Ook Duitsland neemt afscheid van de telefooncel
Omgedoopt tot boekenkast, minidisco, uithangbord of toilet, lang in gebruik geweest als telefooncel. Er staan er nog 12.000 in Duitsland, maar bijna niemand maakt er nog gebruik van, want mensen hebben een mobieltje. En dus worden ook in Duitsland de laatste exemplaren weggehaald, ook al werkt het mobiele netwerk nog niet overal vlekkeloos.
Bellen tot gebonk op het raam
Het verdwijnen van de cellen wekt nostalgische gevoelens op, bijvoorbeeld in de stad Leipzig in het oosten van Duitsland. "We hadden in de DDR lang geen telefoon thuis", zeg een oudere vrouw. "Dan nam je je goudkleurige 20 pfennig muntjes mee, want je moest altijd aanvullen, en dan kon je bellen totdat iemand op het raam klopte en zei dat je op moest schieten."
Of neem de dikke gele telefoongidsen. "Daar waren altijd nummers uitgescheurd", zegt een oudere man. "Die waren meegenomen door mensen die gevonden hadden wie ze zochten. Als die niet opnam, namen ze de nummers mee."
De jonge pakketbezorgster heeft er geen gevoel bij. Een telefooncel? "Nooit gebruikt." Ze twijfelt zelfs of ze zo snel zou weten hoe ze ermee zou moeten bellen, zegt ze.
Minister in Funkloch
Toch biedt een Handy juist in Duitsland niet overal uitkomst. Op veel plekken is het telefoon- en internetnetwerk nog altijd een gatenkaas. Berucht is de anekdote van de voormalige minister van Economische Zaken, Peter Altmaier.
Was hij met de auto onderweg, dan mochten zijn medewerkers buitenlandse collega's niet doorverbinden naar zijn mobiel. Te gênant vond hij het dat de verbinding steeds wegviel. Dat was vier jaar geleden.
Twee maanden geleden kondigde bondskanselier Scholz nog aan flink in de Duitse infrastructuur te investeren, zodat Duitsland niet langer bekend zou staan als "het land van de kuilen in de weg en de Funklöcher", de gaten in het netwerk waar bellen en internetten praktisch onmogelijk is.
Meer bergen, minder mensen dan in Nederland
Een deel van de schuld krijgt het Duitse landschap. "Door heuvels, dalen en bergen kunnen netwerkgolven zich niet goed verplaatsen", zegt Ernst Ferdinand Wilmsmann, leider van het door de overheid gesteunde instituut voor mobiele netwerken MIG. Bovendien zijn er veel dunbevolkte gebieden. Allebei "heel anders dan Nederland". Voor commerciële telecombedrijven loont het vaak niet om daar zendmasten neer te zetten.
Om die overgebleven gaten te dichten, kreeg het instituut van Wilmsmann zo'n twee jaar terug ruim 1 miljard euro van de overheid. Toch blijkt ook dit instituut onvoldoende opgewassen tegen regels, papierwerk en andere obstakels.
"Voor de zendmasten is grond nodig, en vergunningen. Ook hebben de masten stroom- en glasvezelkabels nodig. Dat moet allemaal geregeld worden."
In die 'gaten' kunnen ook telefooncellen meestal geen uitkomst meer bieden. De overgebleven exemplaren staan juist in steden, bij stations en op vliegvelden waar het bereik goed is.
Verzameling voor het nageslacht
Verzamelaars zoals Claus Bachmann behoeden de telefooncellen voor vergetelheid. In de tuin en kelder van zijn huis in de buurt van Neurenberg staan inmiddels bijna honderd exemplaren. Van zo'n beetje elk type sinds 1928 heeft hij er een.
Dat de telefoons nu echt uit het straatbeeld verdwijnen, vindt hij verdrietig, maar ook begrijpelijk. "Ze staan er ongebruikt, en het onderhoud kost alleen maar geld."
Overigens lieten de laatste, magenta-grijze exemplaren hem toch al koud. "Ik heb wel zo'n huisje in mijn tuin staan, maar die gele zijn me liever."
Wie een paar D-mark muntstukken op zak heeft, kan de oude gele telefooncel in zijn tuin nog daadwerkelijk gebruiken. In de zomer tenminste, in de winter moet hij om technische redenen van het net.