Mijn 2019: Het surrealistische plan B dat Teunissen de gele trui bezorgde

• Joost Smedema

  Redacteur NOS Sport

Aan het einde van het jaar blikt de NOS met vijf hoofdrolspelers terug op 2019. Vandaag: Mike Teunissen, de eerste Nederlandse geletruidrager sinds Erik Breukink in 1989.

Ploegleider Frans Maassen rolt met zijn ogen en het gezicht van zijn collega Merijn Zeeman staat op onweer. Het plan om met Dylan Groenewegen de eerste etappe van de Tour de France te winnen, is op anderhalve kilometer voor de finish in duigen gevallen.

"Het geeft aan hoe erg wij met de ploeg op die dag toegespitst waren", verklaart Teunissen het chagrijn in de ploegleidersauto.

Maar de etappe is nog niet voorbij. Teunissen en Wout van Aert blijven zich bemoeien met de sprint en worstelen zich naar voren. Teunissen komt uit het wiel van zijn ploeggenoot, geeft alles wat hij heeft.

En niet Peter Sagan, niet Caleb Ewan en niet Giacomo Nizzolo wint in Brussel. Het is Mike Teunissen, die daarmee een einde maakt aan een periode van dertig jaar waarin geen enkele Nederlander de gele trui wist te veroveren.

"Ik heb genoten van het hele avontuur, die twee dagen", zegt Teunissen. Uit handen van wielerlegende Eddy Merckx kreeg hij de gele trui omgehangen. "Dat past helemaal in het plaatje, het was allemaal mooi."

Adjudant van Groenewegen

Jumbo-Visma was met twee grote doelen naar de Ronde van Frankrijk gekomen: etappes winnen met Groenewegen en Steven Kruijswijk aan een podiumplaats helpen.

Een belangrijke schakel in het behalen van dat eerste doel is Teunissen. Voorafgaand aan de Tour won Groenewegen tien sprints. Altijd was Teunissen erbij, vaak als laatste wagon in de sprinttrein voor Groenewegen.

In Brussel, toen kort na de etappe nog niet helemaal tot hem was doorgedrongen wat hij geflikt had, dacht Teunissen meer aan zijn ploeg- en kamergenoot dan aan de gele trui. "Ik hoop eigenlijk dat Dylan oké is", zei hij toen.

"Weet je", zegt Teunissen terugblikkend, "vanaf de winter zijn we ermee bezig geweest om een heel mooie sprint neer te zetten. Aan plan A hadden we een half jaar gebouwd."

"Er komt een surrealistisch plan B uit voort, maar dat betekent niet dat je plan A zomaar wegduwt. Daarom wilde ik weten hoe het met Dylan was."

Teunissen reed in 2018 nog voor Sunweb, maar koos voor een terugkeer naar de ploeg waar hij in 2015 en 2016 ook gereden had. Niet dat het slecht ging: Teunissen werd tweede in Dwars door Vlaanderen en reed in Parijs-Roubaix aan de zijde van Philippe Gilbert het befaamde Bos van Wallers in, op kop van het peloton.

Maar Teunissen was op zoek naar meer kansen om zelf om de zege te kunnen meedoen dan Sunweb hem bood. Het was een van de redenen de overstap te maken.

Sprinten met Dylan

"Een voorname pijler was ook het rijden van sprints met Dylan. En daar zijn heel mooie dingen uit voortgekomen", zegt Teunissen trots. Want bij alle vijftien zeges van Groenewegen - meer dan welke andere profrenner dan ook in 2019 - was Teunissen aanwezig.

Toch viel Teunissen in het voorjaar niet alleen op door zijn rol in de sprinttrein. De Limburger werd zevende in Parijs-Roubaix, won twee etappes en het klassement in de Vierdaagse van Duinkerke en het algemeen klassement van de ZLM Tour.

"Er is natuurlijk een groot verschil is tussen Duinkerke en de Tour. Maar wat je in die kleine koersen doet, neem je mee naar de Tour."

Of, nog mooier verwoord: "Je moet koersen winnen om te weten wat het is om koersen te winnen."

Dat weet Teunissen intussen. Want al was de sprintzege op zaterdag al zo mooi, het meest genoot Teunissen, dat weekeinde in Brussel, van de zondag. De dag van de ploegentijdrit, waarin Jumbo-Visma de concurrentie verpulverde.

"Inrijden in de gele trui, een half uur lang keihard knallen met z'n allen, weten waar je mee bezig bent. En dat je de gele trui een dag hebt kunnen verdedigen."

Hoewel Teunissen pas 27 is en koerst met veel ambitie, realiseert hij zich hoe bijzonder het gele weekeinde was. "Ik hoop natuurlijk nog op iets anders, maar het zou niet erg zijn als dit het is."