Niet in elk olympisch fanhuis gaat het over feest en huldigen

• Onno Beukers

  redacteur Binnenland

Wie het Parc de la Villette in het noordoosten van Parijs binnenloopt, ziet dat Nederland niet het enige land is met een fanhuis. Roze bordjes wijzen supporters uit allerlei landen de weg naar het fanhuis dat zij willen bezoeken. Elk land kent zijn eigen insteek.

Nederland heeft al sinds de Olympische Spelen van Barcelona in 1992 zo'n ontmoetingsplek voor fans en sporters. Dat inspireerde meer landen, dus kwamen er in de zomer- en winterspelen die daarop volgden steeds meer fanhuizen bij.

Feesthuis

Zittend in de schaduw van de bomen vraagt een Amerikaanse sportfan zich af of het zijn 30 euro waard is om naar het TeamNL Huis te gaan. De man zit voor de toegangshekken van het oranje huis, maar twijfelt hardop. "Is het TeamNL Huis ook leuk voor niet-Nederlanders?"

Het eerlijke antwoord is waarschijnlijk nee. Zeker niet overdag als er vanuit strandstoelen en op een dakterras voornamelijk naar een groot scherm wordt gekeken waar de Olympische Spelen aan staan, met het Nederlandse commentaar.

In de avond is het voor mensen die zin hebben in een feestje interessanter. Als er geen sporters worden gehuldigd, vermaken Nederlandse artiesten en dj's het publiek. Dat die formule goed werkt is te merken aan de drukte. 's Avonds staat Zenith, de concertzaal waar het TeamNL Huis gebruik van maakt, meestal vol met Nederlanders. De spaarzame internationale gasten, vaak zonder oranje kleding, zijn op één hand te tellen.

De Amerikaanse sportfan vertelt dat hij het liefst naar Club France was gegaan. Het Franse fanhuis is zo populair dat er dagelijks 200 tot 300 meter lange rijen voor de poorten staan. Een gratis online kaartje is niet meer te boeken.

Bij de Fransen is een groot deel van het terrein ingericht om zelf te sporten. Soms omdat het gewoon leuk is, zoals bij de klimmuur waar voornamelijk kinderen een weg omhoog zoeken. Soms om je te kunnen verplaatsen in iemand anders, zoals bij het echt niet zo makkelijke rolstoelbasketbal: "C'est dur!" En soms om iets aan de orde te stellen, zoals bij het gewichtheffen. Daar wordt aandacht gevraagd voor de zware boekentassen die kinderen op school bij zich dragen.

Festival

Toch komen de meeste Franse bezoekers (dagelijks bijna 40.000) naar hun fanhuis om samen hun sporters aan te moedigen. Op een door de zon vergeeld grasveld moedigen ze luidkeels hun helden aan naar weer een olympische medaille. Regelmatig overstemt het allez les bleus het commentaar dat uit de speakers bij het megascherm komt.

"Ik ben de tel kwijt hoeveel medailles Frankrijk heeft gehaald, maar het zijn er echt heel veel", zegt een vrouw die samen met vrienden naar het fanhuis is gekomen. Ze neemt een slok uit haar plastic recyclebare beker. "Het lijkt wel een festival hier in de zon!"

Het contrast kan bijna niet groter zijn als je via de achteruitgang bij het Oekraïne-huis komt. Een kapotgeschoten tribune uit Charkiv toont het verhaal dat het land in oorlog wil vertellen. Op de muur staat in het Oekraïens Volia. Serhii leidt bezoekers aan het huis rond. "Volia kun je vertalen als vrijheid, maar ook als de wil om te winnen. We willen hier laten zien wat de oorlog met ons land doet en dat we strijdbaar zijn."

Met al meer dan tien medailles doet Oekraïne het best goed. "Maar", zegt Serhii, "tijdens de oorlog zijn al bijna vijfhonderd professionele sporters om het leven gekomen. Met elke medaille die we pakken, komen er tegelijkertijd mensen om het leven. Dat moet de wereld ook zien."

Toerisme

Misschien wel het meest toegankelijke huis op het park is dat van Mongolië. Reserveren is er niet nodig en wachten in de rij hoef je er ook niet. Toch is het best druk in het kleinste fanhuis van deze Spelen. "We hebben al één zilveren medaille judo", vertelt Khuslen trots. De nadruk in het huis ligt dan ook niet bij het huldigen van de sporters.

In een yurt, een traditionele Mongoolse nomadetent, legt Khuslen uit dat het hier vooral draait om het toerisme. "We willen iedereen laten zien hoe mooi Mongolië is, ze een kijkje geven in onze cultuur en ze ook bekend maken met onze sporters."

Terwijl een Chinese bezoeker laat zien dat hij de Mongoolse handboog echt wel op spanning kan brengen, kijkt Khuslen druk om zich heen wie ze kan aanspreken. "Een medaille is leuk, maar meer toeristen naar Mongolie is nog leuker."

Dan loopt ze plotseling weg en roept nog dat de worstelvoorstelling begint. Mongoolse cultuur en daar draait het hier om.