Pandemie verergert Chileense onvrede: 'We protesteren uit pure wanhoop'
Het is onrustig in Chili. Ondanks de strenge quarantainemaatregelen werd er de afgelopen weken op verschillende plekken gedemonstreerd. De regering vreest een opleving van de protesten die het Zuid-Amerikaanse land sinds oktober vorig jaar in de greep houden.
Chili stond in de regio jarenlang bekend als 'een oase van welvaart'. Maar toen Latijns-Amerika eind vorig jaar werd getroffen door een golf van onvrede, was ook het rijkste land van het continent niet immuun. Maandenlang bleef het onrustig: de Chilenen bleken al jarenlang ontevreden over de grote ongelijkheid in hun land.
De protesten kwamen stil te liggen vanwege het coronavirus. Door quarantainemaatregelen in de hoofdstad Santiago mochten mensen de straat niet meer op. Maar voor de armere Chilenen betekent die quarantaine dat ze niet kunnen werken en daardoor niet kunnen eten.
We zijn niet voor niets gaan protesteren. Het was pure wanhoop.
Volgens de mensen in de armere wijken van Santiago is er weinig steun van de overheid en lijden steeds meer mensen honger. Terwijl het virus juist in die armste wijken het hardst toeslaat, gingen op tal van plaatsen in het land de afgelopen weken mensen weer de straat op.
"We zijn niet voor niets gaan protesteren", vertelt Sandra Cadiz aan de Nederlandse journalist Boris van der Spek. Die is op verzoek van de NOS met een cameraploeg op bezoek in de wijk. "Het was pure wanhoop, omdat er bij veel mensen niets meer te eten was." Haar man raakte acht maanden geleden, nog voor de pandemie, zijn baan in de fabriek kwijt. De komst van het coronavirus verergerde de toch al precaire situatie van haar gezin.
Sandra zamelde donaties in en ronselde vrijwilligers. Sinds een paar weken runt ze een gaarkeuken. "We zijn open van maandag tot en met vrijdag, en elke dag delen we ongeveer 200 maaltijden uit", zegt ze. "Maar in het weekeinde moeten mijn mensen toch ook eten?"
Bekijk hier de reportage uit de wijk:
Rond lunchtijd trotseren tientallen vrouwen de winterse kou om in een lange rij te staan. Marjorie is een van hen. Met een grote tas vol potten en bakjes wacht ze haar beurt af. Twee van haar drie kinderen zijn astmatisch en behoren tot de risicogroep. Marjorie komt nauwelijks buiten. Zij en haar man verloren door de coronacrisis allebei hun baan; het gezin is volstrekt afhankelijk van Sandra's gaarkeuken.
"Het is zwaar", verzucht Marjorie. "Ik ben verdrietig en boos. Want er is geen enkele oplossing in zicht." De regering distribueert meer dan twee miljoen voedselpakketten in het hele land. Maar die laten op zich wachten.
Thuis aan de eettafel zegt Marjorie dat de buren gingen demonstreren omdat de voedselpakketten maar niet in Puente Alto arriveerden. "Als je niet protesteert, krijg je niets." Haar kinderen slurpen gulzig van de soep uit Sandra's gaarkeuken. Voorlopig zijn de buiken weer gevuld.
Groeiende onvrede
Inmiddels zijn de kartonnen dozen vol pasta en andere basismiddelen uitgedeeld. De gaarkeuken draait op volle toeren en de rust is tijdelijk weergekeerd in de wijk. Maar Sandra waarschuwt dat de onvrede onder haar buren alleen maar is gegroeid.
"Het wordt straks nog veel erger", voorspelt ze. "De protesten worden groter, want er zijn zoveel mensen werkloos geraakt door de coronacrisis. En de overheid doet niets voor ze." Ze weet niet hoe lang de donaties nog binnen blijven komen. "Als de gaarkeuken dicht zou moeten", waarschuwt ze, "dan gaan we weer de straat op."
