'Klinsmann van het ijshockey' zorgt voor Duits wintersprookje
In 2006 raakte Duitsland in de ban van het 'Sommermärchen'. Na jaren van degelijk geploeter gaf oud-speler Jürgen Klinsmann de Duitsers bij het WK voetbal in eigen land hun trots terug.
Hij deed dat met een elftal dat overliep van jeugdig elan en enthousiasme. Klinsmann hamerde op teamgeest, zonder zijn ploeg in een verstikkend tactisch korset te dwingen. Integendeel. Bij Klinsmann stond geloof in eigen kunnen voorop, een positieve spelopvatting waarin creatief talent tot zijn recht kon komen.
De Klinsmann van 2018 heet Marco Sturm. En het zomersprookje van toen is het wintersprookje van nu. Het sprookje van het Duitse ijshockey. Komende nacht om 5.10 uur kan het sprookje de climax krijgen.
Dat het olympisch ijshockeytoernooi zonder NHL-sterren verrassingen zou kunnen opleveren, was vooraf duidelijk. Maar dat Duitsland tot de sensatie zou uitgroeien, verwachtte niemand.
Ga maar na. De laatste keer dat Duitsland een olympische ijshockeymedaille mocht vieren was in 1976 in Innsbruck. Brons, net als in 1932. Sindsdien streden de Duitsers steevast in de middenmoot van het mondiale ijshockey, balancerend op het randje van A- en B-poule.
In 2010 beleefde de Duitse ploeg - met Sturm in de gelederen - bij het WK in eigen land al een opleving met een halvefinaleplaats, maar dat bleek eenmalig. Vier jaar geleden kwalificeerden de Duitsers zich niet eens voor de Olympische Spelen in Sotsji. Daarmee was het dieptepunt bereikt. Hoe verder?
Sturm kent tegenstander als zijn broekzak
Volgens de kenners heeft het Duitse 'Wintermärchen' alles te maken met de jonge coach. In een wereld waarin anciënniteit op de bank misschien nog wel zwaarder weegt dan in het voetbal, is de 39-jarige Sturm een broekie.
Sterker, de aanvoerder van de olympische atleten uit Rusland, Pavel Datsjoek, is anderhalve maand ouder dan de coach van de Duitsers.
De twee kennen elkaar door en door van verschillende WK's en Olympische Spelen. En beiden speelden vijftien jaar in de NHL, met wisselend succes. Waar Datsjoek twee keer de Stanley Cup won met Detroit Red Wings en daar zijn bijnaam 'The Magic Man' verwierf, was Sturm, bekend als 'The German Rocket', vooral een betrouwbare teamspeler bij San Jose Sharks en Boston Bruins.
In Amerika is zijn naam vooral verbonden aan de Winter Classic van 2010, een moderne traditie waarbij twee NHL-ploegen hun competitieduel in de buitenlucht afwerken. In 2010 besliste Sturm het duel in Fenway Park, het vermaarde stadion van honkbalclub Boston Red Sox, met een treffer in overtime.
Zo veel ervaring als speler, zo weinig leerjaren als coach had Sturm toen hij na het debacle van Sotsji bondscoach werd van de Duitsers. Zijn aanstelling maakte wel meteen een einde aan de regen van afzeggingen die het Duitse ijshockeyteam in die jaren teisterde.
Als een van de weinige Duitse NHL'ers was Sturm voor veel ijshockeyers het voorbeeld geweest. De jonkies wilden graag werken met de legende en zijn persoonlijke connecties zorgden ervoor dat ook NHL-spelers zich weer aansloten bij Die Mannschaft.
Door de weigering van de NHL om spelers af te staan, trad Duitsland in Pyeongchang aan met spelers die uitsluitend in de eigen profcompetitie actief zijn. Een goede competitie, maar niet te vergelijken met de Zweedse, Finse, Tsjechische of Zwitserse. Laat staan de door Rusland gedomineerde Euraziatische Kontinental Hockey League.
En toegegeven, het had ook heel anders kunnen lopen. In Pyeongchang verloor de ploeg van Sturm in zijn eerste twee duels van Finland (5-2) en Zweden (1-0). Daarna volgde een moeizame zege na shoot-outs op Noorwegen.
Geen reden om aan te nemen dat een sprookje in de maak was. En toch kreeg het sprookje vorm. Eerst werd Zwitserland in de toegevoegde tijd geklopt (2-1) en in de kwartfinales werd regerend wereldkampioen Zweden, opnieuw na overtime, pootje gelicht (4-3). En vervolgens moest ook titelhouder Canada eraan geloven met 4-3.
De coach trakteert
De zelflerende coach Sturm heeft van zijn ploeg een fitte vriendenploeg gemaakt, die overloopt van het zelfvertrouwen. Nog één overwinning is Duitsland verwijderd van een prestatie, vergelijkbaar met de Europese voetbaltitel van de Grieken in 2004. Maar eigenlijk kunnen deze Spelen al niet meer stuk.
"Natuurlijk willen we nu ook de finale winnen", liet de goedlachse coach optekenen na de sensationele zege in de halve eindstrijd op ijshockeygrootmacht Canada. "Maar eerst trakteer ik de jongens op een rondje bier."
