In haar sterkste jaren geeft Leurink alles voor haar ongeneeslijk zieke zus
De wereld van de hockeyzussen Leurink ziet er sinds vier maanden heel anders uit. Marije werd begin december ongeneeslijk ziek verklaard en Laurien was aanwezig toen de artsen haar dit nieuws brachten.
Dat slechte nieuws was voor Laurien Leurink (28) een van de redenen om in maart per direct een punt te zetten achter haar interlandloopbaan. Ze won elke denkbare prijs met Oranje, maar zet in de sterkste jaren van haar carrière alles op alles voor haar zus.
"Ik speelde al langer met de gedachte om te stoppen. Maar dit gaf me het laatste duwtje", zegt Laurien, die nog wel met SCHC in clubverband actief is. "Ik voel vooral opluchting. Ik heb nog nooit zo ontspannen op het veld gestaan als nu."
Marije Leurink (30) hockeyt overigens ook nog, vertelt ze opgewekt.
In haar woonplaats Arnhem speelt ze, met vriendinnen. Maar de laatste tijd kan ze het even niet meer opbrengen, inmiddels al twee jaar strijdend tegen haar slopende ziekte. "En het hoeft ook even niet, hoor. Ik moet niks meer."
Toch geeft ze de sport niet op. Het team geeft haar houvast. Het samenzijn, de grappen, de gesprekken, maar ook de momenten waarop een blik naar elkaar toe volstaat.
Laurien en Marije hebben elkaar al een keer eerder moeten loslaten. Terwijl Laurien op de Olympische Spelen in Tokio in coronatijd afgezonderd van de buitenwereld haar gouden missie volbracht, onderging Marije in Nederland haar eerste, zware operatie.
"De focus moest volledig op wat het hoogtepunt in mijn carrière moest worden. En daar steunde Marije me volledig in", vertelt Laurien.
Vanaf het thuisfront werden aanmoedigingsfilmpjes gestuurd, die voor de wedstrijden aan de ploeg werden getoond. Voorafgaand aan de halve finale tegen Groot-Brittannië werd gezongen. De beelden van Marije gingen door merg en been.
Periode van uitersten
"Ik weet nog dat we na de finale eindelijk weer met elkaar belden en ik alleen maar vol trots en ongeloof vertelde over de medaille die ik gewonnen had. Hoe dik en hoe zwaar die was."
Marije zat intussen thuis met haar ouders op de bank. De huldiging in Scheveningen ging een paar dagen later vanwege noodweer op het laatste moment niet door. Marije stond er toch.
Het was een moment waarop de later zo verguisde bondscoach Alyson Annan zich van haar beste kant liet zien met een innige omhelzing, voordat ook Laurien haar zus weer in de armen kon sluiten en hoorde dat het allemaal goed was afgelopen voor dat moment. Het was een periode van uitersten.
Ze konden ook ruzie maken, Laurien en Marije. Samen speelden ze bij Kampong, waar oudere broer Wouter nog steeds actief is.
"Ik heb daar altijd in de eerstelijnsteams gespeeld, tot bij de hoogste jeugd", vertelt Marije. "En ik had al duidelijk voor ogen wat ik wilde, zoals reizen en studeren. Dat ik nooit het tophockey heb gehaald, zal me geen moment frustreren."
Extreme puber
Wel zorgde haar jongere zus voor de nodige frictie.
"Ik werd vanuit een jongere lichting doorgeschoven naar het team van mijn zus", weet Laurien nog goed over die tijd, waar ze met de nodige verontschuldiging op terugblikt. "Want zoals ik in alles wat ik doe erg druk ben, was ik ook een extreme puber."
"Ik stond als laatste vrouw in de as en had Laurien als mid-mid vlak voor me. Ik weet nog goed dat ze een keer kwaad weg wilde lopen en de trainer haar gewoon terug het veld in stuurde", vertelt Marije lachend. "Je had ons moeten zien toen we later samen op één scooter terug naar huis in Bunnik reden, nog volop met elkaar in discussie."
En thuis was het weer pais en vree, waar de twee langere tijd een slaapkamer deelden.
De familie is nu misschien nog wel hechter dan vroeger. Het geluk zit hem al in het samenzijn, sinds de ziekte Marije en daarmee ook het gezin weer in zijn greep kreeg.
Marije is de meest georganiseerde van de drie kinderen. Altijd kan Laurien bij haar terecht, als ze weer eens vastloopt omdat ze weer eens te veel hooi op haar vork heeft genomen. En Marije is ook de meest zorgzame en attente. Ze denkt aan alle familiegelegenheden, met een bloemetje of lief kaartje.
"Daar ben ik wel heel erg jaloers op, dat zorgzame", zegt Laurien. "En dan het verschrikkelijke idee dat het over een tijdje andersom wordt. Dat we er echt voor haar moeten zijn."
Ondanks haar uitgezaaide darmkanker is Marije vastberaden met haar fitheid en levenslust kostbare tijd te winnen. Vergelijkingen met andere patiënten gaan niet op. En de ontwikkelingen staan immers ook niet stil.
"Soms zie ik wat bleek. Of ben ik even wat slanker. Meer hebben ze niet aan me kunnen zien", zegt Marije. "In december waren er op de scan stipjes in mijn longen te zien. En in maart waren er een aantal bijgekomen, reden om een vorm van behandeling op te starten. Daar zit ik nu middenin."
Ze is er nog wel even, verzekert ze. In december belooft Laurien eeuwige trouw aan haar verloofde Robbert van de Peppel, coach van Hurley. Marije mag als getuige haar handtekening zetten. Ze straalt al bij het idee. Ze laat zich niet zomaar uit het leven wegrukken.
Een bucketlist heeft Marije niet, maar herinneringen maken wordt gekoesterd. Zo staat er een vakantie met het gezin naar Lapland op de planning. En de zussen willen dit jaar met z'n tweeën nog een weekje samen paardrijden in de bergen, een wens van Marije.
SCHC leeft mee
Ook bij SCHC leven ze mee en stellen ze zich flexibel op naar Laurien, die na dit seizoen nog zeker een jaartje actief blijft als speelster. Ze kan zich er niet meer druk om maken als ze zelf eens een wat mindere wedstrijd speelt, zolang het team maar wel blijft draaien.
Laurien en Marije willen ook iets doen voor anderen. Jongvolwassenen met kanker zoals Marije worden namelijk geconfronteerd met diverse medische en psychosociale uitdagingen, zoals studeren, starten op de arbeidsmarkt, seksualiteit en fertiliteit.
De F|Fort Foundation spreekt ze dan ook aan, voor jongvolwassenen die te horen hebben gekregen dat ze kanker hebben. Hoe deel je dan je leven in, met alle herkenbare dilemma's waar Marije nu zelf tegenaan loopt?
F|Fort Foundation heeft nu een reizende expositie, De Gemene Deler on Tour, waarin de kijker wordt uitgenodigd tot reflectie en verbinding en kunst voor kracht wordt ingezet. Marije, Laurien en haar moeder zijn hier samen naartoe geweest.
"Ik voel me nu het gelukkigst in gewone dingen doen", zegt Marije. "Ik heb net een nieuwe baan als managementassistente. Voor 24 uur in de week, net genoeg zo. Je vraagt jezelf in mijn situatie natuurlijk wel af waarom je jezelf nog over de kop zou moeten werken."
En daar is Laurien het dus volledig mee eens.
