Britten hopen op duel Kipchoge-Farah in 'marathon van het jaar'

In Berlijn mogen dan de snelste tijden gelopen worden en New York springt wellicht het meest in het oog, maar voor de crème de la crème op marathongebied moet je toch echt in Londen zijn. "De London Marathon wordt beschouwd als een soort mini-WK", bevestigt Léon Haan, atletiekcommentator bij de NOS. "Ze hebben daar de laatste tien, vijftien jaar steevast het sterkste deelnemersveld."

Dankzij een miljoenenbudget waarvan andere marathons alleen maar kunnen dromen, slaagt de organisatie er telkens weer in de beste atleten naar de Britse hoofdstad te lokken, waar zondag de marathon op het programma staat. "Ze willen dé wedstrijd van het jaar hebben, met de olympisch kampioen, de wereldkampioen, de wereldrecordhouder, de Europees recordhouder... En dit jaar is dat weer gelukt."

Grootste blikvanger is uiteraard Eliud Kipchoge, die sinds hij in 2013 de baan verruilde voor de weg is uitgegroeid tot een waar fenomeen op de marathon. Elf keer begon de Keniaan aan de klus over 42.195 meter en tien keer kwam hij als eerste over de meet. Vorig jaar in Berlijn zelfs in een magistraal wereldrecord: 2.01.39, maar liefst één minuut en achttien seconden sneller dan de oude toptijd van Dennis Kimetto in 2014.

Parcoursrecord

Zijn vizier staat inmiddels alweer even op Londen gericht. "Hij heeft zich vierenhalve maand in Kenia afgezonderd", weet Haan. "Hij voelt zich sterk, vertelde zijn vaste begeleider Valentijn Trouw van het managementbureau van Jos Hermens. Hij heeft er alles aan gedaan om morgen te kunnen winnen."

Zoals de 34-jarige olympisch kampioen Kipchoge dat al drie keer eerder deed in Londen, in 2015, 2016 (in een parcoursrecord van 2.03.05) en vorig jaar. Ook Berlijn (drie keer), Chicago, Rotterdam en Hamburg staan op zijn palmares. De enige die Kipchoge een keer heeft weten te verslaan is zijn landgenoot Wilson Kipsang, in 2013 in Berlijn waar hij met 2.03.23 het wereldrecord aanscherpte.

Ook Kipsang is zondag van de partij als de mannen om 11.10 uur (Nederlandse tijd, in Groot-Brittannië is het een uur vroeger) worden weggeschoten. Maar van de inmiddels 37-jarige Keniaan, tweevoudig winnaar in de Britse hoofdstad, mogen geen heldendaden meer verwacht worden.

Ethiopische concurrentie

De concurrentie voor Kipchoge in Londen - net als Tokio, Boston, Berlijn, Chicago en New York behorend tot de 'majors' - moet eerder in Ethiopische hoek gezocht worden. "De Ethiopiërs zijn aan een opmars bezig. Er zijn er steeds meer die zich aan de marathon wagen. In Londen komen tien lopers aan de start die in de 2.05 of sneller gelopen hebben. Vijf van hen komen uit Ethiopië."

Het Ethiopische lijstje wordt aangevoerd door Mosinet Geremew (vorig jaar met 2.04.00 de snelste in Dubai), Leul Gebresilasie (tweede in Dubai met 2.04.02) en Tamirat Tola (derde in Dubai in 2.04.06). Zij worden verwacht in de kopgroep die halverwege zou moeten doorkomen in 61.20, vergelijkbaar met het schema van het parcoursrecord.

Alle bespiegelingen en reputaties ten spijt verheugt men zich in Groot-Brittannië toch vooral op een duel tussen favoriet Kipchoge en hun eigen held Mo Farah. De Brit was op de baan jarenlang ongenaakbaar op de 5.000 en 10.000 meter - getuige onder meer vier olympische titels - en maakte in 2017 de switch naar de marathon.

Echtgenoot Radcliffe

Als baanatleet trainde hij bij Alberto Salazar, maar na zijn overstap naar de marathon zocht hij contact met Gary Lough, de echtgenoot van Paula Radcliffe, met 2.15.15 (want tussen de mannen gelopen) de houdster van het officieuze wereldrecord.

Resultaten bleven niet uit. Een jaar geleden eindigde Farah als derde in Londen en afgelopen oktober was hij zelfs de snelste in Chicago, een zege die hij opsierde met een nieuw Europees record: 2.05.11.

Daar kun je mee voor de dag komen, maar of het genoeg is om Kipchoge, die in 2014 in Chicago een minuut minder nodig had, te verontrusten... "Wishful thinking", verstoort Haan die droom. "De Britten zijn helemaal gek van Farah. Ze denken echt dat hij in Londen kan winnen. Maar Kipchoge heeft een veel grotere staat van dienst."

De Nederlandse inbreng bij de mannen komt van Michel Butter. "Hij heeft heel bewust voor Londen gekozen", vertelt Haan. "Amsterdam en Rotterdam heeft-ie al een paar keer gedaan en daarom zocht hij naar een andere mooie marathon. En dan kom je al snel uit bij Londen, dat er met kop en schouders boven uitsteekt. Hij wil de grootsheid van die marathon een keer meemaken."

Butter aast op Spelen

"Van de majors heeft hij Boston (zevende in 2012) en New York (zesde in 2017) al eens gedaan en hij merkte dat een goede prestatie daar tot veel publiciteit leidde. Dat heeft hem goed gedaan. Hij hoopt nu op eenzelfde scenario. Aan de voorbereiding zal het niet liggen. Hij is in februari vier weken in Kenia geweest en de afgelopen twaalf dagen in Portugal, in de warmte."

Of een goede tijd dan wel hoge klassering Butter ook een startbewijs voor de Olympische Spelen van 2020 in Tokio oplevert, is vooralsnog onduidelijk. De eis van het NOC*NSF is nog niet bekend. De 33-jarige Beverwijker aast nog altijd op zijn eerste Spelen. Rio liep hij op acht luttele seconden mis.

Bij de vrouwen is Ruth van der Meijden de Nederlandse troef. Na een voorbereiding op hoogte in het Amerikaanse Flagstaff hoopt ze haar pr van 2.31.15 onder de 2.30 te krijgen. Extra stimulans vormt de speciale ambiance voor de 34-jarige atlete: als een van de weinige marathons ter wereld hebben de vrouwen, die drie kwartier eerder starten dan de mannen, het rijk alleen en dus ook alle aandacht.