Roel Pauw
Verslaggever
Zo'n honderd meter van de Promenade des Anglais klinkt gejuich. Een jong stel is net getrouwd en loopt het stadhuis uit, waar de vlag niet uithangt. Om hen heen dames in rode jurkjes, mannen in pak. Het is feest.
"Het leven moet doorgaan", zegt de vader van de kersverse bruidegom. Al speelt de aanslag van afgelopen donderdag natuurlijk een rol. "De context is lastig. We zijn begonnen met een minuut stilte. Uit respect voor de slachtoffers. Maar het is ook een mooie dag. Mijn zoon gaat trouwen", zegt hij trots.
Op straat staan toeristen stil om foto’s te maken. De meesten knikken goedkeurend en zijn hoopvol dat ondanks het verdriet de draad weer wordt opgepakt. Maar een enkeling fluistert 'c’est dégueulasse' - dit is walgelijk - in het voorbijgaan.
"Dit was mijn oppaskind. Mooie jongen hè", vertelt een Nederlandse gast op de bruiloft. Leonie woont al een tijdje in Nice. "Het heeft wel een triest tintje. Het leek er nog even op dat het niet door zou gaan, maar er komen zoveel mensen van ver dat het niet zo simpel is om het uit te stellen. Het feest is wel meer ingetogen, iets minder feestelijk."
Jammer voor jullie huwelijk, maar er zijn mensen dood!
Mensen poseren voor foto’s, feliciteren en kussen elkaar. En dan is het tijd om te proosten in het restaurant tegenover het stadhuis. En dan opeens: “Jammer voor jullie huwelijk, maar er zijn mensen dood!”
Een zeer emotionele vrouw komt aanlopen. Ze is woedend en ze huilt. "Er zijn doden gevallen!" De sfeer slaat snel om en de bruid kijkt bedrukt omlaag.
Bruiloftsgasten spreken de vrouw aan en het wordt steeds grimmiger. "De zoon van mijn vriend is dood", schreeuwt de vrouw. Agenten, die massaal in de binnenstad aanwezig zijn, springen ertussen en leiden haar weg. Maar ze blijft schreeuwen. "Dit restaurant! Hier weigerden ze mensen die eergisteren op de vlucht waren! Ze lieten niemand binnen!"
Wat zou jij doen als er gevaar op straat is en je wil je gasten beschermen? Natuurlijk sluit je de deuren.
Volgens de restauranteigenaar was dat op last van de hulpdiensten. Hij moest de deuren wel sluiten, want er waren al tweehonderd mensen binnen.
Maar in de straat gelooft niet iedereen dat. In de winkel tegenover het terras vertelt het meisje achter de balie dat de man 'een eikel' is en dat hij de mensen niet wilde helpen toen de paniek uitbrak.
De vrouw van de drogisterij neemt het juist voor hem op. "Wat zou jij doen als er gevaar op straat is en je wil je gasten beschermen? Natuurlijk sluit je dan de deuren."