Hoofd in je nek en naar de sterren kijken. De kans bestaat dat je de Humanity Star voorbij ziet vliegen: een flinke discobal die sinds een paar dagen rondjes om de aarde zweeft.
De namaak-ster is een satelliet van 1 bij 1 meter die 65 spiegels heeft om zonlicht te weerkaatsen naar de aarde. Waarom? Mensen continu bewust maken dat de aarde een kwetsbaar plekje is in ons universum. Want sterren blijven toch wel fascinerend, vindt de maker.
De ster is daarom overal ter wereld te zien, negen maanden lang en doet precies 90 minuten over één rondje om de aarde. Na negen maanden stort 'ie vanzelf neer. Hier kun je zien waar 'ie nu is.
"Waar je ook bent, in rijkdom of armoede, in vrede of oorlog, iedereen kan deze blinkende ster zien", zegt Peter Back, de CEO van Rocket Lab. "Ik hoop dat iedereen die naar boven kijkt, beseft wat echt belangrijk is voor de mensheid."
In Nieuw-Zeeland werden afgelopen week meerdere raketten gelanceerd: de Humanity Star zat aan boord van één van die raketten. Volgens de makers moet dit "het helderste object in de nacht worden."
Maar juist het feit dat 'ie zo helder is, zit veel sterrenkundigen in de weg. De een denkt dat de satelliet lopend onderzoek naar het universum verstoort, de ander vindt het een verstoring van de natuur.
"De meeste mensen zouden het niet "lief" vinden als ik een ijsbeer zou vermoeien met een constant knipperlicht", schrijft professor sterrenkunde Caleb Scharf in een blog.
De Nederlandse sterrenkundige Henny Lamers snapt de irritatie en zorgen bij zijn collega's wel. "Je wilt geen heldere externe bronnen als je de hemel onderzoekt", zegt hij. "Je ziet het dan gewoon allemaal minder goed."
Lamers maakt zich geen zorgen dat zo'n kunstmatige ster de hemel zó zal verlichten dat er helemaal geen onderzoek meer kan worden gedaan, "maar het maakt sommige dingen wel lastig."
"De Humanity Star zit in een lage baan rond de aarde en is daardoor relatief groot", zegt hij. "Als dat ding precies voorlangs het gebied schiet dat je onderzoekt, kan data verloren gaan."
Op de wereld staan veel grote telescopen die zich continu op een bepaald stukje van de hemel richten om nieuwe sterren te ontdekken. "Die telescopen zijn robotgestuurd en weten precies hoelang ze welk gebied moeten verlichten om sterren zichtbaar te maken", zegt de sterrenkundige. "Met zo'n vliegende bal is de kans groot dat je beelden krijgt met een lichtgevende streep erdoorheen."
Net als de telescopen is ook de software die naderhand de resultaten analyseert gevoelig. "Door een externe lichtbron is de kans groot dat de automatische analyse van de helderheid van de sterren fout is", zegt de sterrenkundige. "Je moet dan alle metingen continu corrigeren."
Lamers ziet ook de positieve kant van het project. "Het is altijd goed dat mensen vaker naar boven kijken om van de sterren te genieten, al is het maar 2 minuten", zegt hij. "En o ja, het duurt uiteindelijk maar negen maanden."