Andere Tijden Sport: van Elfstedenkoorts tot Willem
Schaatsen, boksen en voetbal in de nieuwe winterserie van Andere Tijden Sport. De eerste aflevering, op zondag 6 januari, staat in het teken van de Elfstedentocht in 1996 - de Tocht der Tochten die er nooit kwam.
De serie sluit af met een ode aan Willem van Hanegem, volgens sommigen de op-een-na-beste voetballer die Nederland heeft voortgebracht.
1996: Een winter lang Elfstedenkoorts (zondag 6 januari)
Het is inmiddels een heuse traditie. Voor het zevende opeenvolgende jaar is er een Andere Tijden Sport gewijd aan de Elfstedentocht. Maar deze keer aan een tocht die er nooit zou komen.
In januari 1996 is Henk Kroes niet weg te slaan van de televisie. De voorzitter van de Vereniging De Friesche Elf Steden spreekt over ijstransplantaties, over windwakken en vooral over ja of nee. Komt-ie wel of komt-ie niet? Zondag 4 februari 1996 lijkt de grote dag te worden. Vol goede moed rijdt Kroes van zijn woonplaats Boazum naar Leeuwarden. Hij is dan nog in de veronderstelling dat hij de woorden 'It giet oan' gaat uitspreken.
Maar de voorzitter is te positief geweest. De tocht komt er niet. Althans niet de officiële tocht. Weekblad Panorama vindt Kroes maar laf en besluit om zelf een Elfstedentocht te organiseren. Negen marathontoppers rijden een wilde tocht zonder stempelkaart.
Barbara de Loor: Eenzaam in Inzell (zondag 13 januari)
In 2005 wint schaatsster Barbara de Loor uit het niets goud op de 1.000 meter bij de WK afstanden in Inzell. Ze verslaat Anni Friesinger en Marianne Timmer. Op buitenijs. In de sneeuw. Die gouden plak heeft een bijzondere voorgeschiedenis. Barbara de Loor, de eeuwige vierde.
In 1999 ondergaat ze een hartoperatie om hartritmestoornissen te verhelpen. Tijdens het EK in 2003 wordt ze verguisd omdat ze opgeeft na een rugblessure en Nederland een startplek verliest. Een jaar later slaat ze terug. En hoe. Barbara gaat schaatsen voor het team van haar idool Friesinger. Ze verhuist naar Inzell. Ver weg van familie en vrienden.
Daar, in het rustige Zuid-Duitse plaatsje, vecht ze tegen de eenzaamheid en tegen het individualistische topsportleven. Uit verveling helpt ze zelfs mee in de keuken en in de bediening van het restaurant van de ijsbaan. Over een oer-Hollandse schaatsster en haar strijd tegen eenzaamheid, met uiteindelijk de ultieme beloning: eeuwige roem.
Frans Derks: het broekje past nog (zondag 20 januari)
In de gouden jaren van het Nederlandse voetbal is hij tussen grootheden als Willem van Hanegem en Johan Cruijff een opvallende verschijning. Frans Derks, de scheidsrechter met het strakste broekje van de eredivisie.
Volgens vriend en vijand een uitstekend arbiter. Populair bij voetballers en trainers. Maar door zijn lange haren, zijn korte broekjes, zijn ongezouten meningen en zijn eigengereide gedrag niet geliefd bij de bobo's van de KNVB. "En dat heeft me een WK gekost," zegt Derks jaren later in Andere Tijden Sport. Dik in de tachtig is hij inmiddels, maar het broekje past nog en hij fluit nog steeds.
Rudi Lubbers en het gevecht van zijn leven (zondag 27 januari)
Jakarta, 20 oktober 1973. Zwaargewicht Rudi Lubbers bokst de wedstrijd van zijn leven tegen Muhammad Ali, de grootste bokser aller tijden. Lubbers verliest weliswaar op punten, maar knock-out gaat hij niet en hij blijft de volle twaalf ronden overeind. Daarmee oogst hij bewondering, ook van de meester zelf.
Lubbers heeft een prachtige carrière met vele titels, maar nadien gaat het mis met hem. Hij belandt in een Portugese gevangenis wegens drugshandel. Het is een beschuldiging die hij altijd ontkend heeft en die hem mentaal sloopt. Een leven van ups en downs volgt, maar de oude wordt hij nooit meer.
Andere Tijden Sport treft hem aan in een Bulgaars gehucht aan de Zwarte Zee. Hij en zijn vrouw leven er als kluizenaars. Nog één keer kijkt hij terug op dat gedenkwaardige gevecht met Ali en steeds duidelijker wordt waarom hij die avond tussen de touwen in Jakarta overeind bleef maar daarna door het leven geveld werd.
Willem (zondag 3 februari)
'Willem' is een unicum voor Andere Tijden Sport: een geheel uit archiefmateriaal opgebouwd portret van een voormalig topsporter. Willem van Hanegem, 'De Kromme', volgens sommigen de op één na beste voetballer van Nederland ooit, wordt in februari 75 jaar.
In 'Willem' focussen we puur op zijn actieve voetbaljaren, dus van de jaren zestig tot 1983, het jaar van zijn afscheid. Willem van Hanegem was zeer geliefd. Als voetballer en daarbuiten samen met Truus, de eerste voetbalvrouw. Maar Willem was ook bikkelhard, een treiteraar, kortom: een onmogelijk mens.
Door een uitgelezen selectie uit het archief, met eveneens een rol voor radio en fotografie, komt voortdurend dat door Van Hanegem zelf belichaamde contrast naar voren: het ruwe en het fijne, het mooie en het lelijke, het stoere en het kwetsbare.