Na een avondje op Funda woont Michiel in een watertoren

Een paar jaar geleden kocht een ontwerper de watertoren in Leerdam. Na een grote verbouwing met onder andere het plaatsen van een 19 meter lang raam, woont Michiel van der Kley nu in de watertoren. "Het was ook echt niet duur."

Hoogtevrees heeft Michiel van der Kley niet. Nonchalant leunt hij tegen het lage muurtje en kijkt naar beneden. “Ik ben best een beetje flauw in bepaalde dingen. Maar ik heb gewoon geen hoogtevrees. Anders zou je zo’n project ook niet moeten doen”. Drie jaar geleden kocht hij deze vijftig meter hoge watertoren in Leerdam.

Gewoon een kwestie van een avondje op Funda, vertelt Michiel. “Ik had de prijs ingevuld van nul tot 200.000 in heel Nederland. Daar zat deze tussen. Ik vond het echt een spectaculaire ruimte.” Als ontwerper zag Michiel direct de mogelijkheden. Maar hij was niet de enige, er waren meer dan 270 kandidaten. “Ja, het was ook echt niet duur.” Waarom hij het uiteindelijk geworden is? “Geen idee. Ik had denk ik een goed plan.”

Iets vergeten

Zijn goede plan was de watertoren ombouwen tot woning en werkplek. Dat is gelukt. Vanaf de bovenste verdieping loopt Michiel naar de smalle, steile houten trappen. “Zo moeten we naar beneden”, zegt hij. “Achterstevoren.” Hij loopt de eerste trap af en draait zich dan om. “Ik ben heel eigenwijs en ik ga gewoon zo. Dat is sneller.”

Eerst wilde Michiel op de hoogste verdieping wonen. “Dat wil iedereen natuurlijk met een toren, zo hoog mogelijk met het mooiste uitzicht.” Maar een lift in de toren laten maken was ingewikkeld en duur. Het zou al snel twee ton kostten. “Dat vond ik te gek.”

Dus koos hij toch voor de tweede verdieping. Het uitzicht reikt wat minder ver, maar niet elke keer honderden trappen op hoeven lopen maakt veel goed. “Toch wat fijner als je iets vergeten bent en terug moet."

Isolatie

Hoewel hij een heleboel verdiepingen ter beschikking heeft, speelt zijn leven zich dus vooral op de eerste en tweede verdieping af. Wat hij dan met al die andere verdiepingen gaat doen? “Geen idee. Lange tijd irriteerde mij dat mateloos, maar nu denk ik: ik knap het op en dan is het voorlopig gewoon ruimte. Wie weet krijgt het nog een bestemming.”

De grootste uitdaging van de verbouwing was het bijna 20 meter hoge raam. Eerst moest de muur afgebroken worden. “Dat ging best wel moeizaam”, vertelt Michiel. “De stenen vielen bij de buren in de tuin. Niet fijn.” En toen was er een gigantische open gat.

Hij leunt tegen het metershoge raam aan op de vijfde verdieping. “Moet je je voorstellen: dit was dus gewoon een gat. En ik stond boven op een steiger van zes meter samen met de timmerman die hoogtevrees heeft. En het woei, zeg windkracht vijf. En dan hing hier een man met een plank en een schroefmachine.” Hij schudt zijn hoofd als hij eraan terugdenkt. “Dat was wel redelijk debiel, maar het is gelukt.”

Blauw vlak

Na drie jaar verbouwen zijn de grootste klussen inmiddels afgerond. Alles schilderen zal nog wel “een paar maanden” werk zijn. Daarnaast blijft Michiel overal klusjes zien. Bovenop de toren wijst hij naar een stapel afgebrokkelde stenen op de grond. “De muur laat hier los. Ik denk omdat wij er een raam in hebben geplaatst. Dus dat moet ik ook weer fixen.”

Wat hij ook aan wil pakken is de zware, opvallend blauwe deur naar het dak. “Dat zie je dus van ver”, zegt Michiel. “Als je aan komt rijden zie je zo'n raar blauw vlak. Wie dat verzonnen heeft? Dus dat moet ik ook gaan schilderen”. Hij leunt tegen de rand aan en bekijkt de deur. “Mooi antraciet ofzo.”

Dat is iets voor later. “Als je aan alles denkt wat je nog moet doen, dan word je helemaal draaierig. Je moet gewoon denken: Ach, dat komt wel.” Voor nu wil hij vooral ook genieten van zijn aankoop. "Ik ben erg tevreden. Het is een geweldige plek.” Hij tuurt in de verte. “Daar ligt Rotterdam, zie je dat?” Naar het dak gaat hij niet iedere dag. “Klinkt misschien gek, maar dat uitzicht went ook wel.”