Grieta en Karel waren ouders van 240(!) pleegkinderen: Hilversumse Erwin was de allereerste

Erwin Burgwal (55) was de eerste van maar liefst 240 pleegkinderen die Grieta en Karel Gootjes in huis namen. Na een lange moeilijke tijd is hij nu getrouwd en woont in een flat in Hilversum. Zijn vroegere pleegmoeder Grieta: "Lang heb ik gedacht: er is niets blijven hangen van wat wij hem hebben meegegeven. Maar na 40 jaar zijn die zaadjes gaan kiemen."

We maken kennis met Erwin en zijn vroegere pleegouders Grieta en Karel in de documentaire van Olaf Koelewijn Wij en onze 240 pleegkinderen, nu te zien op NH Nieuws. "Erwin was een lief, zorgzaam kind, maar heel erg beschadigd", vertelt Grieta. Hij kwam bij hen in Limburg wonen nadat hij drie maanden eerder uit huis was gehaald. "De uiterlijke verwondingen waren toen nog steeds niet genezen, zo zwaar was hij mishandeld."

Schuur in brand

De moeilijke jeugd van Erwin blijft niet zonder gevolgen: "We hebben met hem alle politiebureaus van Midden-Limburg aan de binnenkant gezien", vertelt Grieta. "Dingen pikken, liegen, mensen op het verkeerde been zetten. Uit jaloezie iemands schuur in brand steken. Van Erwin als persoon hield ik, hij was mijn zoon. Je houdt van je kind, of ze het nou goed doen of niet."

Dat Erwin bij Grieta en Karel Grootjes kon wonen op de boerderij, waar schapen en koeien waren, voelde voor hem alsof hij 'vanuit de hel in de hemel' kwam. "Je weet niet wat je overkomt. Je moest eigenlijk alles leren, maar Grieta nam er de tijd voor. Er kwam ook iemand thuis om scholing te geven, omdat ik echt niks kon."

Vanuit zijn flat in Hilversum vlakbij het ziekenhuis, waar Erwin nu met zijn vrouw Anja en hond Lucca woont, blikt hij in de documentaire terug: "Wat een kind niet mee moet maken, dat heb ik wel meegemaakt. Ik ben van de trap gegooid door mijn stiefvader, moest in bed eten. Ik was nog niet zindelijk, dus mijn pyjama was nat en ook op het schoolplein liet ik alles lopen."

Weglopen

Erwin woont van zijn zevende tot zijn vijftiende bij Grieta en Karel. Dan moet hij weg, volgens Grieta omdat hij een kussen op hun eigen kindje wil drukken. Maar dat weet Erwin zelf niet meer, vertelt hij als de documentaire af is aan NH Nieuws. "Ik herinner me alleen dat ik de angst had dat ik weg moest, toen Grieta en Karel zelf kinderen kregen. Want zo ging het ook in mijn ouderlijk huis toen mijn zusje werd geboren. Daarom bleef ik weglopen, ik voelde me niet meer welkom. Toen ging het niet meer."

De jaren na zijn tijd bij de familie Gootjes waren ook niet makkelijk: "Ik heb vastgezeten, op straat gewoond. Maar vanaf waar ik vandaan kom, een klein zielig hoopje mens, heb ik op eigen kracht omhoog weten te krabbelen."

Menswaardig bestaan

Wat was daarvoor nodig? Erwin legt uit aan NH Nieuws: "Als je dakloos bent, kan je twee dingen doen: of je laat je meeslepen door je lotgenoten, dan ga je bij de winkel staan en van elke euro die iemand je geeft haal je alcohol. Maar je kunt ook denken: ik wil een menswaardig bestaan. Ik heb voor het laatste gekozen."

Via de daklozenopvang komt Erwin bij de hulpverlening terecht en komt hij in contact met een stichting die hij nu nog steeds twee keer per week spreekt. Hij heeft op allerlei plekken gewoond, maar is nu sinds zeventien jaar inwoner van Hilversum.

De lessen die hij van Grieta en Karel heeft geleerd, hebben hem geholpen om tot hier te komen: "Als er wat is, zeg het dan, anders kun je niet geholpen worden. Probeer zo eerlijk mogelijk door het leven te gaan. En wees blij met de vrienden die je hebt."

Hoewel het contact een aantal jaar na zijn vertrek van de boerderij van Grieta en Karel verwatert, spreken ze elkaar sinds kort weer intensief. Grieta: "Hij heeft een hele lieve vrouw, ze zijn een leuk stel samen. Ze halen het betere in elkaar naar boven."

Hoewel Erwin nu rond moet komen van 70 euro per week en in de supermarkt sommetjes maakt op zijn telefoon om uit te komen met de bedragen, is hij tevreden. "Ik heb eigenlijk alles wat mijn hartje begeert."

240 pleegkinderen

Waarom hebben Karel en Grieta voor pleegkinderen willen zorgen? "Je neemt ze een stukje met je mee en mag ze begeleiden verder hun leven in. Om dat mee te geven is prachtig. Dat is het mooiste", zegt Karel emotioneel.

Bekijk hieronder de documentaire van Olaf Koelewijn, waarin ook een ander pleegkind van Karel en Grieta gevolgd wordt. Het camerawerk is van Stephan Schmidt, die zelf ook pleegkind is geweest. Het schilderij in de film is gemaakt door Joyce Deijnen, die vanaf haar tweede in een pleeggezin heeft gewoond.