Een nacht wachten in Stellendam

Door verslaggever Pauline Broekema

De straffe wind is ijzig koud en er valt wat sneeuw. Bij het KNRM-station in Stellendam staan de auto's geparkeerd van de mannen van de reddingsboot Antoinette. Afgelopen nacht zochten zij naar overlevenden van de Baltic Ace.

Midden in de nacht komt een busje met geblindeerde ruiten aangereden en stopt bij de aanlegsteiger. Twee begrafenisondernemers in zwarte jassen wachten op de aankomst van de Stellendamse reddingsboot. Na twee uur nadert uit het duister de Antoinette en legt aan onder het vage schijnsel van licht op de kade.

Plechtigheid

Twee politiemensen gaan de begrafenisondernemers voor. Met een sleutel openen ze het hek dat toegang geeft tot het laatste deel van de steiger. Op het dek verschijnen de redders in oranje-blauwe overlevingspakken.

Later zullen zij vertellen dat het altijd indruk maakt, een dode aan boord. Ze kijken zwijgend toe als het lichaam wordt overgedragen. Het geeft het moment iets van een sobere plechtigheid.

Kapot

In het KNRM-station hangen de redders hun overlevingspakken te drogen, schuiven rond de enorme tafel onder een plafond, behangen met vlaggen van de reddingmaatschappij.

Schipper Eric Rodenhuis: "We zijn allemaal kapot. Wat wil je, golven van een meter of vier. En altijd hoop je er altijd nog een levend te vinden." Na enkele uren begrepen ze dat het zoeken niets meer zou opleveren. In het water dreef alleen rommel, vertellen ze, hout, stukken van kasten en reddingsvesten.

Het gezonken vrachtschip was niet meer te zien. Het andere schip zagen ze wel nog. Dat had schade aan de kop, vertellen de reddingswerkers nog. Verder wordt er weinig gesproken.

Gissen

"Morgen allemaal spierpijn", zegt iemand. "Op zo'n zee ben je steeds bezig je in balans te houden." Ze gissen naar de oorzaak van de aanvaring.

En wat als er zo weer alarm wordt geslagen? "Da's wel eens voorgekomen", zegt Rodenhuis, "dan gaan we er gewoon weer op uit."