Voor 250ste interland gaat Van der Heijden beladen onderwerp niet uit de weg
Aan voorop lopen doet ze niet. Na wedstrijden verschijnt ze amper voor camera's en Laura van der Heijden heeft daar ook helemaal geen moeite mee. Laat haar - wars van aandacht en publiciteit - maar lekker in de luwte en gewoon genieten van het spel.
Als ze een keer niet meedoet - dat gebeurt zelden - mis je haar pas. Dan wordt duidelijk van hoeveel waarde Van der Heijden nog altijd is voor het Nederlandse handbalteam. Niet voor niets wordt ze vaak 'de stille kracht' van Oranje genoemd.
Zaterdagmiddag, in het Deense Aarhus, speelt Van der Heijden haar 250ste interland en daarmee is ze met afstand recordhouder van deze succesvolle lichting. Alleen Diane Lamein en Laura Robben, uit het tijdperk 'Meiden met een Missie', gaan haar nog voor.
Tragisch
Bijna was Van der Heijden gestopt met handbal vanwege tragische familieomstandigheden. Haar broertje Luc overleed in augustus 2020 op slechts 27-jarige leeftijd door ziekte. Daarover praat ze verderop in dit verhaal.
De bijzondere mijlpaal van 250 interlands bereikt Van der Heijden tijdens een oefenduel om de Golden League met grootmacht Noorwegen, precies de tegenstander die past bij de status en importantie die ze al jaren heeft voor Nederland.
Het blijft heel moeilijk, ik denk er elke dag aan. We hadden een hele goede band en belden elkaar ongeveer elke dag wel even.
Voor een voorbeeld van Van der Heijden als stille kracht gaan we terug naar 13 december 2019 in het Japanse Kumamoto. Nederland verslaat op het WK in een krankzinnige halve finale Rusland. Het is bloedstollend spannend als Van der Heijden een paar seconden voor tijd de winnende goal maakt (33-32).
Op de voor haar zo kenmerkende wijze breekt ze door naar de zes meter om vervolgens precies op het goede moment af te ronden.
Twee dagen later verovert Nederland zelfs de wereldtitel. Iedereen weet jaren later nog dat Lois Abbingh met een penalty het zinderende gevecht met Spanje besliste. Maar het was Van der Heijden, een speelster die nooit door de ondergrens zakt, die voor Oranje de deur opende naar die finale.
Nu dus de 250ste interland voor Van der Heijden. "Het is wel een hoog aantal", lacht ze bijna verlegen tijdens een trainingsstage op Papendal. "Dat maakt me zeker trots, het is wel heel bijzonder. Maar ik zit er nu nog altijd middenin. Dan kijk je er wat nuchterder naar."
"Ik ben vooral bezig om de wedstrijden zo goed mogelijk te spelen. Dat ik al zo lang met dit team mag samen spelen, heeft voor mij de meeste waarde. Maar als ik straks gestopt ben, zal het gevoel van zoveel interlands echt wel superspeciaal zijn."
Vijftien jaar lang
Van stoppen is echter nog lang geen sprake bij de 32-jarige Van der Heijden, die op 16 oktober 2007 debuteerde voor Oranje tegen Japan. Ze komt nu vijftien jaar lang onafgebroken uit voor het Nederlands team.
Via LHV Leusden, Nieuwegein, VOC Amsterdam, VfL Oldenburg, Team Esbjerg, Ferencvaros, Bietigheim, Siofok HC en BvB Dortmund speelt de rechteropbouwer nu voor Chambray Touraine in Frankrijk.
Al die ervaringen in vijf verschillende landen hebben haar gevormd tot een sterke, evenwichtige persoonlijkheid. "Ik ben een heel introvert persoon, maar de afgelopen jaren ben ik juist ook gegroeid in het meer uit mijn schulp kruipen. Ik voel me niet meer zo ongemakkelijk en stap nu op mensen af. Je moet ook wel."
"Voor mij is het echt een gewin dat ik door het handbal al die verschillende culturen heb mogen meemaken. Ik pas me overal makkelijk aan." Lachend: "Ook ik heb natuurlijk wel eens een conflict gehad, maar dat los ik dan gewoon binnenskamers op."
Beladen onderwerp
Bijna was Van der Heijden gestopt, nadat haar broertje in augustus 2020 op 27-jarige leeftijd was overleden. De tranen vloeien direct als het beladen onderwerp ter sprake komt.
"Soms lopen de emoties hoger op dan tijdens andere dagen. Het blijft heel moeilijk, ik denk er elke dag aan. We hadden een hele goede band en belden elkaar ongeveer elke dag wel even. Dat hoefde helemaal niet over iets bijzonders te gaan. Hij stuurde me ook altijd wel een berichtje na een wedstrijd als hij had gekeken."
"Over mijn gevoel praat ik niet zoveel. Het liefst doe ik dat met de mensen die heel dicht bij me staan, zoals familie en vrienden. Dat werkt voor mij beter en vind ik fijner dan het bezoeken van een psycholoog. Voor iedereen is dat natuurlijk anders."
Van der Heijden: "In die periode ben ik zes weken niet naar mijn club geweest. Ik heb goed de tijd genomen om uit te zoeken of ik dit leven nog wilde, want er zijn natuurlijk belangrijkere dingen dan handbal. Om zo ver weg te zijn van alles en iedereen valt je dan extra zwaar."
"Ik stop ermee, heb ik vaak gedacht. Uiteindelijk kwam ik weer terug bij de club en merkte ik dat ik het spelletje toch wel heel erg leuk vind. Het plezier kwam ook terug. Misschien was het op dat moment ook wel een uitlaatklep voor me, zou goed kunnen. Ik ben in elk geval superblij dat ik niet gestopt ben."
Zesde EK
En dus maakt Van der Heijden ook nu weer deel uit van de selectie en gaat ze met het Oranje van de Zweedse topcoach Per Johansson richting haar zesde EK, dat begin november in Slovenië, Noord-Macedonië en Montenegro wordt gespeeld.
Geblesseerd is ze nooit. "Ik heb veel mazzel met mijn lichaam, maar ik merk wel dat het herstel wat langer begint te duren en ik toch ook een jaartje ouder word. Je stapt na een wedstrijd niet meer zo fris uit je bed. Daarom doe ik tegenwoordig meer aan preventie. Een vrije dag alleen op de bank liggen zit er niet in. Ik moet echt even rollen en zorgen dat het lichaam in beweging blijft."
Voor de Nederlandse handbalsters begint het EK in Skopje, met olympisch kampioen Frankrijk, Roemenië en gastland Noord-Macedonië als tegenstanders. Ze zijn de aansluiting met de wereldtop een beetje kwijtgeraakt. Een zesde plaats op het vorige EK werd gevolgd door een teleurstellende negende plek op het WK van vorig jaar. Tussendoor was daar ook nog de vroegtijdige uitschakeling op de Olympische Spelen in Tokio door Frankrijk.
Herstelwerkzaamheden zijn nodig. En dan kun je Laura van der Heijden heel goed gebruiken.
