Wie zijn de belangrijkste Franse presidentskandidaten?

• Hans Brom

  Buitenlandredacteur

Benoît Hamon wordt de presidentskandidaat voor de Franse Parti Socialiste. Nu dat bekend is kan de campagne voor het Franse presidentschap echt beginnen. Wie zijn de belangrijkste kandidaten ?

Jean-Luc Mélenchon (1951)

Als oprichter en kopstuk van de Parti de Gauche, de Partij van Links, zit Mélenchon in de radicaal-linkse hoek. Zijn bekendheid en populariteit dankt hij vooral aan zijn optredens tijdens acties en demonstraties. Volgens de peilingen staat zo'n 15 procent van de kiezers achter hem. Lang niet genoeg om de tweede ronde te halen. Laat staan dat hij daarmee president kan worden. Toch speelt hij een belangrijke rol als stoorzender voor de verwante Parti Socialiste. De PS heeft het al moeilijk genoeg na vijf jaar de impopulaire president Hollande. Nu dreigt Mélenchon de PS ook nog eens vanaf de linkerzijde leeg te eten.

Vijf jaar geleden deed hij ook al mee namens een platform van radicaal-linkse partijen. Hij kreeg toen 11 procent van de stemmen.

Benoît Hamon (1967)

Hamon zal de ooit machtige Parti Socialiste bij de presidentsverkiezingen vertegenwoordigen. Maar die partij is na vijf jaar Hollande impopulair en door interne strijd verscheurd. Alleen het feit al dat Hollande zich niet opnieuw kandidaat stelde, betekent in feite dat de partij leiderloos achterblijft. Dat gat zal Hamon niet opvullen.

Hamon behoort tot de uiterste linkervleugel van de PS. Een terrein dus waar hij Jean-Luc Mélenchon nog wel zal tegenkomen. Hamon is voor een basisinkomen en wil bedrijven die robots gebruiken in hun productieproces extra belastingen opleggen.

Bij de tweede ronde van de voorverkiezingen versloeg hij zijn grote rivaal Manuel Valls, jarenlang premier onder president Hollande. Met de keuze voor Hamon lijken de leden van de PS in ieder geval te willen afrekenen met dat verleden.

Marine Le Pen (1968)

Le Pen zal volgens de laatste peilingen met gemak de tweede ronde van de presidentsverkiezingen halen. Maar, wordt algemeen verwacht, president zal ze waarschijnlijk niet worden. Dan zou er een meerderheid van de Fransen achter haar moeten staan, en daar ziet het niet naar uit.

Het zou dan ook een herhaling kunnen worden van de tweede ronde in 2002. Haar vader, Jean Marie Le Pen, haalde toen tot ieders verrassing de tweede ronde. Alle andere partijen mobiliseerden de kiezers en riepen hen op om massaal op Jacques Chirac te stemmen. Hij won met een ongebruikelijk hoge score van 82 procent.

Maar 2002 is geen 2017, dus de gebeurtenissen van toen kunnen geen blauwdruk voor nu zijn. Marine Le Pen verdedigt andere standpunten dan haar vader toen. Ze wil dat Frankrijk uit de Europese Unie en uit de euro stapt. Ze wil minder immigratie en een harde aanpak van de radicale islam. En daar heeft ze veel succes mee.

François Fillon (1954)

Fillon is de kandidaat van Les Répubicains. Tot vorig jaar heette die partij de UMP. De naam werd veranderd toen er financiële malversaties aan het licht kwamen die de naam definitief besmetten. Met name oud-president Sarkozy wordt verdacht van vals spel. Bij de voorkiezingen van Les Républicains rekende de kiezer met Sarkozy af en benoemde Fillon tot kandidaat.

Fillon was van 2007 tot 2012 premier onder president Sarkozy. Hij vervulde die rol op de achtergrond, wat dan ook de enige ruimte was die de flamboyante Sarkozy hem liet.

Fillons belangrijkste programmapunt is een grootschalige hervorming van de economie en de arbeidsmarkt. Hij wordt daarom wel vergeleken met de vroegere Britse premier Margaret Thatcher. Fillon wil het begrotingstekort terugdringen en een half miljoen ambtenaren ontslaan. Het overheidsapparaat is veel te duur en daarbij ook veel te log, vindt hij.

Overheidshervormingen liggen moeilijk bij veel Fransen en dat zou nog wel eens tegen hem kunnen werken.

Emmanuel Macron (1977)

Macron is een beetje het buitenbeentje in deze race. Hij is veruit de jongste, wat bij veel kiezers goed valt. Mede door zijn jeugdigheid heeft hij ook nauwelijks een beladen verleden, dat andere kandidaten soms achter zich aanslepen.

Zo was hij van 2014 tot 2016 een tamelijk succesvol minister van Economie onder Hollande. Hij stapte op uit protest tegen Hollandes beleid en om zelf presidentskandidaat te kunnen worden. Dat doet hij niet onder de vlag van de Parti Socialiste, maar met zijn eigen partij En Marche!. Zo hoefde hij niet mee te doen aan de voorverkiezingen van de PS.

De sociaaldemocraat Macron is net als veel Fransen groot voorstander van de EU. Hij wil economische hervormingen doorvoeren, maar niet ten koste van alles.

Hoewel Macron zeer populair is, heeft hij ook te maken met wat argwaan. Voor zijn ministerschap was hij vermogensbeheerder van zakenbank Rothschild en dat maakt hem bij links wat verdacht. De argwaan van rechts komt van zijn overstap van de bankwereld naar een socialistische regering.