"De angst is weg". "Er heerste een soort euforie op de afdeling". En: "Ik heb mijn moeder weer een knuffel geven".
Inmiddels zijn er in Nederland naar schatting 4,5 miljoen prikken gezet. De door het kabinet opgelegde basisregels zoals handen wassen, een mondkapje dragen en afstand houden, gelden ook voor hen nog steeds. Hoe is het om gevaccineerd te zijn? We vroegen het aan Bob Herzberger, Rowan Marijnissen en Uta Stijnen, die al twee prikken hebben gehad.
Bob Herzberger: 'Meteen de buren uitgenodigd voor mijn 80ste verjaardag'
"De dreiging om besmet te raken hing steeds in de lucht. Die angst is nu gelukkig weg. Afgelopen weekend ben ik 80 jaar geworden en om dat te vieren heb ik wel meteen via WhatsApp de buren uitgenodigd."
Bob Herzberger is gepensioneerd en leefde het afgelopen jaar in een kleine sociale bubbel. "De contacten die je nog hebt als 80-jarige, daar moet je zuinig op zijn." Hij hielp zijn buurvrouw in Zeeland vaak bij de verzorging van haar paarden. Maar ze waren altijd alert dat ze elkaar niet per ongeluk zouden besmetten.
Vaccinatie niet vanzelfsprekend
Erg belangrijk omdat de buurvrouw op de IC-afdeling werkt. "Ik heb me het afgelopen jaar gelukkig niet ziek gevoeld maar het is wel een aantal keren voorgekomen dat mijn buurvrouw klachten had. Dat was toch elke keer weer spannend."
Herzberger is ervan overtuigd dat vaccinatie de weg uit de coronacrisis is. "Maar ik heb binnen mijn bubbel ook indringende gesprekken gevoerd over wel of niet vaccineren, dus helemaal vanzelfsprekend was het niet. Maar nu die buurvrouw ook gevaccineerd is, kunnen elkaar weer een knuffel in plaats van die elleboogboks. En daar ben ik ook erg blij om."
"Ik kijk er naar uit om straks weer naar het museum of het theater te kunnen en dat ik voor mijn 81e verjaardag niet hoef na te denken hoeveel mensen ik mag uitnodigen."
Rowan Marijnissen: 'Ik was bang tijdens het werk toch besmet te raken'
"In mijn werk heb ik toch het idee dat ik me vrijer kan bewegen, nu ik gevaccineerd ben. Ondanks dat ik beschermende kleding draag, ben ik op de afdeling continu in aanraking met het virus. De covid-patiënten op de IC moeten regelmatig gekeerd worden. Dat moet je samen met een collega doen dus onderling afstand houden, kan in dat soort situaties niet."
Rowan Marijnissen werkt op de IC-afdeling in het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis in Tilburg. Sinds het coronavirus vorig jaar uitbrak, wordt ze door haar werk als IC-verpleegkundige geleefd. "Je staat continu aan."
In dat opzicht maakt haar vaccinatie nog weinig verschil. De protocollen en de drukte op de IC-afdeling zijn nog steeds hetzelfde. Toch biedt het vaccin perspectief, zegt ze. "Toen mijn collega's en ik de eerste prik hadden gekregen, heerste er een soort euforie op de afdeling. We werkten de afgelopen maanden toch steeds met de angst om zelf besmet te raken. Dat je in de snelheid bij het mondkapjes wisselen net even over je gezicht wrijft en toch ziek wordt."
'Ik vertrouwde eigenlijk niemand'
Als er een patiënt binnenkomt zonder coronaklachten hoeft het verplegend personeel zich niet in de beschermende blauwe pakken te hullen, maar volstaat de reguliere ziekenhuiskleding en een chirurgisch mondmasker.
"Maar ik vertrouwde eigenlijk niemand en dacht: wie zegt dat jij zonder symptomen toch niet besmettelijk bent." Dat gevoel is nu veel minder. Ik kan natuurlijk nog wel besmet raken, maar het voelt als een geruststelling dat ik niet meer zo ernstig ziek kan worden."
Uta Stijnen: 'Eindelijk kon ik mijn moeder weer een kus geven'
"Afgelopen donderdag heb ik voor het eerst sinds 14 maanden mijn moeder weer een knuffel en een kus gegeven. Dat heb ik erg gemist. Elke keer dat ik haar na een bezoek geen kus kon geven, dacht ik toch: ik weet niet wat morgen brengt, straks is dit de laatste keer dat ik haar gedag zeg en dan zou dat zonder kus zijn."
Uta Stijnen is verpleegkundige en werkt op een locatie van verzorgingshuis MeanderGroep in Zuid-Limburg. Haar 80-jarige moeder woont daar ook. Ze kregen allebei eind februari hun tweede prik. Maar om nou te zeggen dat het 'oude normaal' meteen weer terug is, daarvoor is nog te vroeg. Als medewerker is het dragen van een mondkapje in het gebouw en op de kamers van bewoners verplicht. Bezoekers mogen bij gevaccineerde bewoners op de kamer hun mondkapje af doen.
"Ik betrap mezelf erop dat ik mijn mondkapje op hou terwijl het als bezoeker op de kamer eigenlijk niet meer hoeft. Het voelt vreemd om het af te doen, omdat het in de winkels ook nog verplicht is. Het echte effect van de vaccinaties gaan we denk ik pas merken als veel meer mensen gevaccineerd zijn."
Moeilijk te begrijpen voor dementerenden
Zo gewend ze nu is geraakt aan het dragen van een mondkapje, zo moeilijk was het begin vorig jaar om de maatregelen uit te leggen aan de dementerende bewoners. "Sommigen snapten niet waarom ze op hun kamer moesten blijven en keken ons verwonderd aan als we binnenkwamen met een mondkapje op."
Ook aan haar moeder merkte ze het effect van maatregelen in het verpleeghuis. De sociale activiteiten zoals de bingo en livemuziek gingen allemaal niet meer door. "Mijn moeder is een vrouw van weinig woorden, maar ze werd steeds stiller en zei de afgelopen tijd vaak; was die corona maar weg."
Door de vaccinaties van bewoners en het personeel is de angst om anderen te besmetten bij Stijnen een stuk minder geworden. Op de locaties wordt gekeken welke activiteiten nu voorzichtig weer kunnen. De anderhalvemeterregel en mondkapjes blijven verplicht voor niet-gevaccineerde bezoekers en in de wandelgangen. Voor gevaccineerde bewoners geldt dat ze sinds afgelopen week weer twee bezoekers per dag mogen ontvangen en wat mogen drinken in het restaurant van het verpleeghuis. "Toen mijn moeder dat hoorde, was ze de hele avond spraakzamer dan ze in maanden is geweest."
