Europe Shine a Light: prachtige beelden, maar de spanning ontbreekt

• Martijn van der Zande

  verslaggever

Stipt om 21.00 uur wordt in Hilversum de tune van het songfestival gestart. De minuten ervoor heerst er rust rondom de studio. Heel even lijken de presentatiekaartjes van Jan Smit kwijt, maar ook dat levert geen grote stress op.

Normaal gesproken voel je in deze minuten de spanning, worden de duizenden fans in de zaal opgezweept met oude songfestivalhits, en wordt er met vlaggen gezwaaid en meegezongen. Ook in de persruimte is dan vaak een gespannen sfeer. Meer dan duizend journalisten uit tientallen landen zitten daar dicht op elkaar. Je ziet aan de vlaggetjes op de tafel waar ze vandaan komen. Het is een kakofonie van geluiden.

Nu is het stil. In de studio zijn wel wat mensen, maar die zijn druk bezig met hun werk. Backstage kijken we met twintig mensen naar een groot tv-scherm. Uiteraard zit iedereen keurig uit elkaar, de anderhalvemetersamenleving wordt goed nageleefd en in de gaten gehouden.

In de show zien we de artiesten die dit jaar mee zouden doen één voor één voorbij komen. Maar na hun bijdragen klinkt geen applaus. In de persruimte gaat normaal het dak eraf. Er zitten dan niet alleen journalisten, maar ook fans. Ze dansen, springen en joelen. Nu gebeurt er niets.

De enige opvallende actie die ik vanavond zie, komt na de act van Duncan Laurence. De lampjes die bij zijn lied door de hele studio verspreid staan, moeten binnen 3 minuten weg. Bij de repetitie lukte het in 2,5 minuut en ook in de liveshow gaat het goed.

Echte blijdschap komt na afloop, er wordt geklapt. Chantal Janzen, Edsillia Rombley en Jan Smit maken op het podium nog wat blije selfies voor Instagram. De hoge hakken van Chantal liggen er nonchalant bij, die heeft ze meteen uitgetrokken. Waar de schoenen van Edsillia zijn, weet niemand. Je ziet aan hun gezichten dat ze tevreden en opgelucht zijn.

Bekijk hier de reactie van de presentatoren na de liveshow:

Langzaam druppelt de studio vol. Technici, mensen van productie, visagisten; iedereen meldt zich. Dit zou normaal gesproken het moment van knuffelen en high fives zijn geweest, maar dat zit er niet in. Wel worden sjaaltjes uitgedeeld. "What's another year" staat erop, een verwijzing naar dit bijzondere jaar én naar die grote songfestivalhit van Johnny Logan.

Een nummer dat in de show ook een prominente plek had. Niet voor niets, want de organisatie wil met deze show Europa met elkaar verbinden, dat is ook waar het songfestival ooit voor is bedacht. Daarom zien we in de uitzending overal lege pleinen en straten. In Europa is het openbare leven tot stilstand gekomen.

De artiesten spreken ons toe en zeggen dat we sterk en gezond moeten blijven. Ongetwijfeld menen ze het en de verstilde beelden zijn prachtig, maar toch hoop ik volgend jaar in Rotterdam weer een reportage te kunnen maken over uitzinnige fans met geschminkte vlaggetjes op hun wangen.

De artiesten die aan het Eurovisie Songfestival 2020 hadden moeten meedoen, zongen gezamenlijk Love Shine a Light, het winnende nummer uit 1997.