Het verdriet van Israël
Door buitenlandredacteur Hans Brom
Vanmorgen zijn in Jeruzalem de drie Joodse kinderen en de rabbi begraven, die afgelopen maandag werden doodgeschoten bij hun school in het Zuid-Franse Toulouse. Het gaat om de 30-jarige Jonathan Sandler, zijn kinderen Gabriel (4) en Arieh (5), en de 8-jarige dochter van het schoolhoofd Miriam Monsonego.
De afgelopen nacht waren ze overgevlogen vanuit Frankrijk, de lichamen bedekt met lijkwades, zoals de orthodox-joodse tradities dat voorschrijven.
Bij de begrafenis, op een heuvel even buiten Jeruzalem, waren familieleden en vertegenwoordigers van de Joodse gemeenschap in Frankrijk aanwezig. Ook de Franse minister van Buitenlandse Zaken Alain Juppé was erbij.
Onvergelijkbaar
"Het Joodse volk staat tegenover woeste en onverzadigbare beesten, wilde beesten gek geworden van haat", zei de voorzitter van de Knesset, het Israëlische parlement, in een toepraak. Het is en blijft een trauma en een schok voor het Joodse volk, als Joden een gewelddadige dood sterven met haat en antisemitisme als motief. Zeker als dat dan ook nog op vreemde bodem gebeurt. Dat was zo in 1972, toen tijdens de Olympische Spelen in München een Palestijns commando acht Israëlische atleten gijzelde, van wie er vijf de dood vonden. En dat is nog steeds zo in 2012, bij de dood van drie Joodse kinderen en de rabbi in Toulouse.
In Israël spelen de afgelopen dagen ook de herinneringen aan de Holocaust een grote rol in de discussies, een gebeurtenis die het Joodse leed zo goed als onvergelijkbaar maakt met ieder ander leed.
Chirurgische precisie
Het was dan ook geen verrassing dat Catherine Ashton, buitenlandchef van de EU de wind van voren kreeg toen ze het leed van de Joodse kinderen in Toulouse vergeleek met Palestijnse kinderen in Gaza. "We denken aan jonge mensen en kinderen die het leven lieten", zei ze op een conferentie. "Als we denken aan wat vandaag in Toulouse gebeurd is, we denken aan wat er vorig jaar in Noorwegen gebeurde, we weten wat er in Syrië gebeurt en we zien wat er gebeurt in Gaza en op andere plaatsten."
"Waar ik me vooral over opwind," reageerde premier Netanyahu, "is de vergelijking tussen een moedwillige slachtpartij en de chirurgische precisie waarmee de Israëlische luchtmacht opereert om terroristen uit te schakelen, die kinderen als menselijk schild gebruiken."
Palestijnse kinderen
Ashton kwam snel met een verklaring, waarin ze schreef verkeerd geciteerd te zijn en dat ze die vergelijking nooit heeft willen maken. Haar woorden, hoe zij ze ook bedoeld heeft, werden wellicht ingegeven door het feit dat de schutter de politie vertelde dat hij de dood van Palestijnse kinderen wilde wreken, die waren omgekomen door Israëlische bommen op Gaza.
Niet alleen de Israëlische regering was hier kwaad over, ook de Palestijnse regering. De eerste minister Salam Fayyad zei er wanhopig van te worden dat er steeds weer terroristen zijn die een aanslag plegen en zeggen dat te doen ter ondersteuning van de belangen van het Palestijnse volk.
In een gezamenlijke verklaring zeiden de PLO, de Palestijnse regering en de Palestijnse vertegenwoordigers in Frankrijk en de Unesco in Parijs: "Alle racistische misdrijven betekenen een aanval op de mensheid in het algemeen en op de [Franse] republiek in het bijzonder".