebben het zwaarder dan wij."

Wil je Chris, John, Gerhard en Paul volgen op hun roeitocht tussen Rotterdam en New York? Of financieel bijdragen aan hun goede doel: een nieuwe huiskamer van het Ronald McDonaldhuis? Klik dan hier.