Van Klinken komt 78 centimeter tekort om geschiedenis te schrijven: 'Alles gegeven'
Welgeteld 78 centimeter scheidden discuswerpster Jorinde van Klinken dinsdagavond in München van een prestatie waarmee ze de wereld was overgegaan. Het was het verschil tussen een bronzen EK-medaille en de vermaledijde vierde plaats. Tussen na zestig jaar in de voetsporen treden van Tamara Press uit de voormalige Sovjet-Unie of de Europese kampioenschappen atletiek verlaten met één in plaats van twee derde plaatsen.
De 22-jarige Van Klinken had het naar eigen zeggen in zich gehad om in het Olympiastadion geschiedenis te schrijven. Sinds de Europese titelstrijd van 1962 in Belgrado was het namelijk niet meer voorgekomen dat één atlete een medaille pakte bij zowel kogelstoten als discuswerpen.
Press, geboren in Oekraïne en tussen 1959 en 1965 goed voor elf wereldrecords, pakte zes decennia geleden in het toenmalige Joegoslavië twee stuks EK-goud. Van Klinken moest zich op hetzelfde podium tevredenstellen met brons en plek vier.
'Alles gegeven'
Er had meer ingezeten, hield Van Klinken haar gehoor na afloop voor. Een goede worp zou haar zelfs goud hebben kunnen bezorgen, zo bezwoer ze in de catacomben van het olympisch atletiekstadion van 1972. De vorm was er, vandaar dat ze had gekozen voor een wedstrijd van alles-of-niets. "Ik heb alles gegeven. Dan kan het dus ook heel erg mis gaan."
Een verbetering van haar beste prestatie van dit seizoen, een worp van 65.55 meter, zou haar in München een bronzen plak hebben opgeleverd. Nu haperde haar techniek en bleef ze na zes pogingen steken op 64.43 meter. Dat ze driemaal een kruisje achter haar naam kreeg na een ongeldige worp, was weinig meer dan ingecalculeerd bedrijfsrisico.
Het liet onverlet dat Van Klinken met volle teugen had genoten van de Europese eindstrijd. De massaal toegestroomde Duitse toeschouwers juichten en joelden. Voor de Kroatische Sandra Perkovic, die met 67.95 meter eens te meer ongenaakbaar bleek. Maar ook voor Kristin Pudenz en Claudine Vita, die voor eigen publiek de discus naar 67.87 en 65.20 meter wierpen.
Dat Perkovic het goud pakte was een prestatie die weinig wenkbrauwen deed fronsen. Ze is in haar discipline een klasse apart. Een atlete bovendien die er in de toekomst in lijkt te kunnen slagen ten minste één stokoud (en omstreden) DDR-record eindelijk uit de boeken te schrappen.
Ook Perkovic zal niet de minste illusie hebben ooit ook maar in de buurt van het wereldrecord te komen. Dat staat sinds 1988 met 76.80 meter op naam van Gabriele Rensch, representant van wat ooit de Heilstaat heette. Ook het kampioenschapsrecord is een product van de omstreden Oost-Duitse atletiekschool. Sinds de EK van 1986 in Stuttgart staat dat met 71.36 meter op naam van Diana Gansky.
Met haar discusgoud van München 2022 schopte de 32-jarige Perkovic het tot zes Europese titels op rij. Daarmee evenaarde ze de in Oost-Duitsland geboren Marita Koch, die tussen Praag 1978 en Stuttgart 1986 eenzelfde aantal gouden medailles op de 400 meter en 4 x 400 meter estafette verzamelde. Over twee jaar, als Rome de gastheer is van de EK, kan ze de naam van Koch uit de boeken laten schrappen. Het is niet veel, maar alles is beter dan niets.
Helse pijnen verdwenen
Voor Van Klinken bleek dinsdag de ene vierde plaats de andere niet. In München maakte ze bij haar opkomst in het nagenoeg uitverkochte Olympiastadion een aanzienlijk betere indruk dan een maand eerder tijdens de mondiale titelstrijd in het Amerikaanse Eugene.
De Drentse speelde in Beieren met de camera en genoot zichtbaar van het feit dat de speaker haar aankondigde als winnares van het brons bij het kogelstoten. In Eugene werd ze vorige maand vlak voor de finale geplaagd door onverklaarbare, helse pijnen in haar buik. Het voelde, zoals ze toen zelf zei, alsof haar ingewanden uit haar lijf werden getrokken. Ondanks die fysieke malheur eindigde ze in de Verenigde Staten als vierde met een worp van 64.97 meter.
Na de zomer keert Van Klinken niet geheel vrijwillig terug naar datzelfde Eugene. Haar trainer Brian Blutreich verruilt de University of Arizona voor die van Oregon en daarmee verkast ook Van Klinken naar de zelfbenoemde Tracktown USA.
Het vooruitzicht op het regenachtige weer in studentenstad Eugene deed haar nu al rillen. Het bevalt haar aanzienlijk minder dan de woestijnhitte in Arizona, maar Van Klinken heeft naar eigen zeggen geen keuze.
Alleen onder leiding van Blutreich kan ze in de toekomst geschiedenis schrijven. Het is haar grote droom ooit zowel bij kogelstoten als discuswerpen een olympische medaille te behalen. Of dat dan op één en dezelfde Zomerspelen moet gebeuren, luidde de logische vraag die door Van Klinken schouderophalend werd beantwoord. "Dat maakt me niet uit."
