"Ik hoor vaak van collega's dat ze hun eerste overleden patiënt zien als ze hun ogen sluiten. Ik denk dan: staat me dat later ook te wachten? Als IC-verpleegkundige krijg je geen psychische ondersteuning. We praten onderling wel veel met elkaar: als collega's begrijp je elkaar toch het beste.
Als ik op mijn werk ben, dan gaat het prima. Dan zit ik in mijn werkmodus. Maar gisteren opende ik Facebook. In een post van RTL Nieuws waren foto's te zien van overleden coronapatiënten. Ik zag een patiënt die ik had verpleegd. Ik las over zijn werk, zag zijn kinderen en kleinkinderen. Ik heb het bericht meteen weg geklikt.
Ja, daar word ik heel verdrietig van. En als ik dit heb, dan hebben andere verpleegkundigen dat ook. Ik praat er niet altijd over, ook thuis niet. Vorig jaar liep ik met mijn vriend door de stad. Er lagen bloemen, voor een jongen die was doodgestoken. Voor mijn vriend is dat een verhaal uit de media. Voor mij is het de jongen die stierf in mijn handen. Op dat moment heb ik het niet gedeeld. Dat is lastig.
Als ik nu zo over mijn werk vertel, dan denk ik wel: wat heb ik eigenlijk een heftige baan.
Wat de situatie nu anders maakt, is dat we normaal gesproken veel voldoening halen uit patiënten die opknappen. Zij zijn dankbaar. Nu zijn veel coronapatiënten overgeplaatst, vanuit Brabant naar het noorden. Daarna horen we niets meer. Ik weet niet hoe het met hen gaat.
De piek ligt wel achter ons. Patiënten blijven daarom langer, omdat we minder mensen overplaatsen. Dit scheelt trouwens ook veel werk. Je hoeft ze bijvoorbeeld maar een keer te intuberen.
Afgelopen week had ik nachtdienst. Collega's zeiden tegen elkaar: 'Het wordt al bijna normaal'. Maar dat is natuurlijk absoluut niet zo. De patiënten op IC zijn ontzettend ziek.
Toch went het op een gekke manier. De nieuwe collega's zijn intussen ingewerkt. We vertrouwen elkaar. Dat maakt het werk overzichtelijk. Ik voel me ook veilig. In het begin was dat niet altijd het geval: er was veel onduidelijkheid.
Wat nu toeneemt zijn de 'normale' patiënten op IC. Motorrijders die een ongeluk hebben gehad, dat soort acute zorg. We hebben een corona-unit gesloten, om plaats te maken voor andere patiënten. Er is nu net besloten dat we ook in de weekenden, tijdens vakanties en op feestdagen blijven doorwerken. Om alle operaties die zijn blijven liggen in te lopen.
Het is echt aanpoten, mensen die niet aan het bed staan hebben geen flauw benul. We hebben mensenlevens in handen. De zorg kan niet stil komen te liggen, zeker niet op de IC. Maar ik houd zoveel van mijn werk, dat is mijn 'probleem'. En dat geldt voor al mijn collega's.
Het beroep als verpleegkundige is zoveel meer dan iemand wassen of eten geven. Het verdient meer positieve aandacht. Dat het vak nu alle aandacht krijgt, is superfijn. Maar wat als het straks weer rustig is? En de units weer vol gewone IC-patiënten liggen?"