De dertig oud-militairen hierboven (en drie hulphonden) vertrekken eind september naar Canada voor de Invictus Games. Een sportevenement, dit jaar in Toronto, voor militairen die tijdens hun diensttijd gewond zijn geraakt, fysiek of mentaal, ooit bedacht door de Britse prins Harry.
Vandaag werd de selectie bekendgemaakt en was de eerste officiële training in het militair revalidatiecentrum in Doorn.
Het is niet erg als hier iets niet lukt.
De Invictus Games gaan natuurlijk niet alleen om het mee naar huis nemen van een medaille. "Invictus betekent voor mij onoverwinnelijk zijn en durven kwetsbaar te zijn", vertelt Kelly Gerritsen, zitvolleybalster.
"Het is niet erg als hier iets niet lukt. Daarnaast is het heel bijzonder om hier te zijn met andere oud-militairen. Het is als thuiskomen. Het is altijd ouwe jongens krentenbrood. Daardoor kijkt niemand raar op als je je verhaal vertelt. En je kunt het uitleggen zoals het is."
Kelly was zestien jaar militair toen MS bij haar werd vastgesteld. Het was voor haar heel heftig toen ze vorig jaar haar uniform moest uittrekken. "Mijn bloed is niet rood, het is groen. Dat zeg ik altijd gekscherend, maar ik meen het ook echt. Militair zijn is een bestemming. Het is aangeboren: je hebt het of je hebt het niet."
Ze komt voor de tweede keer uit voor Nederland op de Invictus Games. Haar team haalde vorig jaar zilver in Amerika. "De sport helpt me om alles te verwerken. Het is onderdeel van de therapie die ik volg. En dat is heel intensief. Het is een uitlaatklep."
Het team is voor zwemster Stephanie Verhoef het belangrijkst. "De sport is een mooie bijkomstigheid, maar voor mij is het vooral onderdeel uitmaken van een team, ergens naartoe werken. Dat is voor mij wat Invictus Games zijn", zegt ze. "Het team bestaat uit allemaal rouwdouwers. Oftewel: niet mauwen, maar doordouwen. En kijken wat je kan, in plaats van wat je niet kunt. Dat maakt het gewoon heel erg mooi."
Het team kijkt naar wat je kan, in plaats van wat je niet kunt.
Stephanie raakte in 2009 gewond bij een raketaanval op Kamp Holland, de Nederlandse militaire basis in Afghanistan. Daar kwam een 20-jarige Nederlandse militair bij om. Ze heeft nog steeds last van haar verwondingen. "Ik heb daar veel beschadiging opgelopen, waaronder botbreuken, vleeswonden, gehoorbeschadiging, maar ook PTSS. Dat maakt dat ik uiteindelijk beperkingen heb met schokbelasting. In het water heb ik het minste pijn, dus zwemmen is heerlijk."
Hoe zien de komende maanden er voor haar uit? "Trainen, trainen en trainen", zegt ze lachend. "Vorig jaar deed ik mee in Orlando. Daar won ik zilver. Dit jaar haal ik misschien wel meer."
"Ik kreeg een auto-ongeluk. Toen ben ik gaan rolstoelbasketballen. Toen ik hier werd uitgenodigd, dacht ik: ik doe lekker mee", vertelt Jelle van der Steen (35). Hij zat zes jaar bij het Korps Mariniers. Na een aantal uitzendingen, ook naar Irak, kreeg hij last van een post-traumatische stress stoornis (PTSS) en kreeg hij een auto-ongeluk, waardoor hij in een rolstoel terechtkwam.
"Vier jaar na mijn ongeluk ben ik begonnen met rolstoelbasketbal. Ik kan er echt mijn ei in kwijt. Er zit snelheid in, kracht, smiechterigheid en ellebogenwerk. Als ik heb gesport en ik kom thuis dan denk ik echt: ah lekker."
Dit is ook een soort mentale revalidatie.
Het was voor Jelle wel een hele stap om naar het militair revalidatiecentrum te komen. "Of ja, een hele rol, zeg maar. Je merkt wel dat iedereen echt iets heeft meegemaakt. Je begint meer met elkaar te praten, dus uiteindelijk is het ook een soort mentale revalidatie."
Jelle is trots dat hij is geselecteerd. "En nu hard trainen. Twee tot vier uur per dag. Maar dat gaat helemaal goed komen, we gaan knallen."