Volleybaltitel lonkt voor Lisan Siemonsma, de dochter van een unieke olympiër

• Anne van Eijk

  redacteur NOS Sport

In het volleybal staat ze bekend als 'de dochter van', maar zondag staat zij toch echt meer in de schijnwerpers dan haar moeder. Dan strijdt volleybalster Lisan Siemonsma namelijk met Sneek om het kampioenschap van Nederland.

"Het is niet heel toevallig dat ik ben gaan volleyballen, dat klopt", lacht de 24-jarige middenspeelster. Haar moeder is namelijk Hong Zhao. Zij haalde als volleybalster met China brons op de Olympische Spelen van 1988 en deed in 2016 met het Nederlands zitvolleybalteam mee aan de Paralympische Spelen.

Een uniek feit, want nooit eerder kwam een sporter uit voor het ene land tijdens de Olympische Spelen en vertegenwoordigde hij of zij een ander land tijdens de Paralympische Spelen.

Siemonsma groeide op met de volleybalverhalen van haar moeder. "Ik vertel wel veel over mijn ervaringen", zegt Zhao, terwijl haar dochter bevestigend knikt.

Het verhaal van moeder Zhao begint in China. "Ik was vrij lang vergeleken met de gemiddelde Chinees, dus er werd gezegd dat ik moest gaan basketballen. Volleybal was destijds nog niet heel bekend in China."

"Maar ik was verlegen. Bij basketbal bots je tegen elkaar aan en moet je de bal afpakken van de tegenstander. Dat trok ik niet. Dus zeiden ze: 'Ga dan volleyballen. Daar zit een net tussen en dan komt de tegenstander niet aan je'."

Zhao bleek talent te hebben en bereikte met het nationale team van China de Spelen van 1988. Na Seoul, waar ze met haar ploeg brons veroverde, lonkte een buitenlands avontuur. Hong vertrok naar Sneek, op advies van Wuqiang Pang, oud-trainer van de Friese volleybalclub.

Ze had het echter behoorlijk lastig in Nederland en kon niet wennen aan een ander spelsysteem. Bovendien speelden problemen met de knieën haar steeds meer parten. Na anderhalf jaar eredivisie stopte Zhao.

De volleybalsport bleef lonken en ze kwam, inmiddels genaturaliseerd tot Nederlandse, in aanraking met zitvolleybal. "Mijn knieën zijn zo goed als versleten", legt Zhao uit. Hoewel ze niet volledig gehandicapt werd verklaard, kon ze wel regelmatig meedoen met de Nederlandse ploeg en haalde ze de Paralympische Spelen.

Oranje presteerde in Rio teleurstellend, maar op 49-jarige leeftijd kreeg Zhao wel een plek in de geschiedenisboeken, dankzij haar deelname voor Nederland aan de Paralympische Spelen na haar olympische avontuur met China in 1988.

"Ik ben natuurlijk sowieso heel trots op m'n moeder", zegt Siemonsma. "Op alles wat ze heeft bereikt in het volleybal, maar met name op haar doorzettingsvermogen. Het is niet altijd makkelijk om topsport te doen. Die volle overgave, dag in dag uit trainen en met volleybal bezig zijn, vind ik echt heel knap."

Niet te vergelijken

Net als haar moeder speelt Siemonsma op de middenpositie. "Maar het is een heel ander spelletje geworden", vertelt Zhao, die dan ook vindt dat moeder en dochter als volleybalsters niet met elkaar te vergelijken zijn. "Vroeger moesten we echt allround zijn, nu hoef je als middenspeelster eigenlijk alleen maar aan te vallen en te blokkeren."

"En het hele niveau van het volleybal is nu veel hoger dan in mijn tijd. De speelsters zijn veel groter en sterker geworden. Als ik Lisan zie blokkeren en aanvallen, zou ze in de tachtiger jaren gewoon in het Chinese nationale team hebben gezeten. Haar niveau is nu hoger dan het mijne toen ik nog speelde."

Siemonsma wordt in haar eigen volleybalcarrière geïnspireerd door het verhaal van haar moeder. "Maar het levert soms ook extra druk op, want iedereen in de volleybalwereld ken mij als 'de dochter van'."

Einde carrière

Die druk zal ze na zondag, als de strijd om het landskampioenschap beslist gaat worden in een duel met VV Utrecht, wegvallen. Siemonsma heeft namelijk besloten na dit seizoen te stoppen met volleyballen.

"Die keuze heeft met meerdere dingen te maken. Ik werk 32 uur en daarnaast ben ik 20 uur bezig met volleybal. Dat is best druk en zwaar, ook mentaal. Ik merk dat ik meer tijd nodig heb voor mezelf om andere leuke dingen te gaan doen."

"Het zou dus zeker mooi zijn om mijn carrière met de landstitel af te sluiten. Ze zeggen toch altijd dat je op je hoogtepunt moet stoppen!?"