Een op de acht sporters ervaart seksuele intimidatie en sportclubs moeten daar iets aan doen, zegt een commissie die er onderzoek naar deed. Vier procent van de ondervraagden zegt zelfs te maken te hebben gehad met aanranding.
Een van die mensen is Charlotte (25, niet haar echte naam). Zij was 19 toen haar waterpolo-trainer dingen deed "die hij nooit had mogen doen". "Ik was als pupil afhankelijk van hem als trainer. En daar heeft hij misbruik van gemaakt."
Vertellen over wat er precies is gebeurd, vindt ze niet makkelijk. "Maar dat is het voor niemand. Daarom blijft het ook onuitgesproken. Terwijl ik heel graag wil dat er iets aan gedaan wordt."
Ik besefte wat er was gebeurd, en dat het tegen mijn zin in was gegaan.
Zes jaar geleden was Charlotte pupil en begon haar trainer haar steeds meer aandacht te geven. "Dan raakte hij me aan op mijn billen of zat hij net even te lang aan mijn zij." Dat ging maanden zo door, zonder dat ze er iets van zei. Ze vluchtte in eten en ontwikkelde een eetstoornis.
Haar trainer probeerde haar daarna weer te motiveren voor de sport. "Hij nam me mee naar een wedstrijd." De eerste keer was dat leuk en gebeurde er niets. Maar de tweede keer vroeg hij haar na de wedstrijd mee naar huis en ging ze daar op in. "We hebben een film gekeken en hij dronk wijn. Ik werd moe, dus ging even liggen."
Haar trainer kroop ernaast en betastte haar hele lichaam. "Hij probeerde zijn tong in mijn mond te stoppen, ging met zijn hand onder mijn bh en probeerde me met zijn vingers te bevredigen. Ik bevroor, deed niets."
Charlotte ging uiteindelijk beduusd haar huis. "Ik besefte wat er was gebeurd, en dat het tegen mijn zin in was gegaan."
Ik werd magerder. Mijn moeder wist niet wat ze met mij aan moest.
De volgende ochtend is hij bij me langs gekomen om aan te geven dat ik het verder tegen niemand moest zeggen. "Dat leek me eerst oké, omdat ik eigenlijk wilde dat niemand het wist. Ik schaamde me."
Daarna heeft Charlotte nog tot het einde van het seizoen met hem getraind. "Maar vanaf toen was ik heel afstandelijk. Het was klaar." Ondertussen ging het steeds minder goed met haar. "Ik werd magerder. Mijn moeder wist niet wat ze met mij aan moest."
Het lukte niet om door te gaan
Uiteindelijk is het verhaal toch naar buiten gekomen in een gesprek met twee mensen van de clubcommissie, die een rondgang langs leden maakten. "Samen met m'n moeder heb ik het toen verteld."
De trainer is uiteindelijk niet ontslagen, maar later wel vertrokken omdat zijn contract niet werd verlengd. Hij is bij een andere club training gaan geven en later ook coach geworden.
Ze heeft geprobeerd verder te gaan met waterpolo. "Maar het lukte niet meer. Alles deed me denken aan die tijd met hem. De trainer is zelfs nog een keer komen kijken bij een wedstrijd. Niemand zei daar wat van. Ik voelde me niet gehoord door mijn club."
Ze is na de gebeurtenis naar de politie geweest en heeft daar een melding gemaakt. Maar dat is bij een registratie gebleven.
Misschien kan ik zelf voorlichting gaan geven op sportclubs. Vertellen over mijn eigen ervaring.
Charlotte heeft geen idee of er een vertrouwenspersoon was binnen haar sportclub. "Daar moet ook meer voorlichting over komen. Je moet weten naar wie je kunt toestappen als je iets hebt meegemaakt."
Daarom vindt ze dat er op jonge leeftijd al meer voorlichting moet komen. "Het zou zo goed zijn om voorlichting te geven over hoe je het kan zien aankomen. Wat gewenst en ongewenst is in de communicatie en verhouding met je trainer en coach."
Ze wil graag iets doen met wat haar is overkomen. "Misschien kan ik zelf voorlichting gaan geven op sportclubs. Vertellen over mijn eigen ervaring. Wellicht komt dat nog in de toekomst." Op dit moment voelt ze zich daar nog niet helemaal klaar voor.
Haar voornaamste advies: praat erover met anderen. "Toen ik het had verteld, kon er pas wat aan gedaan worden. Het is altijd goed als je erover praat. Hoe erg je je er ook voor schaamt. Of hoe graag je ook had gewild dat het niet was gebeurd."
