Kelderman 'was wel effe klaar met dat wielrennen'

Honderden trainingsuren gingen eraan vooraf, maanden van voorbereiding werden erin gestoken. En dan is de Giro nauwelijks een week oud of beide kopmannen van Sunweb zitten gebutst en gehavend thuis voor de buis. Tom Dumoulin met een pijnlijke knie, Wilco Kelderman met een nog altijd stijve nek. "Het is klote. Ik dacht nu wel: ik ben even klaar met dat wielrennen."

Als we Kelderman spreken, afgelopen woensdag, is net bekend geworden dat Dumoulin afgestapt is. Hij stuurde zijn ploeggenoot in Italië meteen een berichtje. "Maar ik weet dat je op zo'n moment honderden berichtjes krijgt. Dan ben je meer druk met jezelf en hard aan het balen, dan heb je even geen zin om mensen te antwoorden."

Voor Kelderman, die dit jaar door Team Sunweb als luxeknecht en reservekopman zou worden uitgespeeld, kon er eind maart al een streep door de Giro na een valpartij in de Ronde van Catalonië. Hij ging een bocht hard in, schoof onderuit en greep meteen naar zijn schouder: sleutelbeenbreuk en een breukje in een nekwervel. Het verdict: zes weken lang in een nekbrace.

Het was niet de eerste keer dat hij viel. Vorig jaar miste hij de Tour door een val op de NK. "Elk jaar denk ik: het kan bijna niet slechter. Maar elke keer zit ik daar weer. Hopelijk is het een keer afgelopen."

Wat doet hij mis? Waarom ligt hij er elke keer bij? "Het is niet dat ik onhandig ben of dat soort dingen. In Catalonië reden we die dag voor Matthews. Ik was de man voor het klassement, ik hoefde eigenlijk helemaal niet te rijden, maar er reden nog een paar jongens vooruit en ik wilde dat gat dicht hebben zodat Matthews kon winnen. Ik begon als een bezetene op kop te rijden en we kwamen dichter."

Risico's

Hij kent zijn valkuil inmiddels. "Ja, op zo'n moment wil ik gewoon te graag. Dan wil ik zo graag dat Michael wint. Achteraf denk ik: ik had beter niet op kop kunnen rijden, gewoon rustig die bocht door, gewoon aan mezelf denken. Maar zo zit ik niet in elkaar. Soms had ik liever gehad dat ik wat rustiger was, dat ik geen risico's nam op dat vlak."

Hij neemt wel vaker iets te veel risico. En dan valt hij. "Ik heb wel heel erg de pech dat ik altijd ook echt iets breek. Het is nooit een keer dat ik val en zeg van: ah, ik heb een schaafwondje op mijn knie en op mijn heup en ik kan weer verder."

Hij wordt er soms hopeloos van. "Ik zou ook een keer willen dat ik zo zou vallen. Het liefst natuurlijk niet. Maar op een gegeven moment ben je er wel gewoon een beetje klaar mee."

De gedachte om te stoppen met zijn sport duurde niet lang. "Natuurlijk begint het weer te kriebelen en ga je weer vooruitkijken. Als sportman stel je altijd weer nieuwe doelen."

Voor hem stond er al een nieuw doel op de kalender: de Tour. Sinds afgelopen maandag kan hij zijn trainingsschema daarop gerichter afstellen.

"Maandag heb ik groen licht gehad en mocht de brace af. Dinsdag heb ik een rustig ritje gedaan buiten. Woensdag ook weer, om te kijken hoe het is. Het is wel heel erg wennen. Die nekspieren...bij mijn schouders, het was wel redelijk beurs allemaal. Mijn nek helemaal naar links en rechts bewegen gaat nog niet. Maar ik kan gewoon rustig gaan opbouwen. Dan hoop ik over twee weken op trainingskamp te gaan, op hoogtestage, en dan de Ronde van Zwitserland. En dan de Tour."

'Ik zal er staan in de Tour'

Hij kijkt er reikhalzend naar uit. "Zeker, zeker. Om weer die focus te hebben, om te koersen en gewoon met je ploeggenoten op pad te zijn. Met Dumoulin? Zeker. Ik kijk uit naar de Tour. Dat was al een doel van de ploeg. Tom zou in de Giro een klassement rijden en dat misschien ook in de Tour proberen. Ik denk dat we er nog steeds een beetje hetzelfde instaan. Tom is de man en ik kom daarachter en dan gaan we het zien. Ik zal er in ieder geval staan."