Vivianne Miedema, Lieke Martens en Sherida Spitse. Ze weten - net als een aantal andere speelsters in de huidige EK-selectie van Oranje - wat het is om Europees kampioen te worden. Ze waren erbij in 2017 in eigen land en hopen in Engeland die titel te prolongeren.
Maar er zit ook een aantal jonkies in de selectie. Als tiener zagen zij Oranje schitteren op televisie of in het stadion en nu krijgen ze de kans om zélf geschiedenis te schrijven. Welke herinneringen hebben Esmee Brugts, Kerstin Casparij, Daphne van Domselaar en Marisa Olislagers aan 2017?
Kerstin Casparij (21), FC Twente
"September vorig jaar mocht ik voor het eerst een paar dagen meetrainen bij Oranje en sinds oktober ben ik er helemaal bij. Ik maakte in die periode mijn debuut in de Champions League én voor Oranje. Dat ging heel snel achter elkaar aan, heel bijzonder."
"In 2017 was ik tijdens het EK op vakantie. We zaten op de Canarische Eilanden met de familie. Elke keer als het Nederlands elftal moest spelen, zaten wij met 30 graden binnen om ze aan te moedigen. Ik had zelf net het EK onder 17 gespeeld. Als het echte Oranje dan moet, ga je natuurlijk wel kijken."
"De 1-0 van 'Sjaan' (Shanice van de Sanden, red.) vond ik een prachtig moment op dat EK. En de echte winnende van Vivianne, dat ze zo stond te juichen. Ik lette zelf vooral veel op Danielle van de Donk, omdat ik destijds op haar positie speelde. Daar kijk je dan extra goed naar."
"Ik kon me toen niet voorstellen dat ik er vijf jaar later zelf bij zou zijn. Dromen wel, maar je hoopt dat het realiteit wordt. Ik hoop de komende weken heel veel Oranje in de stadions te zien, dat er echt veel fans zijn. Heerlijk die beleving in Engeland, lekker voetballen. Dan zit ik op de bank echt te genieten van de sfeer."
Esmee Brugts (18), PSV
"Ik heb net mijn tweede seizoen bij PSV achter de rug en zit sinds februari bij Oranje. Toen ik voor het eerst binnenkwam, vond ik het helemaal te gek. Ik sta linksbuiten en Lieke Martens is mijn voorbeeld. Ik weet niet of ze doorheeft dat ik echt een fan van haar ben. Ik probeer zo normaal mogelijk over te komen en probeer veel bij haar af te kijken."
"Tijdens het EK in 2017 mocht ik een vlag dragen op het veld bij een wedstrijd van Denemarken. Ik was 13 of 14 en er waren een paar meiden uitgenodigd. En ik heb op mijn verjaardag de finale gekeken. Dat was heel mooi. Ik zag de emotie die loskwam toen Miedema de 4-2 maakte. Heel speciaal."
"Ik besef niet dat ik nu zelf een voorbeeld voor kinderen kan zijn. Het gaat zo snel, ik had niet gedacht dat het zo snel zou kunnen gaan. Ik ben blij dat ik hier mag zijn en ben benieuwd hoe de sfeer in Engeland is en hoe groot het vrouwenvoetbal daar is."
Daphne van Domselaar (22), FC Twente
"Ik zat in 2017 in het stadion als toeschouwer bij de finale. Dat was supergaaf. Dat begon al met de parade naar het stadion toe: ik was een van de duizenden mensen in die Oranje-stoet. Als het dan 4-2 wordt, is dat fantastisch."
"Wat me het meest is bijgebleven, is dat het stadion helemaal losging na de 4-2 van Miedema. Ik sprong op en knuffelde met vrienden en familie. Het was een groot feest. Het was zo iets groots en zo iets moois wat er gebeurde."
"Ik ben keepster en keek natuurlijk op tegen Sari van Veenendaal. Dat is de positie waar je later ook hoopt te staan. Het is mooi om nu van haar te leren en haar persoonlijk te leren kennen. Het is nog steeds een beetje onwerkelijk, maar ik geniet er ook van."
"Als ik op 9 juli het Wilhelmus hoor, denk ik aan het pad dat ik heb bewandeld om hier te komen. Hopelijk kan ik genieten van de fans en de ambiance eromheen. Ik denk dat ik daar met een grote glimlach sta."
Marisa Olislagers (21), FC Twente
"Tijdens het EK 2017 was ik op vakantie in Frankrijk met mijn familie. We zaten in een huis en ik heb op mijn telefoon de wedstrijden zitten kijken, vooral met mijn vader. Die spanning was echt heel leuk. Ik kan me niet herinneren of ik een Oranjeshirt aan had, maar het zou kunnen."
"De finale is me het meest bijgebleven. Dat was de mooiste wedstrijd. Echt heel tof. Ik heb het van jongs af aan gevolgd en dat ze het toernooi dan winnen, is echt bizar. Het is een droom die uitkomt dat ik er nu zelf bij zit, echt nog steeds onwerkelijk."
"Ik sta nu op het veld met de meiden tegen wie ik altijd heb opgekeken. In het begin was dat natuurlijk heel spannend en kijk je de kat uit de boom. Maar daarna ga je steeds meer met ze praten. Ze zijn ook heel normaal, heel aardig. Ik ben iemand die graag praat, maar bij Oranje was ik eerst echt rustig. Nu durf ik steeds meer te zeggen."
"Ik denk dat ik wel kippenvel krijg bij het Wilhelmus straks. Dat is een moment waar je naar uitkijkt en ik kan er niet op wachten. Ik denk dat ik vooral ga kijken naar het publiek en de sfeer wil beleven. Daar doe je het voor."
