De 'sportman' Nelson Mandela

Nelson Mandela was tijdens zijn leven vaak te zien in de sportwereld. Al toen hij zich in de jaren vijftig als jonge advocaat verzette tegen de Apartheid, bokste hij veel. Al was het maar om zijn frustratie van zich af te slaan.

Hij moest zijn strijd tegen discriminatie bekopen met een jarenlange gevangenisstraf. Tussen 1963 tot 1990, jaren die hij grotendeels op Robben-eiland doorbracht, groeide hij uit tot een symbool van de vrijheidsstrijd van zwart Zuid-Afrika.

Hij sportte veel in die periode, om fit te blijven. En hij voetbalde met de medegevangenen op Robben-eiland.

Gullit

Nederland had een felle anti-apartheidsbeweging, die ook de sportboycot steunde. In 1987 kreeg Mandela een speciale steunbetuiging uit de internationale voetbalwereld, toen Ruud Gullit zijn prijs van Europees voetballer van het Jaar opdroeg aan de gevangen leider.

Ook geestelijk bleef hij fit. Hij studeerde veel. Hij bestudeerde de volksaard van de Afrikaners, de blanke bevolkingsgroep die aan de basis stond van de Apartheid. Hij leerde hun diepe passie voor rugby kennen, als pijler onder de blanke identiteit van de Afrikaners.

Na zijn vrijlating werd hij in 1994 tot eerste gekleurde president gekozen. Een jaar later was het WK rugby. Mandela trok een shirt aan van de Springboks, het Zuid-Afrikaanse rugby-team, zich tot in de vezels bewust van de symboliek van die actie. Daarmee won hij de sympathie van de Afrikaners, die hij hard nodig had als president van alle Zuid-Afrikanen.

Boycot

Door de sportboycot tijdens de apartheid kon Zuid-Afrika nooit meedoen aan internationale competities, in geen enkele sport. In 1997 speelde het Nederlands elftal voor het eerst na de apartheid tegen Zuid-Afrika, in Johannesburg. President Mandela was getuige en noemde de overwinning van Oranje (0-2) terecht. De helden Muhammad Ali en Mandela ontmoetten elkaar. En zijn boksdroom vergat hij nooit.