"Hoop dat ze niet hebben geleden"

"Dat is het enige waar ik echt wat aan heb, dat ze het niet hebben beseft", zegt Silène Fredriksz. Samen met haar man Rob heeft ze het rapport van de Onderzoeksraad voor Veiligheid gelezen om te kijken of er aanwijzingen in staan over de laatste momenten van hun zoon Bryce (23), die samen met zijn vriendin Daisy (20) aan boord van rampvlucht MH17 zat.

Een sprankje hoop biedt het hun dat er op de laatste gesprekken die door de cockpitvoicerecorder zijn opgenomen, niets abnormaals staat. Volgens het voorlopige verslag eindigen de opnames abrupt.

Rob Fredriksz: "Ook al zouden passagiers uit het raam hebben gekeken, dan nog is de tijd heel erg kort. Dat zie je niet aankomen, zeker niet als het van onderaf is gekomen." Ook voor zijn vrouw biedt dat steun. "Het belangrijkste is dat ze niet hebben geleden."

Raket

Het echtpaar uit Rotterdam wist niet wat ze moesten verwachten van het voorlopige rapport. Nu het er is, blijkt dat er over de oorzaak van de ramp nog geen definitieve uitspraken worden gedaan. Officieel heet het dat "objecten met grote energie de romp van het vliegtuig hebben doorboord".

Toch twijfelen ze niet aan de oorzaak. "Als je tussen de regels door leest en je ziet de foto's van de inslagen, dan weet je dat het een raket is geweest", zegt Rob. "Het was de bedoeling om zoveel mogelijk schade aan te richten." Silène: "Het is eigenlijk een bevestiging van wat we al via de media hebben gezien en gehoord."

Schuldvraag

Belangrijker dan wat het was, vinden de ouders van Bryce wie het gedaan hebben. Op een bepaalde manier houdt de zoektocht naar de schuldvraag hen op de been.

"In het begin interesseert niks je. Maar nu de tijd vordert, wordt het voor mij toch wel steeds belangrijker dat er een schuldige boven water komt. Een verantwoordelijke. Ik heb iets nodig om me toch aan vast te houden", zegt Silène. Haar man valt haar bij. "Het is belangrijk dat ze gestraft worden."

Identificatie

De lichamen van Bryce en Daisy zijn nog niet geïdentificeerd. De familie van Bryce heeft onlangs wel een ceremonie voor de twee gehouden, zoals dat na 40 dagen gebruikelijk is in Indonesië. Rob is van Indonesische afkomst.

Het blijft dubbel, zegt hij: "Je neemt afscheid van iets wat je niet hebt. Elke dag kijken we elkaar aan. We huilen, we wachten en je hoopt, maar die hoop wordt hoe langer hoe minder."