E-mails uit Fukushima: Als dit de hel is...

Dag en nacht zijn ze bezig, de werknemers van de kerncentrale Fukushima. Zij zijn de 450 technici die Japan moeten behoeden voor een nog grotere nucleaire ramp. Maar over wat er precies gebeurt, horen we weinig

De Amerikaanse krant The Wall Street Journal stuitte op een e-mailwisseling van afgelopen woensdag die een zeldzaam kijkje achter de schermen geeft.

Achter de ene computer een werknemer op het hoofdkwartier van elektriciteitsmaatschappij TEPCO in Tokio. En achter de andere computer iemand in de totale chaos van de verwoeste kerncentrale, in Fukushima.

E-mail 1

"Dit is [naam weggehaald] bij de Fukishima Centrale. Ik heb u een paar keer ontmoet tijdens vergaderingen. Ik was blij met uw e-mail.

Ik had gemaild in de hoop dat veel mensen de situatie ter plekke zouden begrijpen. Ik voelde me gesterkt door de steunbetuiging van [naam weggehaald]. Hoewel we nog midden in onze strijd zitten, voelen we opluchting door de steun van iemand als [naam weggehaald]. Ik wilde mensen laten begrijpen dat er veel mensen strijden onder moeilijke omstandigheden in de nucleaire centrale. Dat is alles wat ik wil.

Huilen heeft geen zin. Als we nu in de hel zijn, is kruipen naar de hemel het enige wat we kunnen doen. Let goed op de verborgen kracht van nucleaire energie. Ik weet zeker dat we zullen herstellen. Ik wil u vragen ons te blijven steunen.

Heel erg bedankt." Van, Fukishima werknemer

E-mail 2

"Ik heb uw e-mail gelezen. Het is wat ik me had voorgesteld. Maar zolang ik zwijg, word ik overmand door tranen. Als inwoner van Tokio en gebruiker van elektriciteit zeg ik: we mogen geen tijd verliezen door te huilen. Mensen in Tokio moeten overhaast plannen maken voor als de stroom wegvalt en tegelijkertijd voorraden inslaan. Het ene moment is er opluchting, het andere moment bezorgdheid over de verspreiding van radioactief materiaal. Dit is een bizarre situatie.

Ik voel een gefrustreerde woede in het land, gericht tegen TEPCO. Topmensen van TEPCO moeten het ook voelen, kan niet anders. Iedereen hier heeft respect voor jullie. Iedereen heeft het hoofd gebogen en gebeden voor de medewerkers die de volle laag krijgen en vechten aan een front vol vijanden. Hoewel ik niet in de positie ben om dit te besluiten, smeek ik u om vol te houden.

Wat ik voor u kan doen is beperkt. Maar wanneer de tijd rijp is, zal het onze taak zijn om u allen te beschermen. Zonder uitzondering."

Van, TEPCO-medewerker in Tokio

E-mail 3

"Dank voor uw harde werk. Ik kan me voorstellen dat u te druk bent op de rampenafdeling van het hoofdkwartier om e-mails te lezen. Maar ik wil graag de huidige situatie in de centrale aan u voorleggen.

Wij in de centrale zijn sinds de aardbeving zonder slaap of zonder rust bezig geweest met herstelwerkzaamheden. Het is twee weken sinds de aardbeving en het gaat iets beter op de eerste verdieping. We hopen dat de koeling blijft werken.

Zoals u weet, zijn de meeste van de werknemers op de eerste en tweede verdieping mensen uit de buurt en slachtoffers van de aardbeving. Er zijn veel werknemers van wie de huizen zijn weggespoeld.

Ikzelf was gedwongen om de hele tijd in het hoofdkwartier door te brengen. Ik heb samen met mijn collega's gevochten, zonder slaap of rust. Mijn hele woonplaats, Namie-machi ligt aan de kust en is weggevaagd door de tsunami. Mijn ouders zijn weggespoeld door de tsunami en ik weet niet waar ze zijn. Normaal zou ik halsoverkop naar hun huis gaan. Maar ik kan het gebied niet eens in omdat het is geëvacueerd. Het leger zoekt er niet naar lichamen. Mijn werk is verschrikkelijk moeilijk en mentaal ben ik niet stabiel. Ik kan het niet langer aan!

De aardbeving is een natuurramp. Maar TEPCO is schuldig aan de straling door de radioactieve materialen uit de nucleaire centrale. Onder lokale bewoners lijkt het gevoel te overheersen dat de aardbeving heeft plaatsgevonden vanwege TEPCO. Al zeggen ze dat niet hardop.

Iedereen is ver weg van huis en weet niet wanneer ze terug kunnen. We weten niet bij wie we met onze bezorgdheid en boosheid terecht kunnen. Dit is onze werkelijkheid.

Zodra het nieuwe schooljaar begint, zullen gevluchte kinderen naar een nieuwe school moeten. Iedereen is alles kwijt. Hun huis, hun baan, hun vrienden, hun families. Wie kan omgaan met deze werkelijkheid? Ik smeek u om dit beeld te delen met mensen binnen en buiten het bedrijf.

Ik zeg niet dat de werknemers van de kerncentrales slecht zijn! Niemand is slecht. Maar de meeste arbeiders zijn lokale bewoners. Iedereen, ik ook, is slachtoffer van de ramp. We doen ons uiterste best om onze taken als werknemer van TEPCO te volbrengen, voordat we onszelf zien als slachtoffers van een ramp.

Werknemers op de tweede verdieping hebben het vooral moeilijk. Ze moesten hun collega's op de eerste verdieping helpen met herstelwerkzaamheden en tegelijkertijd zorgen voor de veiligheid van hun eigen reactoren. Het ziet er hier uit als een slagveld. Alle werknemers werken hard maar zitten bijna aan de grens, zowel mentaal als fysiek. Het bedrijf zal misschien nucleaire energie afstoten om het bedrijf te redden, maar wij zullen vechten tot het einde. Ik smeek u, het hoofdkwartier, om onafgebroken steun."

Van, Fukushima werknemer