Afzwaaiende Ten Napel wil geen poespas: 'Tranen? Nee, kom op zeg'
Commentator Evert ten Napel vindt het na 45 jaar mooi geweest. Hij doet vanavond bij de strijd om de Johan Cruijff Schaal voor de laatste keer verslag. "Of ik een traan zal laten? Nee, kom op zeg."
Nadat Ten Napel had aangekondigd dat hij zaterdag zou stoppen, ontplofte zijn telefoon. Op het moment dat hij ons te woord staat, heeft de 77-jarige sportverslaggever diezelfde dag al vijf interviews achter de rug. "Kan je me zo even terugbellen? De Telegraaf is hier nog om foto's te maken."
"Ik heb maar overal ja tegen gezegd. Dat vond ik wel zo netjes", verklaart hij even later. Maar van Ten Napel zelf had al die heisa rondom zijn afscheid niet gehoeven. Hij had het prima gevonden als Heerenveen-Sparta van afgelopen seizoen zijn laatste wedstrijd was geweest.
Als er niks gebeurt in een wedstrijd dan moet je dat niet proberen vol te lullen.
Onder druk van zijn kinderen en de chef bij ESPN krijgt hij met Ajax-PSV toch een mooi afscheid. Hij wil echter geen poespas en staat erop dat de camera's hem niet volgen tijdens de wedstrijd. Dat leidt alleen maar af en de kijker zit volgens Ten Napel niet op die flauwekul te wachten.
Rechttoe, rechtaan
Het typeert de nuchtere Drent, wiens stijl het beste omschreven kan worden als rechttoe, rechtaan. "Als er niks gebeurt in een wedstrijd, moet je dat niet proberen vol te lullen. Dan is het de kunst om veel stiltes te laten vallen. Er zijn ook kijkers die de verhalen van Sierd de Vos over restaurants geweldig vinden. Daar behoor ik niet toe."
Het grote publiek zal Ten Napel vooral kennen van de uitspraken 'Het Volksparkstadion is van Oranje', 'Vier keer is dan maar scheepsrecht' en 'C'est passé voor de Fransen', maar daar is het genoeg over gegaan deze week en zelf koestert hij juist andere momenten.
Zijn eerste wedstrijd voor de radio bijvoorbeeld. Op een woensdagavond in 1976. Go Ahead Eagles speelde tegen FC Amsterdam. Ten Napel herinnert zich nog dat Cees van Kooten twee keer scoorde voor de Eagles en dat Jan Jongbloed in de goal stond bij FC Amsterdam.
"Ik was in dienst van de TROS, die toen verslaggevers leverde aan de NOS. Ik was algemeen verslaggever en sport deed je in je vrije tijd. Ik wilde heel graag Langs de Lijn doen. Dat was de ultieme droom. Toen ik voor deze wedstrijd gevraagd werd, hoefde ik dus niet lang na te denken."
Obscure oorden
Daarna ging het snel met Ten Napel. Na twee jaar deed hij al verslag van de finale tussen Nederland en Argentinië op het WK 1978. Vele grote wedstrijden volgden, maar zelf vond hij zijn uitstapjes naar obscure oorden het leukst.
"Collega's wilden altijd het liefst naar Milaan of Madrid. Ik had dat niet. Ik vond juist de landen achter het IJzeren Gordijn het interessantst."
Toen Feyenoord een uitwedstrijd moest spelen in Georgië tegen Dinamo Tbilisi stak Ten Napel daarom gelijk zijn vinger op. Na een avontuurlijke reis met een schimmige luchvaartmaatschappij werd de commentator opgevangen door de lokale vereniging van journalisten.
"In een hotel werden we verwelkomd met hapjes, maar vooral heel veel drank. Ik had al vrij snel door dat ik die drank moest laten staan. Daar ben ik sowieso niet zo van. Dus die gooide ik in de bloempot naast me. De volgende ochtend waren alle bloemen in die pot dood, haha. Feyenoord werd daar overigens volledig van de mat gespeeld."
Elfstedentocht
Ten Napel, tot 2012 in dienst van de NOS, was in het laatste gedeelte van zijn loopbaan vooral te vinden langs de voetbalvelden. Bij het vragen naar zijn hoogtepunten noemt hij echter meteen de Elfstedentocht, waarvan hij drie keer verslag mocht doen.
"Een voetbalwedstrijd is er iedere week. En wat is er mooier dan een winters landschap in Nederland? Dan kun je zeggen Hawaï of Tuvalu. Maar een winters landschap in Friesland met kale vlaktes en honderdduizenden mensen op de been voor een schaatstocht van tweehonderd kilometer, dat is toch prachtig?"
In 1985 doet hij verslag vanaf de motor en na de finish is hij de eerste die winnaar Evert van Benthem opvangt. "Ik had al de ervaring bij Radio Tour de France. Daar had ik geleerd dat je niet direct bij de finish moet staan, maar tien tot twintig meter daarachter. De wielrenner of de schaatser moet namelijk altijd even uitrijden. Door de enorme drukte was het een enorm gevecht om hem te spreken. Ik ving hem op, pakte hem beet en liet niet meer los."
Kippenvel bij Pavarotti
Ook aan zijn werk op de Olympische Spelen heeft hij fijne herinneringen, en dan vooral de openings- en sluitingsceremonie. Bij de Winterspelen in Turijn deed hij de sluitingsceremonie met collega Mart Smeets.
"Daar zaten we in een ijskoud stadion met handschoenen aan, een dikke muts op en een fles rode wijn tussen ons in om die drie uur door te komen. Plotseling ging Pavarotti zingen. Wij wisten dat niet van tevoren. Dat is natuurlijk kippenvel. En dan zeggen we na afloop tegen elkaar: deze twee oude lullen hebben dit toch maar mooi meegemaakt."
Ten Napel sluit zijn rijke loopbaan zaterdag dus af. De collega's zullen ongetwijfeld iets in petto hebben voor de afzwaaiende commentator, maar hijzelf zal zich daar weinig van aantrekken.
"Wat ze vooraf doen, dat doen ze maar. Maar als er vijf voor acht naar mij wordt overgeschakeld, dan is het gewoon een wedstrijd. Zoals altijd. En niks bijzonders."
