De afgelopen jaren werd Nederland geconfronteerd met grote vliegrampen. Zoals vorig jaar, de ramp met vlucht MH17 boven Oekraïne. En vijf jaar geleden de vliegramp in Tripoli waarbij zeventig Nederlanders omkwamen. Onder hen de ouders van Marieke Poelmann.
Ze schreef er een boek over, Alles om jullie heen is er nog, dat vandaag uitkomt. Hoe is het voor nabestaanden om steeds geconfronteerd te worden met vliegrampen?
"Het was rond 10 uur 's morgens, woensdagochtend. Ik had bij mijn toenmalige vriend geslapen. Ik ging op weg naar huis om aan mijn scriptie te werken. Ik liep naar de bus. Mijn broer belde me en zei: "Marieke er is een vliegtuig neergestort in Tripoli en ik denk dat papa en mama erin zaten."
Zo kwam het nieuws bij Marieke binnen.
De mediastorm komt op gang. "Je wil zekerheid en je wil op zoek naar informatie, maar het is ook heel confronterend", zegt Marieke. "Je kunt het niet allemaal direct verwerken. En je kunt er ook niet direct bij, dat dat dus allemaal ook met jou te maken heeft."
"Aan de ene kant staat jouw wereld op z'n kop, en het geeft je steun dat de mensen om je heen daarin meegaan, dat heel Nederland even op z'n kop staat. Dat doet recht aan jouw ervaring op dat moment, omdat er voor jou op dat moment niets anders bestaat dan dat.
Aan de andere kant: als de tijd verdergaat, en je probeert zo goed en zo kwaad als het kan je leven weer een beetje op te pakken, en je krijgt die beelden zomaar weer binnen, dan kan je daar heel erg van schrikken."
MH17
En dat komt dus allemaal weer terug als de Boeing van Malaysia Airlines boven Oekraïne wordt neergehaald. "Dan word je er wel weer heel erg ingesleurd. Het eerste wat ik dacht was dat ik heel erg meevoelde met die nabestaanden. Ik wist precies wat hen te wachten stond en wat er nog allemaal zou komen qua identificatie, repatriëring, oorzaak."
"Bij dat nieuws zie ik meteen weer hoe dat team bij ons de woonkamer binnenliep en dat je met zo'n wattenstaafje het wangslijmvlies moest afstaan. Het brengt je heel erg terug naar dat je dat allemaal ook hebt meegemaakt en dat je eigenlijk iedereen daarvoor zou willen behoeden, maar dat kan niet."
Herdenking
Een maand na de ramp herdenken de nabestaanden de slachtoffers in Den Haag. Marieke en haar twee broers spreken op die herdenking:
Als ze de herdenking terugkijkt, voelt ze weer hoe het was om daar te staan. "Hoe verdrietig ik was, en hoe boos ook. Ik zie de boosheid bij mezelf. Dat is nu gek om te zien."
"Ik ben nu veel minder boos. Al die emoties zijn in het begin heel heftig: verdriet, pijn, het gemis, boosheid, het onbegrip: dat is heel scherp in het begin. Maar ik merk dat hoe meer tijd er verstrijkt, dat het ietsje afzwakt. Het gaat nooit helemaal weg, het is er altijd en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn ouders denk, dat ik ze niet mis. Maar het is niet meer elke seconde van elke dag."