Jongeren tussen de 20 en 25 jaar zijn financieel afhankelijker dan aan het begin van deze eeuw. Ze lopen stages in plaats van dat ze 'echt werk' doen. Daardoor komt er nauwelijks geld binnen en loopt de spaarrekening leeg. Hoe is het om financieel afhankelijk te zijn van anderen, zoals bijvoorbeeld je ouders? Wij spreken drie jongeren die in deze situatie zitten.
Een van hen is Doris van 25. "Ik woon nu weer even bij m'n ouders. Als ik die niet had, dan had mijn situatie er heel anders uit gezien", zegt ze. "Het voelt alsof ik een stap terugzet, alsof mijn leven op pauze staat."
Doris besloot in 2010 in Gent criminologie te gaan studeren. Na vijf jaar studie ging ze op de misdaadredactie bij RTL Boulevard werken, en daarna bij het programma Internetpesters van Peter R. de Vries.
Het probleem van werken bij de tv is alleen dat de programma's ook weer aflopen, vertelt ze. "Ik dacht dat ik makkelijk ander werk kon vinden. Dat viel even tegen."
Ze solliciteert inmiddels op allerlei hbo-functies. "Dan hoor ik dat ik te hoogopgeleid ben of niet 'aan het profiel voldoe'. Of dan kom ik op gesprek bij een gevangenis en zegt die man: 'Er gaan allemaal gevangenissen sluiten, reken er maar niet op dat je werk gaat vinden.' Dat helpt niet echt mee."
Doris zit alweer een tijdje thuis. Daar hoeft ze geen huur te betalen. Haar ouders willen niet dat ze het geld dat ze vroeger voor haar spaarden, weer moet teruggeven. "Ik maak me nuttig thuis. Ik doe bijvoorbeeld de was. Het is de bedoeling dat ik het spaargeld uiteindelijk besteed aan meubels als ik op mezelf woon." Ze leest ondertussen boeken uit haar vakgebied. "Ik blijf hopen dat er iets komt. Ik wil geen uitkering aanvragen, ik wil me nuttig maken."
Coffeeshop
Chantal kan nu nog prima rondkomen van de 1100 euro die ze per maand verdient in een coffeeshop. "Maar op een gegeven moment wil ik ook een huis kopen en niet meer vijf keer per jaar hoeven verhuizen, omdat ik antikraak woon."
Na 87 sollicitaties werkte ze uiteindelijk in een shampoofabriek.
Eind 2015 rondde Chantal de opleiding journalistiek af, maar heeft nog geen baan kunnen vinden die aansluit op haar studie. "Ik ben daarom eerst drie maanden in het buitenland gaan werken bij een callcenter, maar dat werk vond ik echt vervelend."
"Ik heb er toen vanuit het buitenland acht sollicitaties uitgestuurd in mijn vakgebied. Van twee kreeg ik meteen een reactie dat ik het sowieso niet was geworden; van de rest heb ik helemaal niets gehoord. Ik werd toen ook afgeschrikt van verhalen zoals van een studiegenootje die 87 sollicitaties op haar naam had staan en nu in een shampoofabriek werkt."
Wanhopig solliciteren bij de McDonald's
"Toen ik terug was in Nederland was ik zo wanhopig voor een baan met doorgroeimogelijkheden dat ik bij de McDonald's solliciteerde. Ze geven daar namelijk een keer in het halfjaar een studiebeurs weg aan een werknemer die dan een opleiding kan doen binnen het bedrijf. Gelukkig werd ik snel door de coffeeshop gebeld waar ik ook had gesolliciteerd dat ik daar aan de slag kon.
Ik weet dat het onvermijdelijk is om naar andere opties als omscholing te kijken.
"Dat ik geen baan in mijn eigen vakgebied heb, heeft absoluut te maken met mijn gebrek aan daadkracht. Ik vind het niet leuk om te solliciteren en ik ben bang dat ik word afgewezen. Ik wil niet de maatschappij de schuld geven."
Als ze haar studie opnieuw had kunnen doen, had Chantal niet voor journalistiek gekozen. "Dan was ik voor iets gegaan waarin altijd werk is, zoals leraar of tandarts."
"En ik zou mezelf nu kunnen omscholen, maar dan nog, ik verheug me niet op het feit dat ik me weer verder in de schulden steek. Toch zijn dit soort dingen opties waar ik me verder in zou moeten verdiepen. Dat doe ik nu nog niet, maar tegelijkertijd weet ik dat het onvermijdelijk is. Een keer moet het ervan komen."
Twee jaar stagelopen
Joosje Mourits (24) uit Eindhoven studeerde af als interieurvormgever in 2014. Werk was er niet, dus de stage die ze op dat moment liep bij een interieuradviesbureau hield ze sindsdien aan. "Het bureau is van een zzp'er, dus die kon me niet meer betalen dan die stagevergoeding. Maar ervaring is belangrijk om uiteindelijk aan werk te komen."
Om haar kamer te kunnen blijven betalen, moest ze in de weekends terug naar haar ouders om daar in een restaurant te werken. "Anders kon ik mijn kamer in Eindhoven echt niet aanhouden."
Sinds september heeft Joosje een contract voor twee dagen per week bij het adviesbureau. "De overige drie dagen werk ik nog voor de stagevergoeding. Ik hoef daardoor het weekendbaantje niet meer te doen."
Als ze naar de toekomst kijkt, zou Joosje liever meer werk hebben. "Uiteindelijk wil ik wel in staat zijn om helemaal in mijn eigen onderhoud te voorzien en dat lukt niet van twee dagen per week werken. Op het moment ben ik nog wel afhankelijk van mijn ouders, ze betalen mijn ziektekostenverzekering."