Bloedfanatieke atletiektrainer Juul Acton (70) denkt nog lang niet aan stoppen: 'Het is té spannend'
Feloranje schoenen met spikes, een blauwe trainingsbroek en een strakgespannen wit sportshirt dat overduidelijk een fit lichaam toont. Geconcentreerd staat Juul Acton – 70 jaar – in de startblokken. De dame naast hem, misschien net de helft van zijn leeftijd, dreigt hem er binnenkort uit te lopen in de sprint. Maar dat laat de fanatieke trainer zich niet zomaar gebeuren.
"Het moet gebeuren. Anders ben ik geen goede trainer. Binnenkort loopt zij mij eruit, het moét. Maar ik heb er wel moeite mee", zal hij er tien minuten later over zeggen, als hij uitrust op het bankje van de gymzaal van de Utrechtse atletiekvereniging UTrack.
Masters
Het is in eerste instantie even zoeken waar de vereniging precies zit in stadion de Galgenwaard, dus op hoop van zegen vragen we het twee vrouwen die in sportkleding en hardloopschoenen voorbijlopen. Moeten we hier zijn voor UTrack? We krijgen een bevestigend antwoord, maar ook een disclaimer. "De Masters zijn daar nu aan het trainen hoor."
Licht beledigd zijn we – hoezo zouden we niet door kunnen gaan voor professionals? – tot we even later ontdekken dat 'Masters' eigenlijk een verkapte term voor 'senioren' of 'veteranen' is. "Maar dat klinkt zo oubollig", vertelt mede-trainer Ben Korver. En dus geldt: iedereen die ouder is dan 35 jaar is automatisch een Master.
Niet dat er niet serieus getraind wordt. Er staat een NK op het programma en de leerlingen van Juul willen daar presteren, iedereen weer op zijn of haar eigen favoriete discipline. De trainer is op zijn beurt van plan om het beste in ieder individu naar boven te halen, of die nu meedoet voor eremetaal of een persoonlijk record.
Zo traint Joris hier vier dagen in de week, hij hoopt op een medaille. De gewone hardloopschoenen gaan uit en de schoenen met spikes ("dan krijg je veel beter grip en kun je harder uit de startblokken") gaan aan. Hij haalt een muziekboxje uit de tas en even later schalt The Eye of the Tiger door de gymzaal. Hij is klaar om zijn eerste sprint van de avond te trekken.
N'ketia Seedo
Wie je het ook vraagt vanavond, allemaal zijn ze weg van hun trainer Juul Acton. Bloedfanatiek, maar gezellig is hij en bovendien weet hij waar hij het over heeft. Hij was het die Olympisch atlete N'ketia Seedo groot maakte. "Ik ontdekte haar op 9-jarige leeftijd bij een kinderdagverblijf waar ik training gaf. Ik zag dat ze alle grote jongens er uitliep en dat bleef ze doen. Ik zei tegen haar moeder: jouw dochter heeft talent, zij moet op atletiek. Ze stribbelde tegen, omdat ze werk had in Amsterdam. 'Laat maar aan mij over', zei ik toen."
Negen jaar lang reed Seedo met Acton mee naar de training. "En in die negen jaar won ze alles, ze was de snelste van haar leeftijd van de wereld. Ze is een supermens. Ik moet nog steeds soms oppassen dat ik andere junioren niet met N'ketia ga vergelijken. Zij kon álles. Maar ik maak elk jaar toppers."
Kemphanen
Het volgende talent dient zich ook al aan, en daar hoefde Acton al helemaal niet ver voor te zoeken: zijn eigen kleinzoon Jaffie bestormt de top. "Hij zat op voetbal, maar ik zei hem: als je op je achttiende nog niet bij de top zit, gaat het ook niet meer gebeuren. Dan moet je atletiek komen doen. Dat deed hij en het eerste jaar is hij gelijk Nederlands kampioen geworden bij de junioren en hij timmert flink aan de weg."
Makkelijk is dat niet altijd, erkent hij gelijk. "Op deze leeftijd zijn het net kemphanen, ze weten alles beter. Hij is net twee jaar bezig, maar hij weet alles beter. De hele dag is hij bezig met atletiek, hij kijkt veel en weet alles van de beste atleten van vroeger." Maar of Jaffie echt alles beter weet? Een lachje om de mond van zijn opa. "Ik ben degene die hem moet hem vertellen wat voor schema hij moet lopen en wat hij moet doen. Hoe hij ervoor zorgt dat hij energie over heeft aan het einde van zijn sprint."
Forceren
Actons ogen dwalen af, hij kijkt naar wat er in de zaal gebeurt. Joris is aan zijn derde sprint van de avond bezig en de trainer ziet verbeterpunten. "Hij is aan het forceren, daardoor komt hij uit zijn ritme", legt hij uit. En gelijk erachteraan: "Jóris! Ik heb gezien wat je net deed. Je probeert van jezelf te winnen, dat gaat niet gebeuren. De eerste keer liep je mooier. Je moet niet vechten. Gewoon relaxed lopen. Ik zie alles. Dit is een training, hè? In de wedstrijd moet je alles geven, nu niet." Joris laat de peptalk gelaten over zich heen komen. Straks weer een nieuwe poging.
Eerst mag Acton zelf weer even aan de bak: hij sluit weer aan in de startblokken voor een sprintje met de dames. Naast hem de vrouw die hem er binnenkort uit moet lopen. Maar nu nog even niet, als het aan hem ligt.
Nog geen halve minuut later zit hij weer op het bankje. Twinkelende ogen, grote lach. "Ik was haar nog net voor, ik ben tevreden. Ik weet niet hoe lang ik het nog vol had gehouden als we verder hadden gelopen." Of hij binnenkort van plan is met pensioen te gaan? Welnee. "Ik ga door zolang ik kan lopen. Voorlopig stop ik nog niet. Het is té spannend."