Frankrijk: een dag om na te denken

Door redacteur Hans Brom in Parijs

Het is druk in de straten van Parijs, maar het is een ander soort drukte dan op een doordeweekse dag. Natuurlijk zijn ook op deze zaterdag de trottoirs vol, wordt er getoeterd, zit de brandweer vast in het verkeer en is de rij bij de bakker lang. Maar de scherpe kantjes van de haast zijn eraf. Het is weekend en de grootste zorg voor veel Parijzenaars is dat de boodschappen tijdig worden gedaan.

Aan bijna niets kan je zien dat hier zondag de beslissende ronde van de presidentsverkiezingen wordt gehouden. Zeker, hier en daar zie je affiches van de twee kandidaten, Hollande en Sarkozy. Erg florissant hangen ze er niet bij. Meestal zijn ze bekrast, delen zijn weggescheurd, de ogen bestickerd, de neus roodgeschilderd. Zo op het oog niet echt een natie die diep bij zichzelf te rade gaat.

Toch is deze dag daar wel voor bedoeld. Vanaf gisteravond 22.00 uur is iedere vorm van campagne voeren verboden. De kandidaten en hun spindokters hebben hun kans gehad, het is nu aan de burger om te oordelen, in gedachten op zaterdag, via de stembus op zondag.

Druk is het ook bij de krantenkiosk, drukker dan anders zelfs. Veel krantendirecties voelen zich nauw verwant aan een van de politieke stromingen, dus als de kiezer nog aarzelt, kan hij te rade gaan bij de dagbladen om zijn mening bij te punten.

Alles is mogelijk

Libération is duidelijk. Het is een uitgesproken linkse krant en daar maken ze zeker vandaag geen geheim van. 'Dimanche, tout est possible' (Zondag is alles mogelijk), staat er met forse letters op de voorpagina, over een foto van een groep zorgelijk kijkende mensen. Alleen een man met een kind op zijn schouders kijkt blij. Dat kind zwaait dan ook met een vlag met de beeltenis van François Hollande.

Le Figaro is geheel op de hand van Sarkozy. Hij is goed bevriend met de eigenaren en die willen geen kwaad woord horen over hun kameraad. Maar vandaag zit de krant in een lastig parket. De overwinning alvast uitroepen, zoals de Libération dat met Hollande doet, zou wat potsierlijk zijn met een kandidaat die 5 procent achter staat in de peilingen. En het is te vroeg om de nederlaag te erkennen.

De koppenmaker zocht zijn oplossing, heel sportief, in een groot dubbelportret van beide mannen. Daaronder de tekst 'Un choix historique' (een historische keuze), iets dat met een beetje goede wil opgaat voor alle verkiezingen. Het venijn zit hem in het commentaar, ook op de voorpagina. Daar doet de krant zijn reputatie eer aan door Hollande af te schilderen als een man die voor eigen publiek meer beloofde dan hij kan waarmaken en in Europa niet van plan is zich te houden aan de afspraken die Sarkozy met veel moeite maakte. Sakozy daarentegen wordt geroemd om zijn rechtlijnigheid, zijn energie en ervaring.

Les Hollandettes

Le Monde, 'netjes-links' zoals dat heet, heeft duidelijk goeie bronnen in beide kampen en schrijft daarover inhoudelijk de beste stukken. 'Le fol espoir du président-candidat' (De dwaze hoop van de presidentskandidaat), luidt de kop. Het gaat erover dat Sarkozy in stilte toch nog op een overwinning hoopt. Ook een artikel waarin aannemelijk wordt gemaakt dat een grote groep zwevende kiezers uiteindelijk toch voor hem zou kunnen stemmen.

Een ander aardig artikel gaat over 'Les Hollandettes', een groep vrouwelijke medewerkers van Hollande die een grote rol speelde in de campagne. Het zullen deze vrouwen zijn die we straks gaan terugzien op belangrijke kabinetsposten, voorspelt Le Monde. Waarmee de krant een bouwsteen aanlevert voor het idee dat François Hollande zondag de verkiezingen zal gaan winnen.