Na baby en ingekort sleutelbeen gaat bij Jansen en Van Duijn olympische focus op synchroon

• Edwin Cornelissen

Het kleine bassin in het Pieter van den Hoogenband-zwemstadion is al jaren hun domein. Schoonspringsters Inge Jansen en Celine van Duijn legden daar de basis voor hun succesvolle olympische optredens in Tokio. En nu begint ook daar hun volgende olympische missie.

Want anderhalf jaar na de Spelen in Japan hebben Jansen en Van Duijn hun individuele ambities op een laag pitje gezet. In Parijs ligt de focus vol op het synchroonspringen. "Individueel hebben we al onze doelen behaald. Nu is het echt tijd voor synchroon", zegt Jansen.

Jansen eindigde in Tokio als vijfde op de driemeterplank, de beste prestatie ooit voor een Nederlandse schoonspringster op de Spelen. Van Duijn sprong in Japan vanaf de tienmetertoren naar een verdienstelijke tiende plaats. Maar sindsdien was het springen voor beiden even bijzaak.

Baby en verrot sleutelbeen

Jansen beviel in juni van haar dochter Dae June. "Het is nu heel anders, een heel stuk drukker. Maar het is echt prachtig. Je gaat anders naar dingen kijken. Eerst was het echt honderd procent alleen maar springen. Dat is het nog steeds wel, maar natuurlijk staat mijn gezin nu gewoon op één."

Van Duijn moest zich na Tokio laten opereren. "Het bot aan het uiteinde van mijn sleutelbeen was verrot. Dat is echt de impact van het tienmeterspringen. Het is gewoon slijtage", zegt de 30-jarige Van Duijn. De chirurgen verwijderden het stukje bot, en daarmee dus een deel van haar sleutelbeen.

Het was een ingreep met onzekere afloop. "We wisten niet hoe ik eruit zou komen, of ik überhaupt nog zou kunnen springen. Het is een operatie die vooral bij oude mensen wordt uitgevoerd. Maar die doen niet aan deze sport."

In het dagelijks leven zal het missen van dat stukje sleutelbeen Van Duijn geen problemen opleveren. "Je weet niet wat het doet met de stabiliteit en de mobiliteit in de sport. Maar tot nu toe gaat het echt supergoed."

Bekijk hier de derde sprong van het duo op het OKT in 2021, die niet goed genoeg bleek voor een olympisch ticket:

Terwijl het herstel van Van Duijn gestaag vordert, merkt de 28-jarige Jansen dat terugkeren na een bevalling een proces is van vallen en opstaan. "Ik had verwacht dat het iets makkelijker zou zijn. Maar ik had een niet zo prettige bevalling, dus ik heb lang moeten herstellen."

"Mijn lijf is natuurlijk enorm veranderd. Grote buik gehad, dus mijn buikspieren zijn nog lang niet op kracht. Sowieso moet je de kracht in je lijf weer opnieuw opbouwen. Ik heb veel last van mijn bekken gehad, ook daar moet ik op letten. Het is echt wennen en dingen opnieuw leren. Het is geen wereld van verschil, maar in deze sport, waarin je aanpassingen meteen voelt, merk je het echt."

Toch is Jansen vastbesloten terug te keren in de sport die ze zo liefheeft. "Ik merk dat het vuur er nog steeds heel erg zit, ik heb nog een enorme passie voor de sport. En ik voel dat ik nog niet klaar ben, er zit nog zo veel meer in. En ook samen met Celine, dat is zoiets moois."

Van individueel naar synchroon

En dus stapten Jansen en Van Duijn weer in het topsportritme om nog een sportieve belofte in te lossen. Want individueel piekten de springsters weliswaar in Tokio, ze slaagden er niet zich als synchroonpaar te kwalificeren. Dat willen ze in Parijs rechtzetten. "Ik heb alle vertrouwen in ons, wij kunnen dat gewoon halen", zegt Jansen vol overtuiging.

Ten opzichte van de vorige olympische cyclus liggen de prioriteiten nu ook anders, vult Van Duijn aan. "Toen was individueel voor ons allebei het belangrijkste. Nu heb ik echt besloten te stoppen met de tien meter en puur de focus te leggen op synchroon."

Voor Van Duijn is die keuze mede ingegeven door haar lichamelijke gesteldheid. "Ik heb ook last van mijn andere schouder en andere klachten, dus fysiek was het een betere keuze om deze overstap te maken. En met die tiende plaats heb ik ook een prachtig doel bereikt. Dus ik kan dat met een gerust hart parkeren. En ik weet dat er nog genoeg kansen zijn met het synchroonspringen, die we nog niet hebben kunnen benutten."

Ook voor Jansen is dat een drijfveer om zich vooral op synchroon te richten. "Ik sluit de individuele driemeter niet compleet uit, maar als ik daar de Spelen niet op haal, is dat voor mij oké."

Jansen ziet het al helemaal voor zich, over anderhalf jaar in Parijs. "Niets lijkt me mooier dan dat mijn dochtertje straks op de tribune haar moeder kan zien springen. Dat zou een heel mooi extraatje zijn."