Een jaar na de Balkanroute: de 11-jarige Heva wacht af in Athene

• Marcel van der Steen

  Correspondent Balkan

Ze verveelt zich. Want het wachten duurt zo lang. Eerst woonde ze maandenlang in een tentje tussen de treinrails in Idomeni. Nu woont ze sinds een half jaar samen met haar ouders en twee broers in een flat in Athene. Er liggen dunne matrassen op de vloer. En er staat één bed, daarin mag zij.

Heva Yossef is 11 en komt uit het noorden van Syrië. Zij en haar familie vluchtten ruim een jaar geleden naar Turkije en namen daarvandaan een bootje naar Griekenland. Ze strandden voor het hek op de grens met Macedonië. Een paar dagen voor de massale evacuatie van het geïmproviseerde kamp, pakten ze de trein naar Athene. Om zelf op zoek te gaan naar een betere verblijfplaats. Ze vonden een flatje voor 200 euro per maand. Het geld lenen ze van een oom en tante.

Heva is bang dat alles voor niets is geweest. "We hadden kunnen verdrinken toen we overstaken. We hebben in tenten gewoond. Alles gedaan om naar Duitsland te gaan. Als dat nu niet kan, is alle moeite voor niks. Het maakt me verdrietig."

Maar teruggaan naar Syrië is ook geen optie. Ze ziet het regelmatig op tv. Haar vader kijkt graag naar de uitzendingen van BBC World. Zij houdt er niet van. "Ze laten zien hoe huizen gebombardeerd worden. Hoe mensen doodgaan. Dat soort dingen."

"Als de oorlog voorbij is, gaan we terug. We zijn vanwege de oorlog in deze ellende terechtgekomen. Als er geen oorlog was geweest, dan waren we hier helemaal niet geweest."

Heva is erg veranderd sinds Idomeni. Toen was het een kind van 10, spelend met andere kinderen. Ondanks alle ellende verveelde ze zich geen moment. Het kamp was ook één grote speeltuin.

Nu lijkt het anders, is ze erg serieus, boos, teleurgesteld. Ze legt haar jongere broertje uit waarom ze boos is op Duitsland, want het land van Merkel heeft haar laten zitten. "We hebben met koud water gedoucht en in de rij gestaan voor slecht eten. En we hebben Duitsland niet eens bereikt. God mag weten wanneer we gaan."

Haar ouders hebben een besluit genomen. Ze kunnen beter asiel aanvragen in Griekenland, dan kunnen ze zelf werk zoeken en kunnen Heva en haar broers naar school. Want dat is nog de grootste zorg. Heva vertelt dat haar vader en moeder allebei gestudeerd hebben. Maar zij heeft nog maar drie of vier jaar op school gezeten. Ze wil architect worden, maar dan moet ze wel kunnen studeren.

Heva speelt op de grond, met blokken en lego. Het is in Athene veel beter dan in het kamp bij Idomeni. Daar moesten ze in de rij staan voor een douche of eten dat ze niet lekker vond. Nu hebben ze een eigen wc, en heeft ze een echt bed. Maar toch maakt ze zich nog zorgen.

Ze begrijpt dat het moeilijk is om in Griekenland een toekomst op te bouwen, werk te vinden, goed onderwijs. Daarom hoopt ze nog steeds dat ze verder kunnen. "Het maakt me niet uit in welk land we uitkomen. Als het er maar fijn is en ik er naar school kan."