Op zoek naar je biologische vader: steeds meer donorkinderen proberen het en het lukt ook vaker, vertelt het Fiom. Die organisatie probeert met dna-onderzoek matches tussen vader en kind te maken. 154 kinderen, vaders, halfbroers en -zussen zijn dit jaar bij elkaar gebracht. Vorig jaar waren dat er negentig.
Deze stijging komt volgens de organisatie vooral doordat donorkinderen steeds vaker de media betrekken in hun zoektocht, waardoor de bekendheid van de databank toeneemt.
Tot 2004 konden mannen anoniem zaad doneren, zonder informatie van zichzelf op te geven. Dat maakt het lastig voor kinderen om hun donor te vinden. We spraken drie donorkinderen die het toch probeerden.
Perla Schippers-Anröchte (32) is inmiddels al vijf jaar op zoek naar haar donor. "Mijn moeder wilde een kindje en kreeg mij door kunstmatige inseminatie. Ik heb altijd al geweten hoe ik verwekt ben. Als ik naar de vaders in mijn omgeving keek, had ik niet het gevoel dat ik iets miste."
In 2000 overleed Perla's moeder, toen was ze zestien. Ze werd wees en verhuisde naar haar tante, 180 kilometer verderop. "Dan blijf je wel echt alleen achter. Ik moest compleet opnieuw beginnen."
Inmiddels is Perla tekstschrijver en heeft ze haar leven op de rit. "Het voelt alsof ik nu 'af' ben als persoon. Maar er blijft een leegte, een stukje onduidelijkheid. Dit voelde als het juiste moment om op zoek te gaan."
Het duurt waanzinnig lang.
Dus schreef Perla zich in 2011 in bij het Fiom, maar tevergeefs. "Daarom heb ik me in november aangemeld bij de Stichting Donorgegevens Kunstmatige Bevruchting, die voor mij op zoek gaat. Het duurt allemaal waanzinnig lang, maar ik heb goede hoop dat het er iets uitkomt."
Het enige wat Perla van haar vader weet, is dat hij een Leidse student was. "Ik zou hem zo veel dingen willen vragen. Zelf ben ik heel extravert en creatief. Misschien komt dat wel van hem."
Het gaat Perla niet alleen om het vinden van haar vader. "Wie weet heb ik ook wel halfbroers. Het zou zomaar kunnen dat zij kinderen hebben, dus wie weet heb ik ook neefjes en nichtjes. Er zou een hele familie kunnen zijn die ik nog niet ken."
Ik voelde me schuldig naar mijn vader toe.
Jill (21) is anderhalf jaar op zoek naar haar donor, maar ze heeft 'm nog niet gevonden. "Van jongs af aan weet ik dat ik een donorkind ben. Mijn ouders vonden dat ik het recht had om mijn donor te zoeken", vertelt Jill. "Maar ik voelde me schuldig als ik eraan dacht, naar mijn vader toe. Hij is er mijn hele leven voor me geweest, en nu wilde ik alsnog op zoek naar iemand die ik helemaal niet ken."
Toch zette Jill een deadline voor zichzelf: vóór haar twintigste zou ze op zoek gaan. "Toen ik nog net negentien was, ben ik met mijn vader naar het ziekenhuis gegaan om bloed te laten prikken."
Soms zeggen mensen: goh, jij bent echt een kind van je vader.
Dat leverde geen match op. "Er zijn maar weinig mensen die hun dna naar een ziekenhuis brengen. De kans dat je je donor vindt, is daardoor relatief klein."
En dat is vervelend, vindt Jill, want als donorkind ben je toch een beetje alleen. "Hoewel dat zieliger klinkt dan dat ik het bedoel. Maar ik ben de enige in mijn familie die studeert en ik woon als enige buiten de deur. Dat komt denk ik van mijn donor: hij studeerde in Rotterdam, net als ik nu."
Hoewel steeds meer vrienden en familie weten dat ze een donorkind is, hangt Jill het niet aan de grote klok. "Het vertellen voelt als een soort coming out: dit ben ik en je doet het er maar mee. Het zit me hoger dan ik soms doorheb. Toen een vriend van mijn vader er op een verjaardag over begon, brak ik opeens."
Toch levert het soms ook grappige situaties op. "Soms zeggen mensen: goh, je bent echt een kind van je vader. Ze moesten eens weten."
Arina Wesker (30) weet sinds haar dertiende of veertiende dat ze een donorkind is. "Ik heb in mijn jeugd veel vragen gehad. Zo lijk ik qua uiterlijk helemaal niet op mijn familie. Ik heb regelmatig de vraag gekregen of ik buitenlands ben. Toen ik hoorde dat ik een donorkind was, bleek dat het hele dorp dat al wist. "
Sindsdien liep Arina rond met vragen. Maar toen ze zes jaar geleden een kind kreeg, ging het pas echt kriebelen. "Mijn dochter groeit op met haar biologische vader, ik wilde die vragen voor mezelf ook kunnen beantwoorden."
Toch bleef Arina twijfelen. "Ik heb vijf jaar lang ieder jaar op de website van het Fiom gekeken. Maar op verzenden klikken, durfde ik niet."
Er was zoveel herkenning.
Totdat Spoorloos met een oproep kwam. Een spermadonor zou meer dan 200 kinderen hebben geproduceerd en zijn kinderen waren naar elkaar op zoek. Arina's verhaal paste in die beschrijving. "Ik nam contact op met Spoorloos, maar was er nog niet klaar voor om op tv te komen. Toen heb ik me alsnog ingeschreven bij het Fiom."
En toen ging het snel. "Acht weken later had ik een match. Dat hoorde ik 7 december, en in die kerstvakantie ontmoette ik mijn donor. Er was zo veel herkenning: qua uiterlijk, maar ook bepaalde karaktertrekjes en een manier van bewegen. En veel praten, want dat doen we allebei."
Ook kreeg Arina er 35 halfbroers en -zusjes bij. "Die spreek ik ook af en toe. Met sommigen heb ik een hechte band opgebouwd. Mijn donor heb ik sindsdien niet meer gezien. Maar nu heb ik, een jaar later, alles een plekje kunnen geven. Ik ben van plan binnenkort weer een afspraak te maken met hem."