Begraafplaats Margraten

Hoe Pim en de zoon van een Amerikaanse oorlogsheld vrienden werden

  • Roel van Niekerk

    Redacteur NOS op 3

  • Roel van Niekerk

    Redacteur NOS op 3

Heb jij een graf geadopteerd? Nee, dachten we al. Waarschijnlijk niet. Maar Boy (56) en Pim van 16 wel. Zij 'passen op' het graf van de net na de Tweede Wereldoorlog overleden Max Chotin. Afgelopen weekend kregen ze bezoek van de zoon van Max, die wel eens wilde weten wie er voor het graf van zijn vader zorgt.

Arthur Chotin - inmiddels 70 jaar oud - heeft zijn vader Max nooit gekend. Die vocht in de Tweede Wereldoorlog, maar overleed net na de oorlog door een auto-ongeluk. Heel veel Amerikanen (en Nederlanders trouwens ook) weten niet dat Nederlanders na de Tweede Wereldoorlog massaal graven hebben geadopteerd van vermiste Amerikaanse soldaten.

Boy Naaijkens en zijn zoon Pim hebben al tien jaar een graf. “We gaan er 3 keer per jaar heen", zegt Pim. "Mijn vrienden zijn er niet zo mee bezig als ik, maar ik vind het interessant. Als die soldaten er niet waren geweest, dan hadden wij hier misschien nog problemen."

Arthur heeft zijn vader Max nooit echt gekend. Hij was 11 maanden oud toen Max in Europa overleed. Pim weet hoe het is om een familielid nooit echt gekend te hebben. "Ik heb twee broertjes verloren. Daar heb ik het met Arthur over gehad, hij heeft zijn vader nooit gekend."

Mijn vrienden vonden het wel sjiek dat The Washington Post voor de deur stond.

De krant sprak ook met Pim en zijn vader.

The Washington Post

Het adopteren van graven gebeurt al sinds 1944. Op begraafplaats Margraten zijn nu 8301 geadopteerde graven – en op de wachtlijst staan ruim honderd mensen. Afgelopen weekend schreef de Amerikaanse krant The Washington Post daar een verhaal over. Daardoor werd de krant overspoeld door brieven van Amerikanen die in contact wilden komen met Nederlanders die misschien wel het graf van hun vader, neef of broer hadden geadopteerd.

Het graf van Max Chotin

Voor de 70-jarige Amerikaan is dat ook een hele bijzondere ervaring. "Ik wist dat er geadopteerde graven bestonden, maar nooit of dat van mijn vader daarbij zat en wie daar dan voor zorgde", zegt Arthur.

Dus vroeg hij vorig jaar november aan de stichting die de begraafplaats onderhoudt of hij in contact kon komen met de familie van Pim om ze te bedanken. "Die ontmoeting was het hoogtepunt van de reis. Wat een bijzondere familie, dat ze iemand die ze nooit hebben ontmoet met zoveel liefde ontvangen. We hopen ze nog generaties als familie erbij te houden."

Deel artikel: