Cultvoetballer Cantona nu zanger in Parijs: 'Eric was altijd al anders'
In het midden van het podium doemt een silhouet op. Langzaam loopt de man richting de microfoon. Zijn zware adem klinkt steeds duidelijker. Plots gooit hij zijn armen langs zijn lichaam omhoog. Dan gaat het licht aan. Hij kijkt strak vooruit. Applaus!
Alsof hij, zo met zijn handen in de lucht, voor even terug is in het 'Theatre of Dreams' van Manchester United. Maar nee, vanavond moet Eric Cantona het doen met een voor tweederde gevuld 'Théâtre de l'Atelier' in Parijs.
Van cultvoetballer naar zanger
Jarenlang was de Fransman een artiest binnen de lijnen van het voetbalveld. Vaak geniaal, soms onbegrepen of gewoonweg niet te begrijpen. De man die van United weer een grootmacht maakte in de jaren negentig, maar ook de man die een karatetrap op de tribune uitdeelde aan een fan.
Na zijn voetbalcarrière was hij even fotograaf en werd hij acteur. Zo speelde hij zichzelf in de film 'Looking for Eric', waarin - de naam zegt het al - de zoektocht naar Cantona centraal staat.
Maar hier in het theater in Montmartre, in de buurt van de Sacré-Coeur, is de 57-jarige Cantona als zanger geboekt. Samen met een pianist en een cellist is hij bezig met de tour 'Cantona sings Eric'.
Het romantische l'Atelier is de eindbestemming van een reis die (natuurlijk) begon in Manchester en via Londen, Dublin, Lyon, Geneve en Marseille tot een zinderend slot moet komen met drie avonden op rij in Parijs.
Anders dan de rest
"Eric is een kameleon, een compleet artiest", vertelt Didier Roustan vlak voor aanvang. Roustan is een bekende sportjournalist uit Frankrijk. Hij deed samen met Cantona commentaar voor de Franse tv tijdens het WK van 1994 en mag zichzelf sindsdien vriend noemen.
"Als voetballer was hij al anders. De rest hield van auto's, Eric vond schilderen leuk. Hij was acteur, is nu een zanger en staat morgen misschien wel in het circus. Dat is Eric", aldus Roustan.
Bij binnenkomst krijgen de bezoekers een boekje in de hand gedrukt. Het blijkt om de setlist te gaan. Een mengelmoes van deels zelfgeschreven Franse en Engelse liedjes, in allebei de talen te lezen.
"You hate me. You love me. I am only judged by myself", zijn zo ongeveer de eerste woorden die Cantona zingt. Zijn stemgeluid is warm en donker, de muziek duister en rustig. Aan hoge uithalen doet hij niet. Laten we zeggen dat Cantona als zanger meer een verteller is.
Mooi rood
Zijn robuuste rode schoenen vangen veel aandacht. Gesterkt door een rode broek daar weer boven. Hij draagt een lange, zwarte jas met een witte blouse eronder. Op zijn hoofd rusten een hoed en een bril.
In zijn rechterhand heeft hij de microfoon. Met links maakt hij zo nu en dan wat theatrale bewegingen om zijn zang wat kracht bij te zetten, terwijl zijn rechtervoet continu op de maat tikt.
In nog geen anderhalf uur werkt Cantona vol overgave zijn setlist af. Soms stopt de zang en fluit hij even. Op het vrij donkere podium gebeurt, los van acht lichten die van kleur veranderen, weinig. Cantona heeft de controle.
De liedjes volgen elkaar in razend tempo op. Wie hoopt op anekdotes uit zijn voetbalcarrière, komt bedrogen uit. Cantona richt zich puur en alleen op het zingen. Verder praat hij amper. Tussendoor komt hij op adem en drinkt hij vooral.
Jaloerse vrienden
Uit een van de vier waterflesjes bijvoorbeeld, die voor hem klaarstaan. Later grijpt hij steeds vaker naar een veldflesje, waarvan de inhoud onbekend is. Op de eerste rij kijkt Jules, net als Cantona 57 jaar oud, zijn ogen uit.
Het is al de tweede keer dat hij deze show ziet. Een week eerder trof hij zijn idool al in Marseille. "Ik had mijn United-shirt met zijn naam achterop mee. Hij heeft het gesigneerd en we zijn samen op de foto gegaan", vertelt Jules. "Ik zette 'm op Facebook en al mijn vrienden waren jaloers."
Zoals Cantona zelf al zong: je houdt van hem of je haat hem. Niet iedereen in Frankrijk kan de oud-voetballer, met al diens capriolen, waarderen.
"Hier is het moeilijk voor Eric, omdat hij anders is. En Fransen houden niet van mensen die anders zijn", zegt zijn 66-jarige vriend Roustan. "Er is ook maar weinig aandacht voor zijn zangcarrière."
Roustan kent een kant van Cantona die niet veel mensen kennen. "In het veld kon hij arrogant zijn, heel erg aanwezig. Als vriend is hij juist erg stil, relaxed en zorgzaam."
Afscheid zonder dankwoord
Op het podium blijft Cantona in zijn rol als overtuigende verteller. Na de zin "And believe me, you'll never see me again" eindigt het optreden. Met zijn twee muzikanten onder z'n armen neemt Cantona het applaus in ontvangst. Hij neemt afscheid met kushandjes. Een dankwoord blijft uit.
In de foyer praten de fans na. Hoewel Cantona geen geboren zanger is, hebben ze van hem genoten. Jules staat al met zijn mobiel paraat om een tweede foto met zijn idool in één week tijd te schieten. Tevergeefs, zo blijkt.
Cantona geeft na afloop de voorkeur aan een besloten feestje op de eerste etage van het theater. Meer dan zijn achterkant, lopend op een trap, krijgt Jules dit keer niet te zien.
"Ach, ik heb mijn hoogtepunt toch al gehad", zegt hij terwijl hij naar zijn telefoon wijst. Het scherm licht op. Er verschijnt een foto van twee Fransmannen van tegen de zestig die een gesigneerd voetbalshirt vasthouden. "Geweldig toch?"