VN verhuist vluchtelingen in Tunesië

Door verslaggever Roel Pauw, in Tunesië

Twee halfnaakte mannen uit Bangladesh zepen elkaars rug in. Een paar anderen zetten er even flink de waterspuit op. "We hebben tien dagen geen gelegenheid gehad om te douchen", zeggen ze.

De wasgelegenheid is niet ideaal. De mannen staan nogal te kijk in hun onderbroek en het vuile water stroomt gewoon een gat in de grond in, maar aan de gezichten van de mannen te zien, zijn ze er ontzettend blij mee.

Tot vandaag bivakkeerden ze direct aan de Libisch-Tunesische grens, meestal op de kale grond en onder de blote hemel. Maar de voorzieningen bij grenspost Ras Ajdir waren niet berekend op de enorme toestroom van vluchtelingen. Daarom moesten de Bangladeshi vandaag verhuizen naar het kamp van de UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de VN.

Wandeling

Het was een wandeling van zeven kilometer, want er waren onvoldoende bussen om de naar schatting 10.000 Bengaalse gastarbeiders te vervoeren. Sommigen zeulden een zware koffer mee op het hoofd, anderen hadden niets bij zich behalve de kleren die ze aan hadden.

Onderweg naar de grens hebben ze al hun bezittingen moeten afstaan aan Libische militairen en bewapende burgers. Één man maakt van zijn hand een pistool en drukt zijn vinger in de hals van zijn vriend. Dat is me duidelijk genoeg.

Geen salaris

Sommige van deze gastarbeiders hadden sowieso al weinig geld, omdat ze al weken geen salaris meer hebben gekregen. Shaparan (23) bijvoorbeeld werkte als loodgieter bij een Koreaans bedrijf. Rond 8 februari kwam de productie stil te vallen door roofovervallen van Libiërs.

Hij heeft dus geen geld om een vliegticket te betalen en hij zegt dat de Bengaalse regering ook weinig moeite doet om hem en al die anderen op te halen. Voorlopig zitten ze dus vast in dit steeds maar uitdijende tentenkamp.

Op een stoffig terrein langs de weg staan al honderden witte boogtenten van de UNHCR. Vier Vietnamese mannen slepen hun tent naar zijn plaats. Een bulldozer is bezig met het egaliseren van nog eens een stuk land ter grootte van een voetbalveld.

Besmettelijke ziekten

Kaled Gouider van hulporganisatie Secours Islamique France is buitengewoon ontstemd over hoe de opvang wordt georganiseerd. Er zijn geen latrines, iedereen moet z'n behoefte doen in een haastig gegraven greppel. Overal ligt troep. Er zijn geen fatsoenlijke douches.

En daarbij is ook nog volstrekt onduidelijk hoe het verder moet. "Er zijn twee onzekerheden: hoeveel mensen er bij zullen komen, want dat wisselt per dag, en hoe lang dit allemaal gaat duren. Gezien de slechte hygiënische toestand in dit kamp, moet je enorm oppassen voor het uitbreken van besmettelijke ziekten."

Shaparan is inmiddels opgegaan in de massa. De blauw-witte baal bagage die hij op zijn hoofd droeg, is niet meer te zien. Waarschijnlijk heeft hij een slaapplek gevonden. Als hij nog puf heeft, kan hij op zoek gaan naar zijn avondeten. Er wordt brood uitgedeeld, water, yoghurt en blikjes tonijn.