Van Loen wordt nog steeds uitgescholden, ook al is hij zijn rode haren kwijt
John van Loen wordt als voetballer gehaat in de meeste stadions. De grappen die vroeger over zijn knalrode haar werden gemaakt, zouden vandaag de dag betiteld worden als een vorm van discriminatie.
"Je mag tegenwoordig niks meer zeggen", merkt Van Loen ook. "Ach, ik was nooit bezig met wat ze allemaal naar me riepen."
Van Loen gaat altijd maar door, tot de pijn in zijn enkels echt niet meer te verdragen is. Met zijn laatste krachten helpt de kopsterke spits midden jaren negentig mee FC Utrecht in de eredivisie te houden.
Van Hanegem maakt een ommetje
Hij lijkt voorbestemd er ook trainer te worden, maar wordt in zijn rol als assistent-trainer in 2008 ontslagen. Toenmalig hoofdcoach Willem van Hanegem heeft als mens veel moeite met het vertrek van de clubman en gaat de confrontatie rond dat laatste gesprek uit de weg. Hij maakt een ommetje.
Van Loen keert nooit meer terug in een functie bij FC Utrecht, de club die hij hoogstpersoonlijk het eerste grote succes in de clubgeschiedenis had bezorgd met zijn winnende goal in de bekerfinale van 1985.
Maar hoe vergankelijk roem is, blijkt wel als Jean-Paul de Jong zich meldt om de boekpresentatie van zijn oud-ploeggenoot bij te wonen. Na 435 officiële duels in veertien seizoenen en daarna nog tal van andere functies bij FC Utrecht, wordt hij bij de ingang niet herkend.
Foeke Booy mag ook niet zomaar doorlopen, maar het is hem toch echt. En dat is voor veel aanwezigen misschien nog wel het mooiste, want Booy werd in juli getroffen door een herseninfarct. Maar het leven lacht de huidig technisch manager van SC Cambuur weer toe.
Dat geldt ook voor de 56-jarige Van Loen, inmiddels met strak achterovergekamd grijs haar.
Nog steeds uitgescholden
"Laatst was ik bij AZ in het stadion en werd ik uitgescholden door een vader met een kind", verbaast hij zich nog steeds over zijn reputatie. In zijn biografie Over de Rooie, opgetekend door Rick van Leeuwen, gooit hij werkelijk alles eruit wat hij in zijn carrière is tegengekomen.
Van Loen speelt verder nog voor Roda JC, Anderlecht en het Japanse Sanfrecce Hiroshima. Maar ook voor Ajax en Feyenoord.
Bij Ajax heeft hij een postvak naast dat van John van 't Schip, voor wie de liefdesverklaringen niet aan te slepen zijn. Juichend staat Van Loen in de gang als hij ook eindelijk eens post heeft, maar het blijkt een brief met een kogel. "Daar zouden ze nu mee naar de politie stappen. Maar dat heb ik toen nooit overwogen, hoor."
Van Ajax naar Feyenoord
Na een periode met wisselend succes in Amsterdam, maakt hij de gewaagde overstap naar Feyenoord. En de verwachtingen zijn hoog. Van Loen kan op een gegeven moment de druk niet meer aan, vraagt tijdens een wedstrijd tegen Ajax om een wissel. En ook de weken daarna wil hij niet meer spelen, bang om alles verkeerd te doen.
"Sportpsychologen of andere specialisten die je uit zo'n dal konden trekken, daar werd in die tijd in mijn omgeving helemaal geen gebruik van gemaakt", zegt Van Loen. "Maar het voelt heus niet zo alsof ik aan mijn lot werd overgelaten."
Met hulp van oude kranten en tijdschriften heeft Van Loen de laatste tijd zijn loopbaan nog eens uitvoerig doorgelopen. Met een kampioenschap, bekers en zelfs winst van de toenmalige Europa Cup III. Met het Nederlands elftal is hij nog actief op het WK van 1990, waar van alles misgaat onder bondscoach Leo Beenhakker.
"Telkens had ik iets van: wauw, dat heb ik ook nog meegemaakt", aldus Van Loen. "Nu ik mijn hele verhaal heb verteld, overheerst vooral het gevoel dat het allemaal geweldig verlopen is."
Van Beenhakker tot Van Gaal
Van Loen werkt onder diverse Nederlandse toptrainers, die vanwege uiteenlopende redenen overigens niet aanwezig zijn. Zo is Louis van Gaal met Oranje op pad en zijn Nol de Ruiter (81) en Beenhakker (79) als mannen op leeftijd voorzichtig in deze coronatijd.
Van Hanegem komt niet opdagen om het eerste exemplaar van het boek in ontvangst te nemen.
Dat maakt het cirkeltje voor Van Loen wel mooi rond, want ook bij zijn vertrek uit de Domstad was Van Hanegem dus even spoorloos.
Met de Utrechtse clubeigenaar Frans van Seumeren is voor de officiële plechtigheid op het laatste moment een andere hoofdrolspeler uit die tijd gestrikt. "Maar laten we het daar nu verder niet over hebben."
Van Loen kan wel tegen een stootje, een mooie boodschap aan de generatie van nu. Uitdelen en incasseren, het moet van twee kanten komen op weg naar succes in die bikkelharde voetballerij.