De één hangt nog even zijn jas recht en daarna nog een keer, de ander staat in een hoekje in gedachten verzonken. Weer iemand anders kijkt schichtig om zich heen. Het is duidelijk: dit is een bijeenkomst van mensen die leven met en lijden onder 'dwang'.
Van alles obsessief moeten en niets mogen; dat is een dwangstoornis. De belangstelling voor de eerste Dag van de Dwangstoornis in Utrecht was groot. Er waren 200 mensen, maar het hadden er makkelijk 500 kunnen zijn. Er pasten simpelweg niet meer mensen in de locatie die was afgehuurd.
Psychiater Menno Oosterhoff kon van tevoren moeilijk inschatten hoeveel patiënten, hulpverleners en familieleden van mensen met een dwangstoornis zouden komen.
Volgens hem heeft iedereen wel een beetje last van een dwangstoornis. "Sommigen willen hun pen altijd recht leggen, anderen wassen tien keer per dag hun handen en weer anderen tellen altijd de traptreden."
Honderdduizenden mensen hebben hier last van. Bij naar schatting 200.000 mensen is de stoornis zo heftig dat het ze belemmert in het dagelijks leven.
Op een gegeven moment had ik zoveel dwanggedachten en was ik zó bang om bijvoorbeeld mijn muzikaliteit kwijt te raken, dat ik de hele dag thuis in een stoel zat.
Youri Moggré is zo iemand. De 20-jarige Groninger heeft veel dwanggedachten. Hij kan ze moeilijk definiëren, maar het heeft hem letterlijk verlamd. "Op een gegeven moment had ik zoveel dwanggedachten en was ik zó bang om bijvoorbeeld mijn muzikaliteit kwijt te raken, dat ik de hele dag thuis in een stoel zat."
Hoe het zover kwam weet hij eigenlijk niet. Hij at iedere dag hetzelfde, kwam niet buiten en stopte met school. Hij zat toen in 3 vwo.
Misofonie (negatieve gevoelens krijgen van geluiden), Body Dismorphic Disorder (ingebeelde lelijkheid), Trichotillamie (aandrang om je haren uit te trekken): het zijn maar een paar van de aandoeningen die onder de algemene noemer Obsessieve-Compulsieve Stoornissen (OCS) vallen.
Op de Dag van de Dwangstoornis ontmoetten lotgenoten en hulpverleners elkaar en wisselden ze ervaringen uit. Volgens psychiater Menno Oosterhoff is het heel belangrijk. "Voor deze mensen bestaat nog geen locatie of moment om met elkaar te delen en van elkaar te leren, Dit kan mensen helpen bij hun behandeling".
Youri kwam tot het inzicht dat het zo niet langer kon. Ironisch genoeg 'dwong' hij zichzelf uit zijn stoel te komen en, zoals hij het zelf noemt, 'fanatiek' te worden. Hij woont nu onder begeleiding in een woongroep met twintig andere jongeren met een dwangstoornis en het gaat veel beter. Hij doet zelfs vrijwilligerswerk in een kleuterklas op een basisschool.
Vandaag was 'ie ook vrijwilliger. Uiteindelijk hoopt hij met zijn verhaal lotgenoten te kunnen helpen. "Ik denk dat het heel belangrijk is dat ik er eerst helemaal vanaf ben, nou ja... zo goed als, en dat ik dan weet wat ik moet uitdragen."
Psychiater Oosterhoff, zelf ook patiënt, probeert door het organiseren van de themadag ook meer aandacht voor dwangstoornissen te krijgen. Vooral voor jongeren is dat volgens hem van belang. Hoe eerder jonge mensen weten wat er met ze aan de hand is, hoe beter ze geholpen kunnen worden.