Het wonderjaar van Weghorst; zelfs Michael van Gerwen ging eraan
Aan het einde van het jaar blikt de NOS met tien sporters terug op 2018. Vandaag: Wout Weghorst. "Dit zal altijd mijn meest bijzondere jaar blijven. Ik heb veel dingen meegemaakt die je maar één keer kunt meemaken."
Hij legt zijn rechterhand op zijn hart, licht zijn hoofd wat op en laat zijn oogleden zakken. Terwijl de klanken van het Wilhelmus steeds luider door zijn oren klinken, siddert er een gevoel van trots door zijn lichaam.
Dit is waar hij het allemaal voor heeft gedaan. Zijn liefde voor zijn vaderland komt samen met zijn liefde voor de bal. Het volkslied zingt hij luidkeels mee. Zijn droom is uitgekomen. Wout Weghorst is speler van het Nederlands elftal.
Het laat zien hoe Weghorst als voetballer is. Vol overtuiging, beleving, passie en ook vol emotie. Het maakt hem niet uit hoe anderen er over denken. Weghorst uit zich op de manier zoals hij zich van binnen voelt. Zijn manier.
Omdat de camera bij het volkslied, gespeeld bij de oefeninterland Italië-Nederland, de Nederlandse reservebank in beeld bracht, was het meezingen van Weghorst deze zomer in alle huiskamers te zien. Met een zee aan meningen tot gevolg. De één walgde ervan, de ander genoot juist.
Het meezingen van het Wilhelmus viel veel mensen op. Heb je dat meegekregen?
"Natuurlijk krijg je dat mee. Ik werd nog door een radiostation gebeld of ik daar iets over wilde zeggen, maar voor mij is dat heel normaal. Op het moment dat het volkslied klinkt, voelt het supergaaf. Ik ben supertrots om Nederlander te zijn."
Ik word hier enorm gewaardeerd om mijn werklust. Meer dan in Nederland.
"Dat had ik vroeger al. Als het Nederlands elftal een WK speelde, stond ik voor de televisie in een oranje shirt het Wilhelmus mee te zingen. Jaren later sta ik daar dan zelf. Dan zing ik het op dezelfde manier. Ik ben slecht in het verbergen van emoties."
Het straalt trots uit die je niet vaak ziet bij spelers. Waarom is dat bij jou zo zichtbaar?
"Ik heb een weg afgelegd die niet altijd de eenvoudigste was. En al die tijd had ik voor mezelf één grote droom: Oranje. Op het moment dat je daar dan staat, besef je dat je daar al die jaren hard voor hebt gewerkt. Dan ben je gek als je daar niet trots op bent en van geniet."
Tot nu toe heeft zijn zelfgekozen weg hem veel opgeleverd. Pas op zijn twintigste maakte hij, in 2012 namens FC Emmen, zijn debuut in het betaald voetbal. We zijn inmiddels zes jaar verder. Het jaar 2018 is een wonderjaar geweest voor Weghorst.
Het is het jaar van zijn transfer van AZ naar Wolfsburg. Voor meer dan elf miljoen euro. Het is het jaar waarin hij vader is geworden. Op 17 augustus, vlak na zijn 26ste verjaardag, kwam zijn dochter Juul ter wereld. En het is natuurlijk het jaar van zijn debuut in Oranje.
Wat is je eigen hoogtepunt van het jaar geweest?
"De geboorte van mijn dochter staat natuurlijk op één. Maar sportief gezien is mijn debuut, tegen Engeland in Amsterdam, mijn hoogtepunt. Je krijgt dan twee shirts. Ik heb er eentje geruild met Jamie Vardy. De ander heb ik gehouden en krijgt een mooi plekje."
En hoe hoog schat je de winst op tweevoudig wereldkampioen darts Michael van Gerwen in?
"Haha, dat was mooi. Hij kwam langs bij Oranje in Zeist. Samen met Jeroen Zoet, Davy Pröpper en Donny van de Beek vorm ik een groepje fanatieke darters. Van Gerwen zag vrij snel dat Donny en ik aardig kunnen gooien."
"Dus wilde hij wel een leg tegen mij gooien. We begonnen op 301 punten. Ik begon volgens mij met 140 en 121 en even later gooide ik mijn eerste pijl op een dubbel uit. Van Gerwen dacht: wat is dit?! Je zag hem balen, maar hij vond het ook mooi."
"Hij daagde me meteen weer uit en daarna had ik geen schijn van kans, haha. Maar ik heb nog steeds contact met hem. Ik denk dat ik, als ik tijd heb, nog wel langs ga in Alexandra Palace om hem aan te moedigen dit WK."
Sinds de zomer speel je in de Bundesliga. Is een Duitse voorbereiding echt zo zwaar, zoals je vaak leest?
"Zo, dat is niet normaal! We waren soms van 's ochtends half acht tot 's avonds half acht op de club. Het gaat maar om één ding: mentaliteit. Niet opgeven, daar draait het om. Ik heb geen training gemist en fysiek en mentaal weer stappen gezet."
En je bent vanaf dag één basisspeler...
"Ik word hier enorm gewaardeerd om mijn werklust, ook zonder bal. Meer dan in Nederland. De stap naar Wolfsburg is ook een heel bewuste keuze geweest en het blijkt een supergoede match te zijn."
"De club is lovend. Halverwege de competitie sta ik op zeven goals, daar kan ik tevreden over zijn. En ik voel dat ik mijn plafond nog niet heb bereikt."
Er is een hoop veranderd in je leven. Misschien wel het belangrijkste, en je persoonlijke hoogtepunt: je bent vader geworden.
"Het is prachtig, superleuk. Ik heb altijd al gezegd dat als het zou kunnen, ik jong vader zou willen worden. Ik hoorde dan vaak: 'Wacht maar, tegen die tijd praat je wel anders!'"
"Maar nu ik vader ben, wil ik alleen nog maar meer kinderen. Ik droom van een prachtig, groot gezin. Daar denkt mijn vriendin gelukkig ook zo over."
Helpt je dochter je op een of andere manier ook om stappen te zetten als voetballer?
"Ik kan wat makkelijker relativeren. Ik ben een enorme perfectionist, maak het soms te zwaar voor mezelf. Maar als ik dan thuiskom en ik die kleine zie lachen, kan ik daar niet mee bezig zijn. Dan ben ik voor de volle honderd procent bezig met haar."
Je hebt weleens de uitspraak 'het is eenzaam aan de top' aangehaald. Is dat in één klap weg nu je vader bent?
"Nee, dat zijn verschillende dingen. Ik ben een puur persoon en kan lastig zijn voor mijn omgeving. Ik leef met veel passie en dat klikt niet bij iedereen. Ik vind het lastig om uit te leggen, maar het heeft te maken met de weg die ik volg."
"Ik heb in de jaren geleerd dat ik egoïstisch ben. Voetbal is een teamsport, maar in de voetballerij gaat het alleen maar om jezelf. Alles in mijn leven staat in het teken van voetbal. Ik probeer veel extra te trainen en ben tot laat op de club. Dan sla je soms sociale activiteiten over en voel je je soms alleen. Dat kan weleens eenzaam zijn."
