Het moment van Hennie Kuiper: 'In gewonnen positie en dan die pech'

Door de coronacrisis trainen de meeste topsporters thuis. En dus zal hij of zij misschien vaker terugdenken aan dat ene bijzondere moment in zijn of haar carrière. Of aan een moment van een andere sporter dat inspiratie biedt.

Vandaag is het in deze serie de beurt aan een ex-topsporter: voormalig wielrenner Hennie Kuiper. Hoewel, voormalig...

Hij had al een olympische en wereldtitel op zijn naam staan, de Ronde van Vlaanderen en de Ronde van Lombardije gewonnen en twee keer het podium gehaald in de Tour de France, maar toch ontbrak er nog wat op de palmares van Hennie Kuiper. Vond-ie zelf tenminste.

"L'Enfer du Nord, de Hel van het Noorden. De Koninginnenklassieker, ja, die moet je toch proberen op je erelijst te krijgen", kijkt de nu 71-jarige Kuiper, die nog altijd drie keer per week op de racefiets stapt, terug op zijn tijd als profwielrenner. "Ik heb er heel hard voor moeten knokken, maar het is er toch van gekomen."

In 1973, zijn debuutjaar bij de grote jongens, stond hij voor het eerst aan de start van de koers die gekenmerkt wordt door de vele roemruchte kasseienstroken. Kuiper bereikte als 31ste de meet en zou dertien edities op rij van de partij zijn.

Krachttrainingen

Parijs-Roubaix was hem op het lijf geschreven, bleek al snel. "Voor mij moest de moeilijkheidsgraad heel hoog zijn. Dan vond ik het spannend worden." Maar verder dan een derde ('79), vierde ('76) en zesde plaats ('81) kwam hij maar niet.

Tot die tiende april in 1983, afgelopen vrijdag precies 37 jaar geleden. Het toch al lastige parcours in Noord-Frankrijk ligt er die dag nat en vies bij. Kuiper zit in de kopgroep en op de Carrefour de l'Arbre, een twee kilometer lange en door alle gaten extra moeilijke kasseienstrook, betalen de krachttrainingen zich uit.

Met een imposante versnelling van 53x12 dendert hij voort. "Dat was best wel aan de grote kant, maar ik kreeg 'm wel rond. En als je dat drie, vier minuten volhoudt, gaan de bovenbenen wel pijn doen, maar bij de concurrenten ook. Het lijkt dan alsof de achterrem aanloopt. De adem wordt afgesneden. Dat moet je hebben bij de concurrentie. En dat gebeurde ook."

Amateurfotograaf

De voormalig Nederlands kampioen veldrijden rijdt weg en slaat een gat van anderhalve minuut met de achtervolgers. 'Kuipertje' is op zijn 34ste op weg naar een glansrijke overwinning, naar de zege die al zo lang hoog op zijn verlanglijst stond. Maar dan, nog slechts zes kilometer van de befaamde wielerbaan waar de finishlijn ligt...

"Ik was in de laatste 100 meter van de 60 kilometer kasseien die in Parijs-Roubaix zitten. Er stond een amateurfotograaf die een foto wilde maken. Ik moet uitwijken en rijdt in een groot gat in de weg."

"Ooooo!!!", schreeuwt televisiecommentator Mart Smeets als hij het kapotte achterwiel van Kuipers fiets ziet. "O, wat is dit erg!" Het slachtoffer zelf maant met handgeklap de mecanicien van zijn ploeg tot haast. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat de koploper op een nieuwe fiets zijn weg kan vervolgen.

"Dat was voor mij een spannend moment", herinnert Kuiper zich. "Maar voor de tv-kijker was het nog erger. Mensen kregen bijna een hartverzakking. Een film kun je niet spannender maken: in gewonnen positie en dan die pech. Maar het kwam allemaal goed."

Ongewassen shirt

In het museumpje boven de stallen van de boerderij nabij Denekamp waar hij opgroeide, herinnert een ongewassen shirt nog aan die glorieuze dag in 1983. De kei die de winnaar als trofee meekrijgt, staat er ook.

Vandaag zou die vele kilo's wegende prijs opnieuw uitgereikt moeten worden, maar door de coronacrisis ligt de sport en dus ook het wielrennen al weken stil. "We moeten nu eerst die onzichtbare tegenstander k.o. krijgen. En dan zien we vanzelf wel wat er allemaal nog aan moois gedaan kan worden, aan hobby's en leuke dingen."

"Maar het is nu bloedserieus. Het ligt er nu aan hoe we daarmee omgaan en hoe we dat redden. Het lijkt wel een peloton, hè, of een ploeg: we zullen het samen moeten doen."